Η Σπείρα στη Σφίγγα κάνει... τζέρτζελο

Κάθε σεζόν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ζωντανά προγράμματα της αθηναϊκής μουσικής σκηνής είναι αυτό που παρουσιάζει η Σπείρα Σπείρα, η ομάδα που δημιούργησε ο Σταμάτης Κραουνάκης προ δεκαεπταετίας και που έκτοτε προβάλει το διακριτό της στίγμα στο ελληνικό τραγούδι.

Η Σπείρα Σπείρα είναι ίσως η μόνη περίπτωση «συλλογικού καλλιτέχνη». Η εναλλασσόμενη σύνθεσή της τονίζει τον χαρακτήρα της ως ομάδας η οποία αναπαράγει το καλλιτεχνικό στίγμα του μπαμπά της, αλλά- πια- παράγει και ένα δικό της. Υπό την καθοδήγησή του και με πανταχού παρούσα την δική του αισθητική, ο Κραουνάκης σκηνοθετεί την παρουσία των Σπείρα Σπείρα με άκρως θεατρικές ερμηνείες και δυναμικό σκηνικό στήσιμο.        

Η φετινή παράσταση της Σπείρα- Σπείρα και του αεικίνητου Σταμάτη, με τίτλο "Τα παιδιά της Σφίγγας" έχει μια διαφορά σε σχέση με αυτές των προηγούμενων χρόνων: Ανεβαίνει σε ένα χώρο όπου επιτρέπεται η κατανάλωση ποτού και το κάπνισμα. Επίσης σε ένα χώρο που είναι στο (καρα)κέντρο της Αθήνας, στην Ακαδημίας.

Η Σφίγγα είναι ένας ζεστός και «μαζεμένος» χώρος κατάλληλος για παρεϊστικό κλίμα- στους παλιότερους ίσως θυμίσει μπουάτ. Για εκεί είναι τέτοιες μουσικές παραστάσεις, πολύ περισσότερο από ό,τι για την κομψή αλλά ακατάλληλη για την περίσταση θεατρική αίθουσα του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, όπου εμφανιζόταν η Σπείρα Σπείρα τα προηγούμενα χρόνια.

Μπορεί η συνεργασία με το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης να απάλλασσε τον Σταμάτη Κραουνάκη από τον βραχνά της… επιχειρηματικότητας- νομίζω η δοκιμή με τη σκηνή Χελώνα προ 6-7 χρόνων δεν του είχε αρέσει καθόλου- αλλά έφερνε τους φανς των τραγουδιών του αντιμέτωπους με ένα παράδοξο για την ελληνική διασκέδαση: Να πρέπει να ακούν τραγούδια γραμμένα και ερμηνευμένα με πάθος και για πάθος, καθήμενοι στην αποστειρωμένη πολυθρόνα ενός αμφιθεάτρου.

Η φετινή παράσταση είναι κομμένη και ραμμένη ακριβώς στη φόρμα του κλασικού έντεχνου- λαϊκού γλεντιού που εξασφαλίζει το ψυχικό πλησίασμα του θεατή με τον καλλιτέχνη. Η θεατρικότητα είναι πιο εσωτερική σε σχέση με άλλες παραστάσεις, η πρόζα απουσιάζει εντελώς, και η έμφαση δίνεται στα τραγουδιστικά μέρη. Αυτή η επιλογή φαίνεται να αντανακλά και την επιθυμία του ίδιου του Κραουνάκη για αποχή από το πολιτικό σχόλιο, ήδη από πέρσι.    

Το εξαιρετικά δομημένο πρώτο μέρος του προγράμματος κυριαρχείται από τα τέκνα της Σπείρας. Η πατρική φιγούρα του Σταμάτη Κραουνάκη τους καμαρώνει από το πατάρι- αθέατη στους θεατές. Το ρεπερτόριο προέρχεται βασικά από τη δισκογραφία του Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου, αλλά όχι αποκλειστικά. Οι άντρες της Σπείρα Σπείρα κρατούν μόνοι τους το πρόγραμμα συμπαγές, προτείνοντας, νέες και όχι ανταγωνιστικές με τις αρχικές, ερμηνείες.

Η έλευση του Κραουνάκη στη μικρή σκηνή εξακολουθεί τη στροφή του προγράμματος προς το πιο λαϊκό- με ένα «τουίστ», βεβαίως βεβαίως- προς το κραουνακικά λαϊκό θα λέγαμε. Εκεί το ρεπερτόριο ανοίγει και περιλαμβάνει τόσο λαϊκό τραγούδι όσο χρειάζεται ώστε το πρόγραμμα να μην χάσει τον χαρακτήρα του, αλλά και να βγει λίγο παραπάνω «μεράκλωμα». Δεν είναι τυχαίο ότι το λαϊκό μέρος του προγράμματος ξεκινά μετά τη μια-μιάμιση ώρα, χρόνος κατά τον οποίο το αλκοόλ έχει προφανώς αρχίσει να επιδρά.

Συνολικά, είναι ένα πρόγραμμα «επιτυχιών», χωρίς πολλά νέα ή λιγότερο γνωστά τραγούδια. Ένα, όπως συνήθως, ζωντανό πρόγραμμα που θα απολαύσετε πίνοντας τα ποτά σας και που πιθανότατα θα θελήσετε να ξαναδείτε.

Α, σημειωτέον ότι το μικρό μέγεθος της Σφίγγας και η σωστή χωροθέτηση του μπαρ κάνουν τις θέσεις των ορθίων πολύ καλές για όσους δεν θέλουν να αναλάβουν το κόστος ενός τραπεζιού, το οποίο είναι στα συνήθη επίπεδα της ελάχιστης κατανάλωσης των 25 ευρώ ανά άτομο. Κλείστε θέση γιατί ήδη έχει αρχίσει και γίνεται ψιλοχαμός.  

Δ. Γλ.

Δείτε τη συνέντευξη που έδωσαν στο In2life δύο από τα μέλη της Σπείρας Τα «παιδιά της Σφίγγας» στο In2life