Η Μαρία Διακοπαναγιώτου μιλά στο in2life
Η Μαρία Διακοπαναγιώτου μοιράζεται τα σχέδιά της για τη φετινή θεατρική σεζόν, αλλά και την αγάπη της για τη μουσική.
συνέντευξη στην Ιωάννα Γκομούζα
Δύσκολο να την πετύχεις χαλαρή αυτές τις ημέρες. Με τα χέρια στο τιμόνι και το hands free στο αυτί ήταν η Μαρία Διακοπαναγιώτου, όταν κάναμε αυτή την κουβέντα, έχοντας μόλις βγει από το… κοστούμι της ντοστογιεφσκικής Αλένα Ιβανόβνα στο Εθνικό Θέατρο για να μπει στην μπούργκα της Μήδειας στο θέατρο Πόρτα. Να τι μας είπε για τα φετινά της σχέδια.
«Στο “Έγκλημα και Τιμωρία” του Ντοστογιέφσκι που ανεβαίνει από τις 23/12 στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη, υποδύομαι την Αλένα Ιβανόβνα. Πρόκειται για μια γριά τοκογλύφο, την οποία σκοτώνει ο κεντρικός ήρωας, ο Ρασκόνλικωφ, κι έτσι γίνεται φάντασμα, όπως και όλοι σχεδόν οι ρόλοι γίνονται φαντάσματα κι έρχονται σαν ερινύες, σαν κακές σκέψεις στο μυαλό του Ρασκόλνικωφ. Σε όλο το έργο βλέπουμε αυτή τη μάχη του κεντρικού ήρωα με τις ενοχές για το ότι σκότωσε τη γριά, η οποία έρχεται σαν φάντασμα και τον πιλατεύει. Με ιντριγκάρει που θα υποδυθώ μια γυναίκα η οποία δεν είναι της ηλικίας μου και που επιπλέον θεωρείται μίασμα. Ο Παπαδιαμάντης αναφέρεται σ’ αυτήν ως “ψείρα”. Είναι μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας και μοχθηρή, οπότε είναι στοίχημα πώς θα το αποδώσω όλο αυτό χωρίς να είναι καρικατούρα.
»Το “Έγκλημα και τιμωρία” είναι ένα από τα ωραιότερα κείμενα του Ντοστογιέφσκι, ένα κλασικό έργο που θα έπρεπε όλοι να γνωρίζουν. Αξίζει όμως να το δεις και γιατί το παρουσιάζουμε στη μετάφραση του Παπαδιαμάντη. Θα ακούσουμε δηλαδή αυτό το κείμενο σε μια γλώσσα που έχει στοιχεία καθαρεύουσας και δημοτικής, από έναν λογοτέχνη-μεταφραστή που είναι γλωσσοπλάστης. Είναι μοναδικό το πώς παρουσιάζει μία εικόνα με μία μόνο λέξη που δεν έχεις σκεφτεί καν ότι θα μπορούσε να υπάρχει.
»Με την μπάντα μου, τους Guillotinas, στις 8/12 παρουσιάζουμε στο Θέατρο Πόρτα τη “Μήδεια”, μια σύγχρονη, μη λυρική όπερα δωματίου, πάνω σε σπαράγματα από τη Μήδεια του Ευριπίδη. Χρησιμοποιούμε τη μετάφραση του Βολανάκη που θεωρώ ότι είναι από τις πιο ωραίες. Μαζί με τους Στέλλα Γκιζέλη, Φοίβο Ριμένα, Χριστίνα Μαξούρη και Γιάννη Πλιάκη, φορώντας μπούργκες, τραγουδούμε την ιστορία της Μήδειας, χαμένοι σε ένα ακρογιάλι, πρόσφυγες, περιμένοντας την πολυπόθητη ανάληψη στον Ήλιο. Μέσα σε ένα κόσμο από σκοτεινά μουσικά ηχοχρώματα που συνοδεύει την ασφυξία της Γυναίκας και την αλαζονεία του Άντρα, αναζητούμε το Φως, τη Θυσία και την Έξοδο. Τη μουσική σύνθεση έχει κάνει ο κολλητός μου, Άγγελος Τριανταφύλλου, τον οποίο ξέρεις κι από τη μουσική του για τη «Γκόλφω» και το «Δεκαήμερο» - και τα δύο σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, από τη μουσική παράσταση «Στ’ απολεσθέντα» και την «Επικίνδυνη ηλικία» με τη Νατάσσα Μποφίλιου που παρουσιάστηκε πέρσι στη Μικρή Επίδαυρο.
»Με τη μουσική βγάζω την ψυχή μου, νιώθω γεμάτη, αλλά δεν νιώθω τραγουδίστρια. Νιώθω ότι σας λέω μία ιστορία, την ιστορία μου, όταν λέω ένα τραγούδι. Με αγγίζει, με αφορά ό,τι τραγούδι λέω. Ξεκίνησα να τραγουδάω στα 15 μου. Στο Γυμνάσιο, στα Εξάρχεια, είχα hip hop συγκρότημα, τις Δυσδαιμόνες. Ήμασταν 5 κορίτσια και ραπάραμε. Παίζαμε σε συναυλίες σε διάφορα μπαράκια, είχαμε παίξει και στο An. Οι Δυσδαιμόνες κράτησαν μέχρι την 1η Λυκείου. Μετά αρχίσαμε να ασχολιόμαστε με το τι πραγματικά θέλουμε, αρχίσαμε να βρίσκουμε τον προσανατολισμό μας και λίγο χαθήκαμε με αυτό. Αλλά η μουσική πάντα μου άρεσε. Με τον Άγγελο ήμασταν μαζί στον «Βιοπαλαιστή στη στέγη» του Λάκη Λαζόπουλου, όπου τραγουδούσαμε σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη. Του άρεσα και σαν προσωπικότητα και η φωνή μου και μου πρότεινε να φτιάξουμε μία ομάδα. Κι έτσι έγινε.
»Δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός, για μπαλαρίνα πήγαινα, για δασκάλα μπαλέτου. Όταν μετακομίσαμε από την Άνω Γλυφάδα στα Εξάρχεια, το 1999, η μαμά μου με έγραψε σε μια θεατρική ομάδα. Σιγά-σιγά άρχισαν να ανοίγουν τα κανάλια μου, να αγαπάω έντονα, να μισώ έντονα, να τσακώνομαι έντονα, να νιώθω ελευθερία, έντονα συναισθήματα. Μου άρεσε όλο αυτό, οπότε αποφάσισα να το ακολουθήσω και επαγγελματικά.
»Κάθε ρόλος μπορεί να έχει άλλο βαθμό δυσκολίας, αλλά δεν θα ξεχάσω όταν πήγαμε με την “Γκόλφω” στην Επίδαυρο. Είχα το ρόλο της Σταυρούλας, της αντίζηλου της Γκόλφως, και ήμουνα ντυμένη αρκούδα. Οπότε το να φοράς μάσκα αρκούδας και να ακουστείς σ’ αυτό το θέατρο έχει κάποιο βαθμό δυσκολίας. Να ακουστεί η φωνή σου και να είσαι και μέσα στο ρόλο, να είσαι αυτό το πράγμα. Επίσης, στη “Φλαντρώ” με τη Λυδία Κονιόρδου, όπου έκανα τη Γαρουφαλλιά, μια υπηρέτρια, ήταν τεράστιες οι απαιτήσεις στην κινησιολογία και τον συνδυασμό της με το λόγο. Έπρεπε να συμβαδίσουν η κίνηση με την ανάσα, το λόγο και το βλέμμα και να ‘ναι όλα στη σωστή ισορροπία. Ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο, ωραία δύσκολο όμως, αλλιώς γιατί το κάνουμε;
»Αχ, θέλω να παίξω τα πάντα. Ρόλους που να είναι εντελώς κόντρα μ’ εμένα. Να βιώσω συναισθήματα που δεν έχω γευτεί ακόμα.
»Πέρα από το θέατρο και τη μουσική παράσταση, αυτό το διάστημα έχω και τα γυρίσματα για το “Ταμάμ”. Τι νιώθω να με εκφράζει περισσότερο από αυτά τα μέσα; Το θέατρο, γιατί έχει αλήθεια. Εννοώ ότι εκεί επικοινωνείς με τον θεατή κατευθείαν, δίνεις και παίρνεις ενέργεια. Δεν παίζουμε μόνοι μας. Είναι ανάλογα και με το τι ανθρώπους έχεις στην πλατεία. Τον νιώθεις τον θεατή, τον αφουγκράζεσαι.
»Ντρέπομαι πολύ γι’ αυτά που ζούμε. Που βλέπω ότι δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει κατανόηση, δεν υπάρχουν τα βασικά πράγματα. Ο ένας πάει να φάει τον άλλο και δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο».
Δύσκολο να την πετύχεις χαλαρή αυτές τις ημέρες. Με τα χέρια στο τιμόνι και το hands free στο αυτί ήταν η Μαρία Διακοπαναγιώτου, όταν κάναμε αυτή την κουβέντα, έχοντας μόλις βγει από το… κοστούμι της ντοστογιεφσκικής Αλένα Ιβανόβνα στο Εθνικό Θέατρο για να μπει στην μπούργκα της Μήδειας στο θέατρο Πόρτα. Να τι μας είπε για τα φετινά της σχέδια.
«Στο “Έγκλημα και Τιμωρία” του Ντοστογιέφσκι που ανεβαίνει από τις 23/12 στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη, υποδύομαι την Αλένα Ιβανόβνα. Πρόκειται για μια γριά τοκογλύφο, την οποία σκοτώνει ο κεντρικός ήρωας, ο Ρασκόνλικωφ, κι έτσι γίνεται φάντασμα, όπως και όλοι σχεδόν οι ρόλοι γίνονται φαντάσματα κι έρχονται σαν ερινύες, σαν κακές σκέψεις στο μυαλό του Ρασκόλνικωφ. Σε όλο το έργο βλέπουμε αυτή τη μάχη του κεντρικού ήρωα με τις ενοχές για το ότι σκότωσε τη γριά, η οποία έρχεται σαν φάντασμα και τον πιλατεύει. Με ιντριγκάρει που θα υποδυθώ μια γυναίκα η οποία δεν είναι της ηλικίας μου και που επιπλέον θεωρείται μίασμα. Ο Παπαδιαμάντης αναφέρεται σ’ αυτήν ως “ψείρα”. Είναι μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας και μοχθηρή, οπότε είναι στοίχημα πώς θα το αποδώσω όλο αυτό χωρίς να είναι καρικατούρα.
»Το “Έγκλημα και τιμωρία” είναι ένα από τα ωραιότερα κείμενα του Ντοστογιέφσκι, ένα κλασικό έργο που θα έπρεπε όλοι να γνωρίζουν. Αξίζει όμως να το δεις και γιατί το παρουσιάζουμε στη μετάφραση του Παπαδιαμάντη. Θα ακούσουμε δηλαδή αυτό το κείμενο σε μια γλώσσα που έχει στοιχεία καθαρεύουσας και δημοτικής, από έναν λογοτέχνη-μεταφραστή που είναι γλωσσοπλάστης. Είναι μοναδικό το πώς παρουσιάζει μία εικόνα με μία μόνο λέξη που δεν έχεις σκεφτεί καν ότι θα μπορούσε να υπάρχει.
»Με την μπάντα μου, τους Guillotinas, στις 8/12 παρουσιάζουμε στο Θέατρο Πόρτα τη “Μήδεια”, μια σύγχρονη, μη λυρική όπερα δωματίου, πάνω σε σπαράγματα από τη Μήδεια του Ευριπίδη. Χρησιμοποιούμε τη μετάφραση του Βολανάκη που θεωρώ ότι είναι από τις πιο ωραίες. Μαζί με τους Στέλλα Γκιζέλη, Φοίβο Ριμένα, Χριστίνα Μαξούρη και Γιάννη Πλιάκη, φορώντας μπούργκες, τραγουδούμε την ιστορία της Μήδειας, χαμένοι σε ένα ακρογιάλι, πρόσφυγες, περιμένοντας την πολυπόθητη ανάληψη στον Ήλιο. Μέσα σε ένα κόσμο από σκοτεινά μουσικά ηχοχρώματα που συνοδεύει την ασφυξία της Γυναίκας και την αλαζονεία του Άντρα, αναζητούμε το Φως, τη Θυσία και την Έξοδο. Τη μουσική σύνθεση έχει κάνει ο κολλητός μου, Άγγελος Τριανταφύλλου, τον οποίο ξέρεις κι από τη μουσική του για τη «Γκόλφω» και το «Δεκαήμερο» - και τα δύο σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, από τη μουσική παράσταση «Στ’ απολεσθέντα» και την «Επικίνδυνη ηλικία» με τη Νατάσσα Μποφίλιου που παρουσιάστηκε πέρσι στη Μικρή Επίδαυρο.
»Με τη μουσική βγάζω την ψυχή μου, νιώθω γεμάτη, αλλά δεν νιώθω τραγουδίστρια. Νιώθω ότι σας λέω μία ιστορία, την ιστορία μου, όταν λέω ένα τραγούδι. Με αγγίζει, με αφορά ό,τι τραγούδι λέω. Ξεκίνησα να τραγουδάω στα 15 μου. Στο Γυμνάσιο, στα Εξάρχεια, είχα hip hop συγκρότημα, τις Δυσδαιμόνες. Ήμασταν 5 κορίτσια και ραπάραμε. Παίζαμε σε συναυλίες σε διάφορα μπαράκια, είχαμε παίξει και στο An. Οι Δυσδαιμόνες κράτησαν μέχρι την 1η Λυκείου. Μετά αρχίσαμε να ασχολιόμαστε με το τι πραγματικά θέλουμε, αρχίσαμε να βρίσκουμε τον προσανατολισμό μας και λίγο χαθήκαμε με αυτό. Αλλά η μουσική πάντα μου άρεσε. Με τον Άγγελο ήμασταν μαζί στον «Βιοπαλαιστή στη στέγη» του Λάκη Λαζόπουλου, όπου τραγουδούσαμε σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη. Του άρεσα και σαν προσωπικότητα και η φωνή μου και μου πρότεινε να φτιάξουμε μία ομάδα. Κι έτσι έγινε.
»Δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός, για μπαλαρίνα πήγαινα, για δασκάλα μπαλέτου. Όταν μετακομίσαμε από την Άνω Γλυφάδα στα Εξάρχεια, το 1999, η μαμά μου με έγραψε σε μια θεατρική ομάδα. Σιγά-σιγά άρχισαν να ανοίγουν τα κανάλια μου, να αγαπάω έντονα, να μισώ έντονα, να τσακώνομαι έντονα, να νιώθω ελευθερία, έντονα συναισθήματα. Μου άρεσε όλο αυτό, οπότε αποφάσισα να το ακολουθήσω και επαγγελματικά.
»Κάθε ρόλος μπορεί να έχει άλλο βαθμό δυσκολίας, αλλά δεν θα ξεχάσω όταν πήγαμε με την “Γκόλφω” στην Επίδαυρο. Είχα το ρόλο της Σταυρούλας, της αντίζηλου της Γκόλφως, και ήμουνα ντυμένη αρκούδα. Οπότε το να φοράς μάσκα αρκούδας και να ακουστείς σ’ αυτό το θέατρο έχει κάποιο βαθμό δυσκολίας. Να ακουστεί η φωνή σου και να είσαι και μέσα στο ρόλο, να είσαι αυτό το πράγμα. Επίσης, στη “Φλαντρώ” με τη Λυδία Κονιόρδου, όπου έκανα τη Γαρουφαλλιά, μια υπηρέτρια, ήταν τεράστιες οι απαιτήσεις στην κινησιολογία και τον συνδυασμό της με το λόγο. Έπρεπε να συμβαδίσουν η κίνηση με την ανάσα, το λόγο και το βλέμμα και να ‘ναι όλα στη σωστή ισορροπία. Ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο, ωραία δύσκολο όμως, αλλιώς γιατί το κάνουμε;
»Αχ, θέλω να παίξω τα πάντα. Ρόλους που να είναι εντελώς κόντρα μ’ εμένα. Να βιώσω συναισθήματα που δεν έχω γευτεί ακόμα.
»Πέρα από το θέατρο και τη μουσική παράσταση, αυτό το διάστημα έχω και τα γυρίσματα για το “Ταμάμ”. Τι νιώθω να με εκφράζει περισσότερο από αυτά τα μέσα; Το θέατρο, γιατί έχει αλήθεια. Εννοώ ότι εκεί επικοινωνείς με τον θεατή κατευθείαν, δίνεις και παίρνεις ενέργεια. Δεν παίζουμε μόνοι μας. Είναι ανάλογα και με το τι ανθρώπους έχεις στην πλατεία. Τον νιώθεις τον θεατή, τον αφουγκράζεσαι.
»Ντρέπομαι πολύ γι’ αυτά που ζούμε. Που βλέπω ότι δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει κατανόηση, δεν υπάρχουν τα βασικά πράγματα. Ο ένας πάει να φάει τον άλλο και δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο».
