Ένα σπουδαίο κείμενο της σύγχρονης ευρωπαϊκής δραματουργίας σκηνοθετεί ο Τάκης Τζαμαργιάς από τις 27 Απριλίου στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η τρίτη παραγωγή της Κεντρικής Σκηνής για τη χειμερινή περίοδο 2016- 2017, είναι «Η τάξη μας» του Ταντέους Σλομποντιάνεκ, ένα σπουδαίο πολωνικό έργο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο. Η σκηνοθεσία είναι του Τάκη Τζαμαργιά, ενώ την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Δημήτρης Μαραμής, ο οποίος εμπνεύστηκε από την πολωνική και εβραϊκή μουσική παράδοση.
Ένα σπουδαίο κείμενο της σύγχρονης ευρωπαϊκής δραματουργίας, γραμμένο το 2009, το έργο του πολωνού Ταντέους Σλομποντζιάνεκ, καταγράφει με ψυχραιμία, αλλά και γερές δόσεις συναισθήματος, πώς οι ιστορικές συγκυρίες στιγματίζουν τις ζωές των ανθρώπων, φέρνουν στην επιφάνεια τον «κρυμμένο» μας εαυτό και διαλύουν τους πιο ισχυρούς ανθρώπινους δεσμούς. Το έργο έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει παρουσιαστεί με τεράστια επιτυχία στο Ισραήλ, στην Ουγγαρία, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ιταλία, στον Καναδά, στη Σουηδία και στη Μεγάλη Βρετανία. Έχει κερδίσει το αναγνωρισμένο βραβείο «Nike» το 2010 - το κορυφαίο Πολωνικό βραβείο λογοτεχνίας- που για πρώτη φορά απενεμήθη σε θεατρικό έργο. Επίσης κατατάχθηκε ανάμεσα στα καλύτερα σύγχρονα ευρωπαϊκά έργα που γράφτηκαν κατά το 2009/10, από το European Theatre Convention.
Το έργο βασίζεται σε αληθινή ιστορία και αφορά στα γεγονότα της πόλης Γιεντβάμπνε στην Πολωνία, όταν κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και υπό την γερμανική κατοχή, οι Εβραίοι κάτοικοι της πόλης δολοφονήθηκαν από τους Καθολικούς συντοπίτες τους. Πρόκειται για την αφήγηση της ζωής 10 πολωνών συμμαθητών, που τους συνδέει η εθνικότητα και τους χωρίζει η θρησκεία. Όταν όμως ο ναζισμός εισβάλλει στη χώρα τους, οι σχέσεις που είχαν κτιστεί μέσα στη σχολική τάξη καταρρέουν. Θηριωδία και μίσος παίρνουν τη θέση της συνύπαρξης και της αλληλοϋποστήριξης. Το μίσος γεννά νέο μίσος και ο άνθρωπος βγάζει στην επιφάνεια τα πιο απρόβλεπτα στοιχεία του εαυτού του. Άραγε ο χρόνος μπορεί να επουλώσει τις πληγές; Το σήμερα να αθωώσει το χθες; Πώς ησυχάζει η ψυχή, όταν έχει αποκαλύψει τις πιο σκοτεινές πτυχές της;