Ένα «Ραντεβού»- διαμάντι με τον Κραουνάκη στο Άλσος

Η λαϊκή διασκέδαση, όπως και το λαϊκό τραγούδι, δεν τις πολυσηκώνουν τις ταμπέλες: «έντεχνο», «για χορό», «καψουριάρικο» ή ό,τι άλλο. Λίγοι άνθρωποι σήμερα το γνωρίζουν τόσο καλά αυτό, όσο ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο οποίος φτιάχνει στο Άλσος μια παράσταση που περιέχει όλο το ελληνικό τραγούδι.

«Ραντεβού στο Άλσος» είναι ο μίινιμαλ τίτλος που διάλεξε ο Κραουνάκης για τις φετινές του χειμερινές εμφανίσεις, που έχουν την μορφή μιας συνάντησης του ίδιου με το κοινό του. Όπως και στην φθινοπωρινή συναυλία στον Βύρωνα, το ραντεβού στο Άλσος είναι μια «προσωπική» υπόθεση του δημιουργού. Όχι, σπεύδω να εξηγήσω, δεν είναι μόνος στην σκηνή. Αντιθέτως πλαισιώνεται από εξαιρετικούς μουσικούς και μια μεγάλη- για τα δεδομένα της ελληνικής πιάτσας- ορχήστρα  (δύο πιάνα, κοντραμπάσο, βιολοντσέλο, βιολί, μπουζούκι, κιθάρα), όπως και από τις φωνές αγαπημένων επί χρόνια συνεργατών του.

Σε αυτή την σειρά εμφανίσεων ο Κραουνάκης κάνει κάτι που είχε να κάνει καιρό: μειώνει την συμμετοχή των μελών της Σπείρας και διαλέγει να πάρει το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος πάνω του, λάμποντας και εκπέμποντας καλή διάθεση και μεράκι. Αυτό το τελευταίο δεν το λες και είδηση αφού όσοι τον έχουν παρακολουθήσει έστω και λίγο, ξέρουν ότι δεν υπάρχει κάτι που να μην κάνει με μεράκι, είτε αυτό είναι το στήσιμο των παραστάσεων της Σπείρας, είτε οι guest εμφανίσεις του, είτε το θέατρο στο οποίο τελευταία καταδύεται συχνά-πυκνά. Το ραντεβού στο Άλσος δεν ξεφεύγει από τον κανόνα και έχει από πίσω του πολλή και ποιοτική δουλειά για να καταφέρει να κεράσει το ελιξίριο της διασκέδασης.

Θυμάμαι σε μια από τις παραστάσεις της Σπείρας στο Βοτανικό πριν από δέκα (και βάλε) χρόνια, σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος, ο Κραουνάκης καθόταν στην άκρη της σκηνής σε μια άνετη μπερζέρα, πίνοντας, καπνίζοντας και παρακολουθώντας σχεδόν για όλη την παράσταση. Μόνο στο τελευταίο κομμάτι της ερχόταν στο κέντρο της σκηνής και έλεγε κάποια τραγούδια, απογειώνοντας τον κόσμο που τόση ώρα απολάμβανε την δουλειά που είχε κάνει ο ίδιος με τα παιδιά της Σπείρας, δεν σε ένοιαζε που δεν ήξερες κανέναν από τους ερμηνευτές, δεν σε πείραζε που δεν άκουγες τον ίδιο τον Κραουνάκη, σχεδόν είχες ξεχάσει ότι περίμενες να τραγουδήσει ο ίδιος. Ήσουν όμως στην αγκαλιά του∙ σε αυτό που είχε φτιάξει για σένα και, κυρίως, είχες την αίσθηση ότι βλέπατε μαζί την παράσταση, σαν να σε δεχόταν στους μυστικούς κήπους μιας επίσημης πρόβας του ή σαν να τον παρακολουθούσες να ετοιμάζεται για μια γιορτή. Ο ηλεκτρισμός που εξέπεμπε από την άκρη της σκηνής ήταν αρκετός.

Στο «Ραντεβού στο Άλσος» αυτός ο ηλεκτρισμός είναι διαρκώς στο κέντρο της σκηνής και βοηθά τα φαινομενικά ετερόκλητα κομμάτια της ελληνικής τραγουδιάρικης ιστορίας να γίνουν μια αφορμή για να περάσει κανείς εξαιρετικά στην στρογγυλή και ζεστή σκηνή του Άλσους. Πώς; Άλλοτε τραγουδώντας με παράφωνο πάθος και έχοντας το δάχτυλο υψωμένο να δείχνει το ταβάνι, άλλοτε γελώντας, άλλοτε κρυφοβουρκώνοντας, αλλά σίγουρα «ζώντας το ταξίδι» για τρεις γεμάτες ώρες.

Είναι καθιστό, covid free και σερβίρει ποτά και νόστιμα πιατάκια για τσιμπολόγημα. Το τσιγάρο θα λείψει στους καπνιστές, αλλά για αυτό δεν μπορεί (;) να κάνει κάτι ο Κραουνάκης.  

Να είστε στο «Ραντεβού». Πιθανότατα εκεί γύρω στο Πάσχα θα λέμε ότι ήταν η παράσταση της χρονιάς.

Δημήτρης Γλύστρας

Παίζουν και τραγουδούν:  Χρήστος Γεροντίδης, Κώστας Μπουγιώτης, Γιώργος Στιβανάκης (τραγούδι), Θεολόγος Παπανικολάου (βιολί, τραγούδι), Δημήτρης Ανδρεάδης (πιάνο, πλήκτρα), Νίκος Κατσίκης (μπουζούκι, μαντολίνο), Κοσμάς Κοκόλης (μπουζούκι, κιθάρα, τραγούδι), Βάιος Πράπας (μπουζούκι, κιθάρα, τραγούδι), Γιώργος Ταμιωλάκης (βιολοντσέλο), και Λάμπρος Παπανικολάου (κόντρα μπάσο).