Ο Παπαγάλλος μου στο Θέατρο Σφενδόνη

Η παράστασή είναι βασισμένη στο σπάνιο κείμενο - αντίκα της Σοφίας Τρικούπη: Ο Παπαγάλλος μου (1903). Ένα θησαύρισμα εκ βαθέων για τον χαμό ενός αγαπημένου πλάσματος, όπου αναμιγνύονται καλειδοσκοπικά εικόνες της πολιτικής ζωής του 19ου αιώνα.

Η Σοφία Τρικούπη ήταν κόρη του Σπυρίδωνος και της Αικατερίνης Τρικούπη (το γένος Μαυροκορδάτου) και αδερφή του Χαριλάου Τρικούπη. Γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1838. Μεγάλωσε και μορφώθηκε στην αγγλική πρωτεύουσα και γαλουχήθηκε στον κύκλο της ανώτερης κοινωνικής τάξης του Λονδίνου με την οποία συναναστρεφόταν η οικογένεια της, ως πρέσβης της Ελλάδας που ήταν ο πατέρας της. Η Σοφία διέθετε ισχυρό και σπινθηροβόλο πνεύμα κι έγινε κοινωνός των ιδεών και των σκέψεων του μεγάλου αδελφού της για τον οποίον αισθανόταν θαυμασμό, αφοσίωση και λατρεία. Μετά τον θάνατο των γονιών της αφιερώθηκε στην υπηρεσία του Χαριλάου Τρικούπη.

Το σπίτι της υπήρξε κέντρο διπλωματικών, πολιτικών και κοινωνικών συγκεντρώσεων και το όνομά της έτυχε πανελληνίου φήμης. Δεν υπήρχε μέλος ηγεμονικής οικογενείας της Ευρώπης, δεν υπήρχε επίσημος ή επιφανής διερχόμενος εξ Αθηνών, ο οποίος δεν επισκεπτόταν τη Σοφία Τρικούπη - είτε βρισκόταν στην αρχή ο αδελφός της είτε όχι. Εξαιρετική φυσιογνωμία της νεότερης Ελλάδας, η ζωή της αναπόσπαστη από την ύπαρξη τού Χαριλάου Τρικούπη, έληξε ουσιαστικά με τον θάνατο του αδελφού της στις Κάννες (Μάρτιος 1896). Έκτοτε έζησε μόνη στο σπίτι της μέχρι το θάνατό της το 1916, διατηρώντας όλη τη διαύγεια της διάνοιας.

Το κείμενο αυτό, Ο Παπαγάλλος μου, το έγραψε η Σοφία Τρίκουπη στις 26 Αυγούστου του 1903, την επομένη του θανάτου του μικρού Πουλιού - μια επίκληση της αθώας αυτής ύπαρξης, για να παρηγορηθεί. Η γλώσσα της έχει μεγάλο εκφραστικό πλούτο και οι περιγραφές της θαυμαστή δύναμη και ακρίβεια. Καταλαβαίνει κανείς αμέσως πως έχει να κάνει με μια σπάνιας καλλιέργειας Ελληνίδα.

«Είναι συγκινητικό πώς ένα δημόσιο πρόσωπο όπως η Σοφία Τρίκουπη ασχολούμενη με την πολιτική ζωή εκφράζει τόσο λεπτά αισθήματα για το χαμό ενός μικρού πλάσματος. Μέσα από την έκφραση αυτής της οδύνης προβάλλεται κι ένα μεγάλο μέρος της ζωής της με τον Χαρίλαο- η λατρεία της γι' αυτόν και η θλίψη για την απώλειά του», αναφέρει το δελτίο τύπου της παράστασης. Ένα πρόσθετο ενδιαφέρον που παρουσιάζει η μεταφορά στη σκηνή αυτού του κειμένου σήμερα, είναι οι διαφορές στο ποιόν και το ήθος των ανθρώπων της πολιτικής ζωής και μια λησμονημένη πτυχή του ελληνικού χαρακτήρα: Η αισθαντικότητα.

Ταυτότητα της παράστασης
Κείμενο: Σοφίας Τρικούπη: Ο Παπαγάλλος μου (1903)
Σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνου
Δραματουργική επεξεργασία: Νίκος Φλέσσας, Άννα Κοκκίνου
Μουσική: Στέλλα Γαδέδη
Σκηνικά: Δημήτρης Ταμπάκης
Κοστούμια: Δέσποινα Μακαρούνη
Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλκίνοος Δωρής
Επεξεργασία ήχων: Λευτέρης Δούρος
Παίζουν:
Άννα Κοκκίνου, Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου
Στέλιος Θεοδώρου - Γκλίναβος, Αλκίνοος Δωρής