Ρομαντζάδα στην Αθήνα: 5 βόλτες με φεγγάρι
Έχετε την κατάλληλη παρέα; Έχουμε πέντε αθηναϊκές διαδρομές για να δείτε την πόλη αλλιώς –με το ρομάντζο που εμπνέει η αυγουστιάτικη Πανσέληνος.
της Ηρώς Κουνάδη
Τι κάνει μια πόλη ρομαντική; Όσα κλισέ και αν σας πέρασαν από το μυαλό στο κλάσμα του δευτερολέπτου που χρειαστήκατε για να διαβάσετε την προηγούμενη πρόταση, έχουμε να σας πούμε ότι πολύ περισσότερο από τα φεγγαρόλουστα ποτάμια, τις αναγεννησιακές γέφυρες και τις βενετσιάνικες γόνδολες, οι άνθρωποι είναι που κάνουν τις πόλεις αυτό που είναι. Στην περίπτωσή μας (σας, για την ακρίβεια) ρομαντική κάνει την πόλη ο συγκεκριμένος εκείνος άνθρωπος τον οποίο είχατε στο μυαλό σας όταν κάνατε κλικ στον τίτλο. Εκείνος με τον οποίο θα κάνετε τις βόλτες που ακολουθούν. Το ατμοσφαιρικό σκηνικό τους είναι απλώς μια προστιθέμενη αξία.
Διαδρομή #1: Από την Αποστόλου Παύλου στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου
Είναι, πιθανότατα, η αθηναϊκή διαδρομή με τη μεγαλύτερη… συγκέντρωση ζευγαριών ανά τετραγωνικό μέτρο. Υπάρχει, όμως, κάποιος λόγος για αυτό: Το πλακόστρωτο που ανηφορίζει από το Θησείο προς τον λόφο του Φιλοπάππου, βλέποντας σχεδόν αδιαλείπτως Ακρόπολη, είναι μια από τις ωραιότερες –και λιγότερο φωτισμένες– διαδρομές της Αθήνας.
Ειδικά όσο πλησιάζετε προς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, και η βοή από τα café του Θησείου αρχίζει να δίνει την θέση της σε χαμηλόφωνες συζητήσεις και ήχους από μια κιθάρα ή ένα σαξόφωνο που παίζει κάπου μακριά, το σκηνικό γίνεται ολοένα ρομαντικότερο. Και αν θέλετε ένα σημείο για στάση πιο «ψαγμένο» από τα πεζουλάκια της αρχαίας αγοράς, αμέσως μετά το Σινέ Θησείο –που είναι μονίμως πλημμυρισμένα από ζευγαράκια– τα σκαλιά του Ηρωδείου, στα αριστερά της Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι μια λιγότερο γνωστή εναλλακτική.
Διαδρομή #2: Από την Πλάκα στα Αναφιώτικα
Η Πλάκα τον Αύγουστο μπορεί να είναι πολλά πράγματα, ερημική, όμως, σίγουρα δεν τη λες. Παρ’ όλα αυτά, είναι ωραία η αντίθεση που κάνουν ο γεμάτος τουρίστες πεζόδρομος της Κυδαθηναίων και τα πλήθη στα σκαλάκια έξω από το Γιασεμί, με τα μισοσκότεινα δρομάκια που ανηφορίζουν προς τα Αναφιώτικα και τις κρυφές μίνι πλατείες όπως αυτή που σχηματίζεται ανάμεσα στις οδούς Θέσπιδος, Ραγκαβά και Επιμενίδου.
Τα ίδια τα Αναφιώτικα, τώρα, είναι πιθανότατα το πιο ρομαντικό, και σαφώς ένα από τα πιο ήσυχα σημεία της Αθήνας. Ειδικά την ώρα που αρχίζει να σκοτεινιάζει, όταν ο κόσμος που ανηφορίζει την Θέσπιδος και εν συνεχεία τα σκαλάκια πλάι στον Άη-Γιώργη του Βράχου αραιώνει, η κυκλαδίτικη γαλήνη της γειτονιάς εμπνέει συζητήσεις από εκείνες που γίνονται μόνο χαμηλόφωνα.
Έχουμε κι ένα μυστικό: Δίπλα στο σπιτάκι με τον αριθμό 34 (τα Αναφιώτικα δεν έχουν οδούς, μόνο αριθμούς έξω από τα εξήντα συνολικά κτίρια τους) βρίσκεται το μοναδικό σημείο-με-θέα στη γειτονιά: ένα χαμηλό πεζούλι απ’ όπου βλέπετε τα φώτα της πόλης να απλώνονται στα πόδια σας, και τον φωτισμένο βράχο του Λυκαβηττού απέναντι.
Διαδρομή #3: Το «κάτω» κομμάτι της Ερμού
Ο πεζόδρομος, δηλαδή, που ξεκινά από τον σταθμό του Θησείου και κατηφορίζει προς την Πειραιώς, περνώντας δίπλα από ατμοσφαιρικά φωτισμένα νεοκλασικά, όπως το υπέροχο κτίριο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων. Είναι ένας από τους λίγους αθηναϊκούς πεζόδρομους που απολαμβάνουν θέα σε… ανοιχτό ορίζοντα, ενώ ο εξαιρετικά χαμηλός φωτισμός του εγγυάται την επίσης δυσεύρετη θέα σε έναστρο ουρανό.
Κοντά στο τέλος του πεζοδρόμου βρίσκεται ο υποβλητικός αρχαιολογικός χώρος του Κεραμεικού, και τα παγκάκια που θα βρείτε διάσπαρτα σε όλη τη διαδρομή προσφέρουν τις απαραίτητες στάσεις με θέα Ακρόπολη. Σημειώστε ότι, αν κάνετε τη διαδρομή ανάποδα, θα έχετε μεν ελαφρά ανηφόρα (που δεν ταιριάζει με την ελαφρώς λαχανιασμένη αναπνοή των πρώτων ραντεβού) αλλά και την φωτισμένη Ακρόπολη στο φόντο.
Διαδρομή #4: Ο Λυκαβηττός
Σύμφωνοι, οι ανηφόρες του δεν ενδείκνυνται για τα πρώτα σας ραντεβού (είπαμε, η ελαφρώς κομμένη ανάσα είναι μια από τις σωματικές ενδείξεις πως έχετε ερωτευτεί) εκτός εάν είστε εξαιρετικά γυμνασμένοι, ή όχι ιδιαίτερα ερωτευμένοι. Αν, όμως, υποθέσουμε ότι θυσιάζετε λίγη από τη ρομαντζάδα της διαδρομής για να φτάσετε μέχρι επάνω στο parking με το αυτοκίνητο, μετά έχετε διάφορες επιλογές… ρομάντζου: Είτε την κλασική πιάνω-πεζούλι-και-χαζεύω-τα-φώτα-της-πόλης-μέχρι-να-βγει-ο-ήλιος, είτε την εναλλακτική να σκαρφαλώσετε τα σκαλάκια μέχρι τον Άη-Γιώργη (για ακόμα καλύτερη θέα στα φώτα της πόλης) και εν συνεχεία να ακολουθήσετε μερικά από τα μονοπάτια, για να χαζέψετε την θέα από εναλλακτικές οπτικές γωνίες. Ναι, εντάξει, και για να απομονωθείτε.
Διαδρομή #5: Η Πειραϊκή
Μπορεί να την έχετε στο μυαλό σας ως την «περιοχή με τις ψαροταβέρνες», και επομένως να μην σας εμπνέει ρομαντικούς συνειρμούς. Αυτό, όμως, σημαίνει ότι δεν έχετε περπατήσει ποτέ την διαδρομή που ξεκινά από τη Μαρίνα Ζέας και κινείται πλάι –και λίγο επάνω– από την θάλασσα, στο φαρδύ πεζοδρόμιο με τις παλιομοδίτικες στρογγυλές λάμπες του δρόμου, κοιτώντας τον αντικατοπτρισμό του φεγγαριού στη θάλασσα και τα πολύχρωμα φώτα της πόλης απέναντι.
Σημαίνει, επίσης, ότι δεν έχετε κατηφορίσει τα σκαλάκια από το προαναφερθέν πεζοδρόμιο προς τα βράχια της Πειραϊκής, ή κάποια από τις μικρές παραλιούλες που σχηματίζονται από κάτω, για μια βραδινή βουτιά, ή απλώς για να προσπαθήσετε να «κρυφτείτε» από τα φώτα για να εντοπίσετε τη Μεγάλη Άρκτο στον αττικό ουρανό. Και σημαίνει, τέλος, ότι δεν έχετε δει την ανατολή του ήλιου από ένα από τα καλύτερα σημεία που σας είχαμε προτείνει προ ημερών. Μήπως είναι καιρός να το κάνετε;
Τι κάνει μια πόλη ρομαντική; Όσα κλισέ και αν σας πέρασαν από το μυαλό στο κλάσμα του δευτερολέπτου που χρειαστήκατε για να διαβάσετε την προηγούμενη πρόταση, έχουμε να σας πούμε ότι πολύ περισσότερο από τα φεγγαρόλουστα ποτάμια, τις αναγεννησιακές γέφυρες και τις βενετσιάνικες γόνδολες, οι άνθρωποι είναι που κάνουν τις πόλεις αυτό που είναι. Στην περίπτωσή μας (σας, για την ακρίβεια) ρομαντική κάνει την πόλη ο συγκεκριμένος εκείνος άνθρωπος τον οποίο είχατε στο μυαλό σας όταν κάνατε κλικ στον τίτλο. Εκείνος με τον οποίο θα κάνετε τις βόλτες που ακολουθούν. Το ατμοσφαιρικό σκηνικό τους είναι απλώς μια προστιθέμενη αξία.
Διαδρομή #1: Από την Αποστόλου Παύλου στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου
Είναι, πιθανότατα, η αθηναϊκή διαδρομή με τη μεγαλύτερη… συγκέντρωση ζευγαριών ανά τετραγωνικό μέτρο. Υπάρχει, όμως, κάποιος λόγος για αυτό: Το πλακόστρωτο που ανηφορίζει από το Θησείο προς τον λόφο του Φιλοπάππου, βλέποντας σχεδόν αδιαλείπτως Ακρόπολη, είναι μια από τις ωραιότερες –και λιγότερο φωτισμένες– διαδρομές της Αθήνας.
Ειδικά όσο πλησιάζετε προς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, και η βοή από τα café του Θησείου αρχίζει να δίνει την θέση της σε χαμηλόφωνες συζητήσεις και ήχους από μια κιθάρα ή ένα σαξόφωνο που παίζει κάπου μακριά, το σκηνικό γίνεται ολοένα ρομαντικότερο. Και αν θέλετε ένα σημείο για στάση πιο «ψαγμένο» από τα πεζουλάκια της αρχαίας αγοράς, αμέσως μετά το Σινέ Θησείο –που είναι μονίμως πλημμυρισμένα από ζευγαράκια– τα σκαλιά του Ηρωδείου, στα αριστερά της Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι μια λιγότερο γνωστή εναλλακτική.
Διαδρομή #2: Από την Πλάκα στα Αναφιώτικα
Η Πλάκα τον Αύγουστο μπορεί να είναι πολλά πράγματα, ερημική, όμως, σίγουρα δεν τη λες. Παρ’ όλα αυτά, είναι ωραία η αντίθεση που κάνουν ο γεμάτος τουρίστες πεζόδρομος της Κυδαθηναίων και τα πλήθη στα σκαλάκια έξω από το Γιασεμί, με τα μισοσκότεινα δρομάκια που ανηφορίζουν προς τα Αναφιώτικα και τις κρυφές μίνι πλατείες όπως αυτή που σχηματίζεται ανάμεσα στις οδούς Θέσπιδος, Ραγκαβά και Επιμενίδου.
Τα ίδια τα Αναφιώτικα, τώρα, είναι πιθανότατα το πιο ρομαντικό, και σαφώς ένα από τα πιο ήσυχα σημεία της Αθήνας. Ειδικά την ώρα που αρχίζει να σκοτεινιάζει, όταν ο κόσμος που ανηφορίζει την Θέσπιδος και εν συνεχεία τα σκαλάκια πλάι στον Άη-Γιώργη του Βράχου αραιώνει, η κυκλαδίτικη γαλήνη της γειτονιάς εμπνέει συζητήσεις από εκείνες που γίνονται μόνο χαμηλόφωνα.
Έχουμε κι ένα μυστικό: Δίπλα στο σπιτάκι με τον αριθμό 34 (τα Αναφιώτικα δεν έχουν οδούς, μόνο αριθμούς έξω από τα εξήντα συνολικά κτίρια τους) βρίσκεται το μοναδικό σημείο-με-θέα στη γειτονιά: ένα χαμηλό πεζούλι απ’ όπου βλέπετε τα φώτα της πόλης να απλώνονται στα πόδια σας, και τον φωτισμένο βράχο του Λυκαβηττού απέναντι.
Διαδρομή #3: Το «κάτω» κομμάτι της Ερμού
Ο πεζόδρομος, δηλαδή, που ξεκινά από τον σταθμό του Θησείου και κατηφορίζει προς την Πειραιώς, περνώντας δίπλα από ατμοσφαιρικά φωτισμένα νεοκλασικά, όπως το υπέροχο κτίριο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων. Είναι ένας από τους λίγους αθηναϊκούς πεζόδρομους που απολαμβάνουν θέα σε… ανοιχτό ορίζοντα, ενώ ο εξαιρετικά χαμηλός φωτισμός του εγγυάται την επίσης δυσεύρετη θέα σε έναστρο ουρανό.
Κοντά στο τέλος του πεζοδρόμου βρίσκεται ο υποβλητικός αρχαιολογικός χώρος του Κεραμεικού, και τα παγκάκια που θα βρείτε διάσπαρτα σε όλη τη διαδρομή προσφέρουν τις απαραίτητες στάσεις με θέα Ακρόπολη. Σημειώστε ότι, αν κάνετε τη διαδρομή ανάποδα, θα έχετε μεν ελαφρά ανηφόρα (που δεν ταιριάζει με την ελαφρώς λαχανιασμένη αναπνοή των πρώτων ραντεβού) αλλά και την φωτισμένη Ακρόπολη στο φόντο.
Διαδρομή #4: Ο Λυκαβηττός
Σύμφωνοι, οι ανηφόρες του δεν ενδείκνυνται για τα πρώτα σας ραντεβού (είπαμε, η ελαφρώς κομμένη ανάσα είναι μια από τις σωματικές ενδείξεις πως έχετε ερωτευτεί) εκτός εάν είστε εξαιρετικά γυμνασμένοι, ή όχι ιδιαίτερα ερωτευμένοι. Αν, όμως, υποθέσουμε ότι θυσιάζετε λίγη από τη ρομαντζάδα της διαδρομής για να φτάσετε μέχρι επάνω στο parking με το αυτοκίνητο, μετά έχετε διάφορες επιλογές… ρομάντζου: Είτε την κλασική πιάνω-πεζούλι-και-χαζεύω-τα-φώτα-της-πόλης-μέχρι-να-βγει-ο-ήλιος, είτε την εναλλακτική να σκαρφαλώσετε τα σκαλάκια μέχρι τον Άη-Γιώργη (για ακόμα καλύτερη θέα στα φώτα της πόλης) και εν συνεχεία να ακολουθήσετε μερικά από τα μονοπάτια, για να χαζέψετε την θέα από εναλλακτικές οπτικές γωνίες. Ναι, εντάξει, και για να απομονωθείτε.
Διαδρομή #5: Η Πειραϊκή
Μπορεί να την έχετε στο μυαλό σας ως την «περιοχή με τις ψαροταβέρνες», και επομένως να μην σας εμπνέει ρομαντικούς συνειρμούς. Αυτό, όμως, σημαίνει ότι δεν έχετε περπατήσει ποτέ την διαδρομή που ξεκινά από τη Μαρίνα Ζέας και κινείται πλάι –και λίγο επάνω– από την θάλασσα, στο φαρδύ πεζοδρόμιο με τις παλιομοδίτικες στρογγυλές λάμπες του δρόμου, κοιτώντας τον αντικατοπτρισμό του φεγγαριού στη θάλασσα και τα πολύχρωμα φώτα της πόλης απέναντι.
Σημαίνει, επίσης, ότι δεν έχετε κατηφορίσει τα σκαλάκια από το προαναφερθέν πεζοδρόμιο προς τα βράχια της Πειραϊκής, ή κάποια από τις μικρές παραλιούλες που σχηματίζονται από κάτω, για μια βραδινή βουτιά, ή απλώς για να προσπαθήσετε να «κρυφτείτε» από τα φώτα για να εντοπίσετε τη Μεγάλη Άρκτο στον αττικό ουρανό. Και σημαίνει, τέλος, ότι δεν έχετε δει την ανατολή του ήλιου από ένα από τα καλύτερα σημεία που σας είχαμε προτείνει προ ημερών. Μήπως είναι καιρός να το κάνετε;
