Οι χειμερινοί προορισμοί που ονειρευόμαστε
Φτιάχνουμε νοερά τις βαλίτσες μας, και κάνουμε όνειρα και σχέδια πού θα πρωτοταξιδέψουμε με το που τελειώσει αυτός ο εφιάλτης.
Εσύ, πού θα ήθελες να πας όταν με το καλό βρούμε, μαζί με το φως στο τούνελ, και μερικά λεφτά; Κάνουμε την αρχή με δέκα προορισμούς που ονειρευόμαστε ήδη, σε εσωτερικό και εξωτερικό, και σε περιμένουμε να συμπληρώσεις τη λίστα.
Στην Πράγα. Για να περπατήσουμε ξημέρωμα τη Γέφυρα του Καρόλου, με φόντο το ωραιότερο ίσως κάστρο της Ευρώπης, να ξενυχτάμε στο Ζίζκοφ και να βολτάρουμε τα πρωινά ανάμεσα στα πολύχρωμα σπιτάκια του Μάλα Στράνα.
Στα Ζαγοροχώρια. Για να περπατήσουμε ξανά στις όχθες του Βοϊδομάτη, να πάρουμε τρία έξτρα κιλά αποκλειστικά από ηπειρώτικες πίτες, και να γυρίσουμε πίσω χωρίς να έχουμε πάλι αποφασίσει ποιο είναι το ωραιότερο απ’ όλα τα χωριά.
Στη Λυών. Γιατί δεν υπάρχουν πολλές ευρωπαϊκές πόλεις με δυο ποτάμια να οριοθετούν το κουκλίστικο ιστορικό κέντρο τους, ή με την πιο κοσμαγάπητη τέχνη –αυτή του κινηματογράφου– να έχει γεννηθεί σε κάποιο ιστορικό café τους.
Στην Ορεινή Αρκαδία. Για να κάνουμε ράφτινγκ στον Λούσιο και πεζοπορίες στα φαράγγια της, να πιάσουμε τραπεζάκι πλάι στην ξυλόσομπα του Ονειρολόγιου στα Άνω Δολιανά, και να διασχίσουμε βράδυ τα μισοφωτισμένα καλντερίμια της Δημητσάνας, με τις μυρωδιές από τα αναμμένα τζάκια να πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα.
Στο Μπάντεν Μπάντεν. Γιατί δε χρειάζεται να είσαι ιδιοκτήτης σαλέ που οδηγεί Άστον Μάρτιν για να εκτιμήσεις την αλσατική αρχιτεκτονική του, να διασχίσεις τα μονοπάτια του Μέλανα Δρυμού και να πεταχτείς και μια βόλτα ως το κουκλίστικο Στρασβούργο, ούτε 60 χιλιόμετρα μακριά.
Στα Μετέωρα. Γιατί λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με το δέος που νιώθεις ανεβαίνοντας σε κάτι που μοιάζει πολύ με την κορυφή του κόσμου. Αλλά και γιατί τα Τρίκαλα, σχεδόν δίπλα τους, θα είναι –να μας το θυμηθείς– ο δημοφιλέστερος προορισμός όταν φτάσει και στην Ελλάδα η μόδα των city breaks.
Στο Λονδίνο. Γιατί αν υπάρχει στη μικρή μας την Ευρώπη μια Μητρόπολη, με όλη την σημασία του όρου, μια πόλη όπου συμβαίνουν τα πάντα, ταυτόχρονα, από ανθρώπους που έρχονται από παντού, ε αυτή είναι, δεν έχουμε άλλη.
Στην Θράκη. Για να κατεβούμε κάνοντας ζιγκ-ζαγκ τα νερά του Νέστου, να χαθούμε στα μονοπάτια του παρθένου δάσους της Χαϊντούς, να πιάσουμε τραπέζι για αγριογούρουνο στιφάδο στα ταβερνάκια της Σταυρούπολης και να (ξανα)δούμε τον χρόνο να σταματά στα Πομακοχώρια.
Στο Γκντανσκ της Πολωνίας. Γιατί ο ευρωπαϊκός βορράς έχει άλλη χάρη όταν ακουμπά στην θάλασσα, και όταν συνδυάζει αυτή τη θαλασσινή ζωντάνια με αιώνες Ιστορίας και πολιτισμών που πέρασαν από εδώ φτιάχνοντας ένα αρχιτεκτονικό παζλ που δε μοιάζει με κανένα άλλο.
Στο Πήλιο. Για να περπατήσουμε πάνω σε κριτσανιστά φύλλα, πέτρινα καλντερίμια και χωμάτινα μονοπάτια, να χορτάσουμε χειμωνιάτικη θέα από ψηλά σε ανταριασμένες θάλασσες, να πιάσουμε τραπεζάκι για χοιρινό με κάστανο πλάι σε αναμμένα τζάκια, και να ξενυχτήσουμε χορεύοντας σε ένα μπαρ της Ζαγοράς.
Στην Πράγα. Για να περπατήσουμε ξημέρωμα τη Γέφυρα του Καρόλου, με φόντο το ωραιότερο ίσως κάστρο της Ευρώπης, να ξενυχτάμε στο Ζίζκοφ και να βολτάρουμε τα πρωινά ανάμεσα στα πολύχρωμα σπιτάκια του Μάλα Στράνα.
.jpg)
Στα Ζαγοροχώρια. Για να περπατήσουμε ξανά στις όχθες του Βοϊδομάτη, να πάρουμε τρία έξτρα κιλά αποκλειστικά από ηπειρώτικες πίτες, και να γυρίσουμε πίσω χωρίς να έχουμε πάλι αποφασίσει ποιο είναι το ωραιότερο απ’ όλα τα χωριά.
Στη Λυών. Γιατί δεν υπάρχουν πολλές ευρωπαϊκές πόλεις με δυο ποτάμια να οριοθετούν το κουκλίστικο ιστορικό κέντρο τους, ή με την πιο κοσμαγάπητη τέχνη –αυτή του κινηματογράφου– να έχει γεννηθεί σε κάποιο ιστορικό café τους.
Στην Ορεινή Αρκαδία. Για να κάνουμε ράφτινγκ στον Λούσιο και πεζοπορίες στα φαράγγια της, να πιάσουμε τραπεζάκι πλάι στην ξυλόσομπα του Ονειρολόγιου στα Άνω Δολιανά, και να διασχίσουμε βράδυ τα μισοφωτισμένα καλντερίμια της Δημητσάνας, με τις μυρωδιές από τα αναμμένα τζάκια να πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα.
Στο Μπάντεν Μπάντεν. Γιατί δε χρειάζεται να είσαι ιδιοκτήτης σαλέ που οδηγεί Άστον Μάρτιν για να εκτιμήσεις την αλσατική αρχιτεκτονική του, να διασχίσεις τα μονοπάτια του Μέλανα Δρυμού και να πεταχτείς και μια βόλτα ως το κουκλίστικο Στρασβούργο, ούτε 60 χιλιόμετρα μακριά.
Στα Μετέωρα. Γιατί λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με το δέος που νιώθεις ανεβαίνοντας σε κάτι που μοιάζει πολύ με την κορυφή του κόσμου. Αλλά και γιατί τα Τρίκαλα, σχεδόν δίπλα τους, θα είναι –να μας το θυμηθείς– ο δημοφιλέστερος προορισμός όταν φτάσει και στην Ελλάδα η μόδα των city breaks.
Στο Λονδίνο. Γιατί αν υπάρχει στη μικρή μας την Ευρώπη μια Μητρόπολη, με όλη την σημασία του όρου, μια πόλη όπου συμβαίνουν τα πάντα, ταυτόχρονα, από ανθρώπους που έρχονται από παντού, ε αυτή είναι, δεν έχουμε άλλη.
.jpg)
Στην Θράκη. Για να κατεβούμε κάνοντας ζιγκ-ζαγκ τα νερά του Νέστου, να χαθούμε στα μονοπάτια του παρθένου δάσους της Χαϊντούς, να πιάσουμε τραπέζι για αγριογούρουνο στιφάδο στα ταβερνάκια της Σταυρούπολης και να (ξανα)δούμε τον χρόνο να σταματά στα Πομακοχώρια.
Στο Γκντανσκ της Πολωνίας. Γιατί ο ευρωπαϊκός βορράς έχει άλλη χάρη όταν ακουμπά στην θάλασσα, και όταν συνδυάζει αυτή τη θαλασσινή ζωντάνια με αιώνες Ιστορίας και πολιτισμών που πέρασαν από εδώ φτιάχνοντας ένα αρχιτεκτονικό παζλ που δε μοιάζει με κανένα άλλο.
Στο Πήλιο. Για να περπατήσουμε πάνω σε κριτσανιστά φύλλα, πέτρινα καλντερίμια και χωμάτινα μονοπάτια, να χορτάσουμε χειμωνιάτικη θέα από ψηλά σε ανταριασμένες θάλασσες, να πιάσουμε τραπεζάκι για χοιρινό με κάστανο πλάι σε αναμμένα τζάκια, και να ξενυχτήσουμε χορεύοντας σε ένα μπαρ της Ζαγοράς.
