Είναι η Τρούμπα το νέο Μεταξουργείο;
Ανάμεσα στα κόκκινα φανάρια της βρήκαμε ένα από τα πιο cool μπαράκια και την αυθεντικότερη ινδική κουζίνα της πόλης. Δεν ξέρουμε για εσάς, αλλά εμάς κάτι μας θύμισε.
της Ηρώς Κουνάδη
Ανοίγεις τη μεγάλη ξύλινη πόρτα με τα κατακόκκινα κουρτινάκια πίσω από το τζάμι (μα, υπάρχουν ακόμα πόρτες με κουρτινάκια πίσω από το τζάμι;) κάπως διστακτικά. Δεν υπάρχουν «κανονικά» μπαρ στην Τρούμπα. Το ξέρεις, αν έχεις μεγαλώσει στον Πειραιά, από μωρό παιδί αυτό. Έχεις ακούσει όλες τις ιστορίες –για τον στόλο, τα κόκκινα φανάρια και τους σκοτεινούς, λιμανίσιους δρόμους της που δε σε άφηναν να πλησιάζεις. Κι από αλλού να έρχεσαι, όμως, είναι κάπως προφανές. Τρούμπα. Το όνομά της είναι το πιο επιτυχημένο στην ιστορία των ονομάτων κακόφημων περιοχών.
Ανοίγεις, λοιπόν, την ξύλινη πόρτα κάτω από την α λα 50s καμπαρέ ταμπέλα που γράφει Troubar, και ξαφνικά… είσαι κάπου αλλού. Δεν είσαι στα μπαρ με τα κορίτσια που προσφέρουν "συντροφιά" με αντάλλαγμα μερικά ποτά, όπως πιθανότατα περίμενες. Είσαι σε ένα πανέμορφο μπαράκι, πλημμυρισμένο κόσμο που χορεύει υπό τους ήχους των Specials, των Kasabian, των Madness, των Arctic Monkeys και του Mano Negra.
Στον τοίχο πίσω από την μικρή σκηνή –που τώρα είναι κλεισμένη με την κίτρινη κορδέλα που γράφει crime scene, αφού δεν παίζει κάποιο live– ένας προτζέκτορας προβάλλει εικόνες από αστικά τοπία. Στο πατάρι, παρέες τσουγκρίζουν σφηνάκια λευκής τεκίλας και παρακολουθούν… αφ’ υψηλού το αδιαχώρητο που επικρατεί στο ισόγειο. Και κάθε κομμάτι που επιλέγει ο DJ στέλνει νέα κύματα χαράς στο πλήθος που (ας το παραδεχτούμε επιτέλους) έχει βαρεθεί να ακούει ψαγμένη γαλλική funk σε κάθε μπαρ της Αθήνας. Και κάπου εκεί γεννιέται η σκέψη…
Θα μπορούσε η Τρούμπα να γίνει το νέο Μεταξουργείο;
Η γοητεία που ασκούν στα παιδιά του 21ου αιώνα οι σκοτεινές, λίγο κακόφημες και λίγο παρηκμασμένες γειτονιές δεν είναι κανένα νέο. Στον δρόμο που χάραξε το Βερολίνο, κυρίως από το ’89 και μετά, ένα σωρό πρωτεύουσες του χαριτωμένα αποκαλούμενου «δυτικού» κόσμου έσπευσαν να μετατρέψουν τα μπορντέλα τους σε γκαλερί μοντέρνας τέχνης, να μεταφέρουν τα Michelin-άτα τους εστιατόρια στα σκοτεινότερα δρομάκια δίπλα τους, και να κρεμάσουν «ειρωνικά» βελούδινες κουρτίνες καμπαρέ στα νεόκοπα μπαρ που στεγάστηκαν στα παλιά βουλκανιζατέρ. Το Μεταξουργείο είναι ένα τόσο επιτυχημένο παράδειγμα της τάσης αυτής, που έκανε τους New York Times πριν από μερικά χρόνια να γράψουν ότι η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο.
Και η Τρούμπα; Θα μπορούσε άνετα να βαδίσει στα χνάρια του. Μπορεί προς το παρόν οι επιλογές εξόδου σου –αν δεν ενδιαφέρεσαι για το είδος της συντροφιάς που εξασφαλίζουν μερικά πειραγμένα ποτά– να περιορίζονται στο Troubar και ένα από τα καλύτερα ινδικά εστιατόρια που δοκίμασες ποτέ (λεπτομέρειες γι’ αυτό σε λίγο) όμως σίγουρα διαθέτει όσα χρειάζονται: Μεγαλειώδη νεοκλασικά που χάσκουν εγκαταλελειμμένα πλάι στις πολυκατοικίες της αντιπαροχής, θεοσκότεινα δρομάκια, κόκκινα φανάρια, νέον πινακίδες να αναβοσβήνουν το εκτυφλωτικό τους λευκό φως, και ιστορίες που θα έφταναν να γεμίσουν ολόκληρες εγκυκλοπαίδειες Κοινωνικής Ιστορίας.
Μικρή ιστορική παρένθεση
"Χρόνια μες στη Τρούμπα / μαγκίτης κι αλανιάρης/ ρώτησε να μάθεις / κι υστέρα να με πάρεις" τραγουδούσε ο Μάρκος Βαμβακάρης για τη θρυλική γειτονιά που φιλοξενούσε, από τις αρχές του 20ου αιώνα ως το 1967, κακόφημα μπαρ, οίκους ανοχής, κινηματογράφους… ενηλίκων και καμπαρέ, στα οποία συναντιούνταν οι "αρουραίοι" του λιμανιού με τα λαϊκά κορίτσια και τους ναύτες του στόλου (του 6ου Αμερικάνικου Στόλου, για τους μη έχοντες δεσμούς με το λιμάνι). Αιματηρές συμπλοκές και κοινωνικά δράματα, σαν αυτά που απαθανάτισε ο ελληνικός κινηματογράφος των 60s σε ταινίες όπως τα θρυλικά Κόκκινα Φανάρια, ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη.
Ύστερα ήρθε η Χούντα, και το πατρίς-θρησκεία-οικογένεια δεν ταίριαζε με την καθημερινότητα του λιμανιού –στο οποίο, άλλωστε, έπρεπε να στεγαστούν και όλα τα καινούρια λαμπερά ναυτιλιακά γραφεία. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1967 διεκόπη, με απόφασή της, η λειτουργία όλων αυτών των κέντρων, εχμ, διασκεδάσεως. Σε αντίθεση με την ατμόσφαιρα και τις θρυλικές ιστορίες της γειτονιάς τους, ελάχιστα από αυτά επιβίωσαν ως φυσικοί χώροι μετά τη Μεταπολίτευση.
Τρεις(ήμισυ) πολύ καλοί λόγοι να κατέβεις βράδυ στο λιμάνι
Τον πρώτο τον είπαμε: Το καταπληκτικό Troubar (Φίλωνος 131) που ανοίγει τις πόρτες του Τετάρτη έως Κυριακή από τις 21.00 το βράδυ, σερβίρει ωραία καθαρά ποτά στα 5€ (και σφηνάκια στα 2€, για να μην το σκέφτεστε αν θα κεράσετε ή όχι), παίζει φανταστικές μουσικές και διοργανώνει συχνά-πυκνά live με νέες ανερχόμενες και πολλά υποσχόμενες ελληνικές μπάντες.
Ο δεύτερος λόγος βρίσκεται ακριβώς ένα τετράγωνο πιο πάνω, λέγεται Maharaja Kitchen (Νοταρά 122) και είναι ένα από τα καλύτερα και αυθεντικότερα ινδικά εστιατόρια που θα επισκεφθείτε εντός ελληνικών συνόρων. Αγνοήστε τη μάλλον αποθαρρυντική εξωτερική εικόνα και ανεβείτε τα σκαλάκια ως τον πρώτο όροφο, για να πιάσετε ένα από τα τραπεζάκια με τα πορτοκαλί τραπεζομάντηλα και να δοκιμάσετε τις συγκλονιστικές ινδικές λιχουδιές του σεφ από το Νεπάλ: Εξαιρετικό κοτόπουλο tikka masala μαγειρεμένο με κρεμμύδι σε κύβους, ντομάτες, κοκκινοπίπερο και πικάντικη κρεμμώδη σάλτσα βουτύρου, αφράτες πιτούλες naan που έρχονται σερβιρισμένες με διάφορες σως, κεμπάπ από αρνίσιο κιμά που «τσιτσιρίζει» στο μαντέμι στο οποίο το σερβίρουν, πιάτα με ρύζι μπασμάτι και γαρίδες. Οι λάτρεις των καυτερών γεύσεων, σημειώστε επίσης το κοτόπουλο Μουργκ Κολαπούρι, με την εξαιρετική πικάντικη σάλτσα του.
Η μεγάλη τηλεόραση στον τοίχο παίζει (τι άλλο;) Bollywood, η μουσική είναι αυστηρά και μόνο ινδική, και οι τιμές δεν ξεπερνούν τα 10-12€ το άτομο για λουκούλειο γεύμα με κρασί ή μπύρες. Σημειώστε ότι στον ίδιο δρόμο υπάρχει ένα ακόμα ινδικό, το Kebab and Curry, το οποίο μαθαίνουμε ότι είναι επίσης καλό –και επιφυλασσόμαστε να το δοκιμάσουμε.
Τρίτο και τελευταίο σημείο αναφοράς της… νέας Τρούμπας, το Lola’s Bar (2ας Μεραρχίας 14) με την ροζ νέον ταμπέλα του μπορείς εύκολα να το μπερδέψεις με τα «άλλα» μπαρ της γειτονιάς και να το προσπεράσεις. Μη. Είναι κι αυτό ένα πολύ γουστόζικο μπαράκι, all day λογικής αυτή τη φορά, που κλείνει το μάτι στο αμαρτωλό παρελθόν της γειτονιάς του, με αναφορές όπως οι καθρέφτες του μπουντουάρ και οι γυμνές λάμπες που κρέμονται από το ταβάνι. Σερβίρει από νωρίς καφεδάκια, νόστιμα τσιμπολογήματα και εκλεκτά κρασιά το μεσημέρι και ωραία καθαρά ποτά στα 5-6€ αργότερα. Διοργανώνει πολλά και ενδιαφέροντα events, όπως το αποψινό Sushi Night (Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου) και τα Kitsarela Parties που κάτι μας λέει ότι φέτος τις απόκριες θα κάνουν γκραν σουξέ.
Ανοίγεις τη μεγάλη ξύλινη πόρτα με τα κατακόκκινα κουρτινάκια πίσω από το τζάμι (μα, υπάρχουν ακόμα πόρτες με κουρτινάκια πίσω από το τζάμι;) κάπως διστακτικά. Δεν υπάρχουν «κανονικά» μπαρ στην Τρούμπα. Το ξέρεις, αν έχεις μεγαλώσει στον Πειραιά, από μωρό παιδί αυτό. Έχεις ακούσει όλες τις ιστορίες –για τον στόλο, τα κόκκινα φανάρια και τους σκοτεινούς, λιμανίσιους δρόμους της που δε σε άφηναν να πλησιάζεις. Κι από αλλού να έρχεσαι, όμως, είναι κάπως προφανές. Τρούμπα. Το όνομά της είναι το πιο επιτυχημένο στην ιστορία των ονομάτων κακόφημων περιοχών.
Ανοίγεις, λοιπόν, την ξύλινη πόρτα κάτω από την α λα 50s καμπαρέ ταμπέλα που γράφει Troubar, και ξαφνικά… είσαι κάπου αλλού. Δεν είσαι στα μπαρ με τα κορίτσια που προσφέρουν "συντροφιά" με αντάλλαγμα μερικά ποτά, όπως πιθανότατα περίμενες. Είσαι σε ένα πανέμορφο μπαράκι, πλημμυρισμένο κόσμο που χορεύει υπό τους ήχους των Specials, των Kasabian, των Madness, των Arctic Monkeys και του Mano Negra.
Στον τοίχο πίσω από την μικρή σκηνή –που τώρα είναι κλεισμένη με την κίτρινη κορδέλα που γράφει crime scene, αφού δεν παίζει κάποιο live– ένας προτζέκτορας προβάλλει εικόνες από αστικά τοπία. Στο πατάρι, παρέες τσουγκρίζουν σφηνάκια λευκής τεκίλας και παρακολουθούν… αφ’ υψηλού το αδιαχώρητο που επικρατεί στο ισόγειο. Και κάθε κομμάτι που επιλέγει ο DJ στέλνει νέα κύματα χαράς στο πλήθος που (ας το παραδεχτούμε επιτέλους) έχει βαρεθεί να ακούει ψαγμένη γαλλική funk σε κάθε μπαρ της Αθήνας. Και κάπου εκεί γεννιέται η σκέψη…
Θα μπορούσε η Τρούμπα να γίνει το νέο Μεταξουργείο;
Η γοητεία που ασκούν στα παιδιά του 21ου αιώνα οι σκοτεινές, λίγο κακόφημες και λίγο παρηκμασμένες γειτονιές δεν είναι κανένα νέο. Στον δρόμο που χάραξε το Βερολίνο, κυρίως από το ’89 και μετά, ένα σωρό πρωτεύουσες του χαριτωμένα αποκαλούμενου «δυτικού» κόσμου έσπευσαν να μετατρέψουν τα μπορντέλα τους σε γκαλερί μοντέρνας τέχνης, να μεταφέρουν τα Michelin-άτα τους εστιατόρια στα σκοτεινότερα δρομάκια δίπλα τους, και να κρεμάσουν «ειρωνικά» βελούδινες κουρτίνες καμπαρέ στα νεόκοπα μπαρ που στεγάστηκαν στα παλιά βουλκανιζατέρ. Το Μεταξουργείο είναι ένα τόσο επιτυχημένο παράδειγμα της τάσης αυτής, που έκανε τους New York Times πριν από μερικά χρόνια να γράψουν ότι η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο.
Και η Τρούμπα; Θα μπορούσε άνετα να βαδίσει στα χνάρια του. Μπορεί προς το παρόν οι επιλογές εξόδου σου –αν δεν ενδιαφέρεσαι για το είδος της συντροφιάς που εξασφαλίζουν μερικά πειραγμένα ποτά– να περιορίζονται στο Troubar και ένα από τα καλύτερα ινδικά εστιατόρια που δοκίμασες ποτέ (λεπτομέρειες γι’ αυτό σε λίγο) όμως σίγουρα διαθέτει όσα χρειάζονται: Μεγαλειώδη νεοκλασικά που χάσκουν εγκαταλελειμμένα πλάι στις πολυκατοικίες της αντιπαροχής, θεοσκότεινα δρομάκια, κόκκινα φανάρια, νέον πινακίδες να αναβοσβήνουν το εκτυφλωτικό τους λευκό φως, και ιστορίες που θα έφταναν να γεμίσουν ολόκληρες εγκυκλοπαίδειες Κοινωνικής Ιστορίας.
Μικρή ιστορική παρένθεση
"Χρόνια μες στη Τρούμπα / μαγκίτης κι αλανιάρης/ ρώτησε να μάθεις / κι υστέρα να με πάρεις" τραγουδούσε ο Μάρκος Βαμβακάρης για τη θρυλική γειτονιά που φιλοξενούσε, από τις αρχές του 20ου αιώνα ως το 1967, κακόφημα μπαρ, οίκους ανοχής, κινηματογράφους… ενηλίκων και καμπαρέ, στα οποία συναντιούνταν οι "αρουραίοι" του λιμανιού με τα λαϊκά κορίτσια και τους ναύτες του στόλου (του 6ου Αμερικάνικου Στόλου, για τους μη έχοντες δεσμούς με το λιμάνι). Αιματηρές συμπλοκές και κοινωνικά δράματα, σαν αυτά που απαθανάτισε ο ελληνικός κινηματογράφος των 60s σε ταινίες όπως τα θρυλικά Κόκκινα Φανάρια, ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη.
Ύστερα ήρθε η Χούντα, και το πατρίς-θρησκεία-οικογένεια δεν ταίριαζε με την καθημερινότητα του λιμανιού –στο οποίο, άλλωστε, έπρεπε να στεγαστούν και όλα τα καινούρια λαμπερά ναυτιλιακά γραφεία. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1967 διεκόπη, με απόφασή της, η λειτουργία όλων αυτών των κέντρων, εχμ, διασκεδάσεως. Σε αντίθεση με την ατμόσφαιρα και τις θρυλικές ιστορίες της γειτονιάς τους, ελάχιστα από αυτά επιβίωσαν ως φυσικοί χώροι μετά τη Μεταπολίτευση.
Τρεις(ήμισυ) πολύ καλοί λόγοι να κατέβεις βράδυ στο λιμάνι
Τον πρώτο τον είπαμε: Το καταπληκτικό Troubar (Φίλωνος 131) που ανοίγει τις πόρτες του Τετάρτη έως Κυριακή από τις 21.00 το βράδυ, σερβίρει ωραία καθαρά ποτά στα 5€ (και σφηνάκια στα 2€, για να μην το σκέφτεστε αν θα κεράσετε ή όχι), παίζει φανταστικές μουσικές και διοργανώνει συχνά-πυκνά live με νέες ανερχόμενες και πολλά υποσχόμενες ελληνικές μπάντες.
Ο δεύτερος λόγος βρίσκεται ακριβώς ένα τετράγωνο πιο πάνω, λέγεται Maharaja Kitchen (Νοταρά 122) και είναι ένα από τα καλύτερα και αυθεντικότερα ινδικά εστιατόρια που θα επισκεφθείτε εντός ελληνικών συνόρων. Αγνοήστε τη μάλλον αποθαρρυντική εξωτερική εικόνα και ανεβείτε τα σκαλάκια ως τον πρώτο όροφο, για να πιάσετε ένα από τα τραπεζάκια με τα πορτοκαλί τραπεζομάντηλα και να δοκιμάσετε τις συγκλονιστικές ινδικές λιχουδιές του σεφ από το Νεπάλ: Εξαιρετικό κοτόπουλο tikka masala μαγειρεμένο με κρεμμύδι σε κύβους, ντομάτες, κοκκινοπίπερο και πικάντικη κρεμμώδη σάλτσα βουτύρου, αφράτες πιτούλες naan που έρχονται σερβιρισμένες με διάφορες σως, κεμπάπ από αρνίσιο κιμά που «τσιτσιρίζει» στο μαντέμι στο οποίο το σερβίρουν, πιάτα με ρύζι μπασμάτι και γαρίδες. Οι λάτρεις των καυτερών γεύσεων, σημειώστε επίσης το κοτόπουλο Μουργκ Κολαπούρι, με την εξαιρετική πικάντικη σάλτσα του.
Η μεγάλη τηλεόραση στον τοίχο παίζει (τι άλλο;) Bollywood, η μουσική είναι αυστηρά και μόνο ινδική, και οι τιμές δεν ξεπερνούν τα 10-12€ το άτομο για λουκούλειο γεύμα με κρασί ή μπύρες. Σημειώστε ότι στον ίδιο δρόμο υπάρχει ένα ακόμα ινδικό, το Kebab and Curry, το οποίο μαθαίνουμε ότι είναι επίσης καλό –και επιφυλασσόμαστε να το δοκιμάσουμε.
Τρίτο και τελευταίο σημείο αναφοράς της… νέας Τρούμπας, το Lola’s Bar (2ας Μεραρχίας 14) με την ροζ νέον ταμπέλα του μπορείς εύκολα να το μπερδέψεις με τα «άλλα» μπαρ της γειτονιάς και να το προσπεράσεις. Μη. Είναι κι αυτό ένα πολύ γουστόζικο μπαράκι, all day λογικής αυτή τη φορά, που κλείνει το μάτι στο αμαρτωλό παρελθόν της γειτονιάς του, με αναφορές όπως οι καθρέφτες του μπουντουάρ και οι γυμνές λάμπες που κρέμονται από το ταβάνι. Σερβίρει από νωρίς καφεδάκια, νόστιμα τσιμπολογήματα και εκλεκτά κρασιά το μεσημέρι και ωραία καθαρά ποτά στα 5-6€ αργότερα. Διοργανώνει πολλά και ενδιαφέροντα events, όπως το αποψινό Sushi Night (Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου) και τα Kitsarela Parties που κάτι μας λέει ότι φέτος τις απόκριες θα κάνουν γκραν σουξέ.
