6 λόγοι να δεις και να ξαναδείς την «Επιστροφή»

Δεν τις κάνουν πλέον όπως παλιά τις ταινίες, θα έλεγε ένας φαν του παλιού, καλού αμερικάνικου κινηματογράφου. Και ίσως να είναι έτσι τα πράγματα. Όμως μια στο τόσο, το Hollywood βγάζει ταινιάρες όπως η «Επιστροφή» και μας κάνει να αναθεωρούμε.

Το αριστούργημα του Ινιάριτου είναι ταινία που παρά τη διάρκειά της βλέπεται μονορούφι και σε αφήνει με το στόμα ανοικτό. Σαν της αρκούδας που την πέφτει στον Ντι Κάπριο ένα πράμα.

Τώρα μάλιστα που η ταινία προβάλλεται από τα κανάλια Novacinema και θα είναι διαθέσιμη και σε Νova Οn Demand (χωρίς καμία επιπλέον χρέωση) είναι σίγουρο ότι βρήκαμε πώς θα περάσουμε καλά, τα κρύα βράδια του Οκτώβρη στο σπίτι -θα τη δούμε 5-6 φορές! 

Αν ακούτε για πρώτη φορά την ταινία, τότε ιδού έξι καλοί λόγοι για να τη μάθετε, να τη δείτε και να την ξαναδείτε.

Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο

Αυτός ο τύπος δεν σταματά να μας εκπλήσσει. Θαρρείς ήθελε να μας εκδικηθεί όταν στον Τιτανικό θεωρήσαμε αυθαιρέτως ότι από τότε και στο εξής θα παίζει μόνο σε γλυκανάλατα love stories. Αμ δε! Μουσάτος, ταλαιπωρημένος και… σαν να μην έχει στον ήλιο μοίρα, ο ταλαντούχος Λέο είναι δύσκολα αναγνωρίσιμος και παραδίδει μαθήματα υποκριτικής σε έναν σούπερ ρόλο που του χάρισε – επιτέλους!- το Όσκαρ ερμηνείας.

Ο Τομ Χάρντι

Τον ακούμε και τον βλέπουμε συνέχεια, αφού κάθε χρόνο συμμετέχει με αξιώσεις σε μία (τουλάχιστον) ταινία. Ο Τομ Χάρντι δίνει και αυτός ρέστα μαζί με τον Ντι Κάπριο, στον ρόλο του Τζον Φίτζγκεραλντ, ενός αιμοβόρου κυνηγού που κάνει το δικό του «ταξίδι» προς την παράνοια. Το καλό είναι ότι η ερμηνεία του Ντι Κάπριο δεν επισκιάζει το ταλέντο του Χάρντι, ο οποίος υπό τη καθοδήγηση του Ινιάριτου δίνει μια εκ των κορυφαίων ερμηνειών της καριέρας του. Παρά τρίχα δεν πήρε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού. Μεγάλη αδικία αν θέλετε τη γνώμη μας.

Η σκηνοθεσία του Ινιάριτου

Από το Amores Perros μέχρι το Babel, το Biutiful και το πρόσφατο Birdman, ο κύριος Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου έχει αποδείξει πολλάκις ότι ξέρει πώς να κάνει σκοτεινό, δυνατό και συγκλονιστικό σινεμά. Μετά το οσκαρικό Birdman λοιπόν, ο μεξικανός (ξανά) δίνει ρέστα με το αριστουργηματικό Revenant: απίστευτης ομορφιάς και ατμόσφαιρας πλάνα φυσικών τοπίων (στην ταινία δεν χρησιμοποιήθηκε η «εφετζίδικη» πράσινη οθόνη), εντυπωσιακές σκηνές επιβίωσης και μια συγκλονιστική μάχη με αρκούδα που όμοιά της δεν έχουμε δει ξανά στο σινεμά, αρκούν για να κατατάξουν την ταινία στις καλύτερες των τελευταίων ετών. Φυσικά και κέρδισε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας.

Το υπέροχο τοπίο

Η ομορφιά και η αγριάδα της φύσης σε όλο της το μεγαλείο. Η αέναη μάχη ανθρώπου με άνθρωπο και ανθρώπου με φύση. Λίγες ταινίες την έχουν αποτυπώσει τόσο ρεαλιστικά όσο το Revenant. Και σε αυτό συνέβαλε το υπέροχο παγωμένο τοπίο του Καναδά, το οποίο σε κάθε πλάνο κόβει την ανάσα και θυμίζει σκοτεινό ντοκιμαντέρ του National Geographic. Ακόμα ένα Όσκαρ, στην κατηγορία της Φωτογραφίας, για τον Εμάνουελ Λουμπέζκι (Gravity, Tree of Life, Birdman). Το δεύτερο στην καριέρα του.

Η απίστευτη ιστορία

Βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Μάικλ Πανκ, η ταινία βασίζεται σε αληθινό περιστατικό και διηγείται την ιστορία του Χιου Γκλας, ο οποίος το 1823 αφέθηκε στη… μοίρα από δύο συμπατριώτες του και ενώ είχε ήδη τραυματιστεί από μια αρκούδα. Δεν το έβαλε όμως κάτω, και ταξίδεψε μονάχος εκατοντάδες χιλιόμετρα γεμάτα παγίδες και άγρια ζώα για να βρει και να τιμωρήσει εκείνους που τον παράτησαν. Το βιβλίο είναι ένας ύμνος στην ανθρώπινη θέληση και τα όριά της, αλλά και στο πόσο μακριά – κυριολεκτικά και μεταφορικά- μπορεί να φτάσει κάποιος για να πάρει την εκδίκησή του.

Η φοβερή μουσική επένδυση

Ο οσκαρικός συνθέτης Ριουίτσι Σακαμότο (Last Emperor, Merry Christmas Mr. Lawrence) δεν… επισκέπτεται συχνά το Hollywood , όταν όμως το κάνει, γράφει θαύματα. Έτσι και στο Revenant, στο οποίο ελάχιστοι διάλογοι ακούγονται, η μουσική του Σακαμότο απογειώνει την εμπειρία θέασης και μας υποβάλλει από την πρώτη σεκάνς.

 Ν.Γ.