Ο Γιάννης Λεοντάρης σκηνοθετεί τον εν πολλοίς άγνωστο Δον Κιχώτη του ρώσου Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, σε πανευρωπαϊκή πρεμιέρα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ο «Δον Κιχώτης» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη, στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Πρόκειται για την "ανακάλυψη" ενός άγνωστου όσο και σημαντικού κειμένου του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα.
Ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ συνέγραψε τον Δον Κιχώτη το 1938. Για πρώτη φορά ανέβηκε στο θέατρο Βαχτάγκοφ, το 1941, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του. Έκτοτε έχει ανέβει πολύ λίγες φορές και μόνο στη Ρωσία. Το κείμενο δεν είχε μεταφραστεί και δεν είχε παρουσιαστεί ποτέ στην Ευρώπη, μέχρι σήμερα. Μετάφραση: Ταμίλλα Κουλίεβα.
Το έργο Σε απόλυτη δυσαρμονία και σύγκρουση με το κοινωνικό του πεπρωμένο, ο ρομαντικός, ιδεαλιστής και εντέλει τραγικός Δον Κιχώτης του Μπουλγκάκοφ παραπέμπει με κωμικοτραγικό τρόπο στα ακυρωμένα όνειρα. Παραπέμπει επίσης στον κυνισμό με τον οποίο αντιμετωπίζονται διαχρονικά οι έννοιες δικαιοσύνη, ιδανικό, όνειρο.
Διασκευή του επικού μυθιστορήματος του Θερβάντες, το έργο είναι γραμμένο στα 1938. Μία κωμική αλλά και σκοτεινή αλληγορία πάνω στην κατάσταση του ανθρώπου σε συνθήκες ολοκληρωτισμού. Πίσω από κάθε κουβέντα του Δον Κιχώτη ξεπροβάλλει η προσωπική αγωνία του συγγραφέα μπροστά στην απόλυτη απομόνωσή του από το σταλινικό καθεστώς. Οι φράσεις του ξεπηδούν μέσα από τις απελπισμένες επιστολές του Μπουλγκάκοφ στον Στάλιν. Ο Δον Κιχώτης πεθαίνει από ρεαλισμό και στέρηση της ελευθερίας του. Λίγο καιρό αργότερα, πεθαίνει και ο Μπουλγκάκοφ από τις ίδιες αιτίες.
Η έννοια του ολοκληρωτισμού ωστόσο είναι σήμερα πολύ ευρύτερη. Εκφράζεται από τον ολοκληρωτισμό των ιδεών, των media, των τραπεζών, του κυνισμού και της μισαλλοδοξίας. Μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, το στοιχείο της βίας αποκτά πάντα κεντρικό ρόλο. Όποιος αντιστέκεται, είτε είναι ρομαντικός ήρωας, είτε συνειδητός επαναστάτης, θα την υποστεί στο πνεύμα και στο σώμα του.
Ο Μπουλγκάκοφ ωστόσο δεν ενδιαφέρεται μόνο για την ουτοπία της διεκδίκησης ενός καλύτερου κόσμου. Εμβαθύνει σε μία υπαρξιακή διάσταση. Προσδίδει στον κωμικό Δον Κιχώτη στοιχεία τραγικού ήρωα, καθώς, μέσα απ’ αυτόν, σκιαγραφεί την πορεία του ανθρώπου προς την αυταπάτη. Για τον Δον Κιχώτη, ο ολοκληρωτισμός είναι οι άλλοι. Όλοι, εκτός από τον Σάντσο Πάντσα.