Υπέροχα θερινά σινεμά που δεν πηγαίνεις συχνά
Δεν είναι μόνο οι σούπερ σταρ του κέντρου. Η Αθήνα είναι γεμάτη κρυμμένα θερινά σινεμαδάκια που αξίζει να σου θυμίσουμε.
Αν μας διαβάζεις συχνά, ξέρεις πόσο πολύ αγαπάμε –και πόσο συχνά τιμάμε− θερινά όπως το Θησείον, την Αίγλη του Ζαππείου, την κολωνακιώτικη Δεξαμενή, τη Ριβιέρα των Εξαρχείων και τον Ζέφυρο των Πετραλώνων. Εκτός όμως από αυτά τα «βαριά ονόματα» έχουμε κι άλλες αδυναμίες: Σινεμαδάκια… outsider, κρυμμένα στις γειτονιές της πόλης, που μπορεί να μην είναι η πρώτη σου σκέψη όταν ψάχνεις σε ποιο θερινό θα πας απόψε, αξίζουν όμως να τους αφιερώσεις τουλάχιστον μία από τις φετινές σινεφίλ βραδιές σου.
Το Παλλάς του Παγκρατίου (Υμηττού 109) με τη γλυκύτατη ταράτσα του, που είναι ένα από τα παλαιότερα θερινά της πόλης: Πρωτοάνοιξε τις πόρτες του το μακρινό 1925, κοντεύει πια να τα εκατοστήσει.
Η Κάρμεν της Ελληνορώσων (Παπαδά 40) που ξανάνοιξε πέρυσι μετά από 15 χρόνια σιωπής, στο υπέροχο διατηρητέο κτίριο που την φιλοξενούσε ήδη από τα 60s.
Η Στέλλα της Κυψέλης (Τενέδου 34) που επέστρεψε κι αυτή δυναμικά στη θέση της το καλοκαίρι του 2018, συνεχίζοντας την ιστορία της που ξεκινά το 1969 ως θρυλικό Σινέ Πιγκάλ, περνά στον Δήμο Αθηναίων ως Στέλλα το 1992 και κλείνει –όχι οριστικά απ’ ό,τι φάνηκε− το 2010.
Το στρωμένο με νοσταλγικό χαλίκι, και ιδιαιτέρως ευρύχωρο (εξ ου και δροσερό) Φλερύ της Καλλιθέας (Σκίπη 5-7) η οποία κάποτε είχε όχι ένα, ούτε δύο, αλλά 38 ολόκληρα σινεμά.
Η ταράτσα του χαλανδριώτικου Αβάνα (Λεωφ. Κηφισίας 234 και Λυκούργου 3) με τα καναπεδάκια στο πίσω μέρος της να γίνονται ανάρπαστα από νωρίς και τα κεράκια στα τραπέζια να φτιάχνουν έξτρα ρομαντική ατμόσφαιρα.
Ο καταπράσινος, νοσταλγικός χώρος του δημοτικού κινηματογράφου Μίμης Φωτόπουλος στο Μαρούσι (Αγ. Κων/νου 40) που έχει ιδιαίτερη αδυναμία στον ευρωπαϊκό και τον αργεντίνικο κινηματογράφο, και δυο-τρεις διαφορετικές ταινίες την εβδομάδα, να ‘χεις να διαλέγεις.
Ο δροσερός κήπος του Σινέ Πέραν στο Περιστέρι (Κ. Βάρναλη 32 & Μ. Αλεξάνδρου) που φήμες λένε πως έχει μια από τις μεγαλύτερες οθόνες της Αθήνας.
Ο επίσης μεγάλος, δροσερός Κήπος −όνομα και πράγμα− του Μοσχάτου (Θερμοπυλών 49) που αγαπά ιδιαίτερα τις επανεκδόσεις –αυτή την εβδομάδα, ας πούμε, παίζει τους υπέροχους 12 Ενόρκους− αλλά δε λέει όχι και σε ταινίες πρώτης προβολής.
Ο Δημοτικός Κινηματογράφος Νοσταλγία στο Ηράκλειο (Κέας και Τερψιχόρης) που διεκδικεί επάξια τον τίτλο του πιο πράσινου θερινού της Αθήνας, με τα γλαστράκια πάνω στα τραπέζια του να κάνουν… backing vocals στα φουντωτά αναρριχητικά του.
Η υπέροχη Αιολία μέσα στο Άλσος Σκοπευτηρίου της Καισαριανής, που έχει την είσοδο ελεύθερη από Δευτέρα έως Πέμπτη, και εισιτήρια (στα 5€) μόνο Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, κι αυτός είναι ένας σπουδαίος λόγος να την αγαπάμε.
Το Παλλάς του Παγκρατίου (Υμηττού 109) με τη γλυκύτατη ταράτσα του, που είναι ένα από τα παλαιότερα θερινά της πόλης: Πρωτοάνοιξε τις πόρτες του το μακρινό 1925, κοντεύει πια να τα εκατοστήσει.
Η Κάρμεν της Ελληνορώσων (Παπαδά 40) που ξανάνοιξε πέρυσι μετά από 15 χρόνια σιωπής, στο υπέροχο διατηρητέο κτίριο που την φιλοξενούσε ήδη από τα 60s.
Η Στέλλα της Κυψέλης (Τενέδου 34) που επέστρεψε κι αυτή δυναμικά στη θέση της το καλοκαίρι του 2018, συνεχίζοντας την ιστορία της που ξεκινά το 1969 ως θρυλικό Σινέ Πιγκάλ, περνά στον Δήμο Αθηναίων ως Στέλλα το 1992 και κλείνει –όχι οριστικά απ’ ό,τι φάνηκε− το 2010.
Το στρωμένο με νοσταλγικό χαλίκι, και ιδιαιτέρως ευρύχωρο (εξ ου και δροσερό) Φλερύ της Καλλιθέας (Σκίπη 5-7) η οποία κάποτε είχε όχι ένα, ούτε δύο, αλλά 38 ολόκληρα σινεμά.
Η ταράτσα του χαλανδριώτικου Αβάνα (Λεωφ. Κηφισίας 234 και Λυκούργου 3) με τα καναπεδάκια στο πίσω μέρος της να γίνονται ανάρπαστα από νωρίς και τα κεράκια στα τραπέζια να φτιάχνουν έξτρα ρομαντική ατμόσφαιρα.
Ο καταπράσινος, νοσταλγικός χώρος του δημοτικού κινηματογράφου Μίμης Φωτόπουλος στο Μαρούσι (Αγ. Κων/νου 40) που έχει ιδιαίτερη αδυναμία στον ευρωπαϊκό και τον αργεντίνικο κινηματογράφο, και δυο-τρεις διαφορετικές ταινίες την εβδομάδα, να ‘χεις να διαλέγεις.
Ο δροσερός κήπος του Σινέ Πέραν στο Περιστέρι (Κ. Βάρναλη 32 & Μ. Αλεξάνδρου) που φήμες λένε πως έχει μια από τις μεγαλύτερες οθόνες της Αθήνας.
Ο επίσης μεγάλος, δροσερός Κήπος −όνομα και πράγμα− του Μοσχάτου (Θερμοπυλών 49) που αγαπά ιδιαίτερα τις επανεκδόσεις –αυτή την εβδομάδα, ας πούμε, παίζει τους υπέροχους 12 Ενόρκους− αλλά δε λέει όχι και σε ταινίες πρώτης προβολής.
Ο Δημοτικός Κινηματογράφος Νοσταλγία στο Ηράκλειο (Κέας και Τερψιχόρης) που διεκδικεί επάξια τον τίτλο του πιο πράσινου θερινού της Αθήνας, με τα γλαστράκια πάνω στα τραπέζια του να κάνουν… backing vocals στα φουντωτά αναρριχητικά του.
Η υπέροχη Αιολία μέσα στο Άλσος Σκοπευτηρίου της Καισαριανής, που έχει την είσοδο ελεύθερη από Δευτέρα έως Πέμπτη, και εισιτήρια (στα 5€) μόνο Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, κι αυτός είναι ένας σπουδαίος λόγος να την αγαπάμε.
