Αβελάρδος και Ελοΐζα: Θέατρο για τις πρώτες αγάπες

Η μυθιστορηματική ζωή και ο τραγικός έρωτας του Αβελάρδου και της Ελοΐζας, δυο ιστορικών προσώπων του 12ου αιώνα, είναι το θέμα της παράστασης Αβελάρδος και Ελοΐζα της Εταιρείας Θεάτρου Sforaris και του Γιάννη Καλαβριανού που ανοίγει το φετινό Ελληνικό Φεστιβάλ στην Πειραιώς 260, Αίθουσα Δ, 1 & 2 Ιουνίου.

Μετά τις Παραλογές και το Γιοι και κόρες, ο Γιάννης Καλαβριανός έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών με την Ελένη Κοκκίδου, τον Γιώργο Γλάστρα, τη Χριστίνα Μαξούρη και 13 ερασιτέχνες ηθοποιούς για να παρουσιάσει το άγνωστο στο ελληνικό κοινό ζευγάρι - σύμβολο της αιώνιας αγάπης.

Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα έζησαν 500 περίπου χρόνια πριν γραφτεί ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα και ο έρωτάς τους μέσα στο απολύτως εχθρικό θεοκρατικό κράτος της εποχής, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για ποιητές, ζωγράφους, συγγραφείς αλλά και ιστορικούς, ψυχολόγους και κοινωνιολόγους των επόμενων αιώνων. Ο κοινός τους τάφος βρίσκεται στο Κοιμητήριο του Père Lachaise στο Παρίσι και αποτελεί μέχρι σήμερα, τόπο προσκυνήματος για τους ερωτευμένους όλου του κόσμου.

Η ταυτότητα της παράστασης
Ιδέα-Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Εικονικό περιβάλλον, video mapping: Στάθης Μήτσιος
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριέττα Σπηλιοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου: Φώτης Γκρίλιας
Παίζουν: Γιώργος Γλάστρας, Ελένη Κοκκίδου, Χριστίνα Μαξούρη
και η θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων ΑΤΕ-Πειραιώς: Ντίνα Αναστασοπούλου, Κώστας Ανδριόπουλος, Χρήστος Βολακάκης, Αντιγόνη Ερωτοκρίτου, Αλέξανδρος Ζαρανίκας, Ανδρέας Καλόσακας, Τζένη Λιαρομάτη, Γεωργία Λύτρα, Φένια Μαυρομάτη, Γεωργία Μούλου, Σταυρούλα Νικηταΐδη, Μάρα Χαντζάκου, Σοφία Χρυσοπούλου

Η ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας
Βρισκόμαστε στο Παρίσι του 12o αιώνα, την εποχή που μεσουρανεί το άστρο του σαραντάχρονου Πέτρου Αβελάρδου. Ο Αβελάρδος ήταν ένας από τους σημαντικότερους θεολόγους και φιλοσόφους του Μεσαίωνα, υπέρμαχος της διαλεκτικής, της αμφιβολίας και της έρευνας ως προϋπόθεση για την πίστη. Ο εφημέριος του Παρισιού, Φυλμπέρ, εκτιμώντας τον απεριόριστα, του εμπιστεύεται για μαθήτρια τη δεκαεξάχρονη ανιψιά του, Ελοΐζα, που παρά τη μικρή της ηλικία έχει ήδη μια εξαιρετικά ευρεία καλλιέργεια.

Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα γρήγορα γίνονται εραστές. Το σκάνδαλο που ξεσπά είναι τεράστιο, η Ελοΐζα μένει έγκυος, η Εκκλησία αντιδρά και ο Φυλμπέρ, θεωρώντας την προσβολή στο πρόσωπό του τεράστια, διατάζει την τιμωρία του Αβελάρδου. Πληρωμένοι δολοφόνοι εισβάλουν στο σπίτι του ζευγαριού και τον ευνουχίζουν. Ο Αβελάρδος όμως, παρά τον ευνουχισμό του, επιζεί. Ταπεινωμένος, εγκαταλείπει τα πάντα, καταφεύγει στο μοναστήρι του Σαιν Ντενί και παραγγέλνει στην Ελοΐζα να γίνει και εκείνη μοναχή. Η ίδια, απολύτως ερωτευμένη μαζί του, υπακούει. Το ζευγάρι ζει σε χωριστά μοναστήρια για τα επόμενα 20 χρόνια, δεν συναντιέται παρά μόνο για μία και μοναδική φορά και επικοινωνεί μόνο με παθιασμένες επιστολές.

Ο Αβελάρδος συνεχίζει να συγγράφει και ολοκληρώνει μια πραγματεία, όπου θέτει για πρώτη φορά ως κριτήριο για τον ορισμό της αμαρτίας την πρόθεση και όχι την ίδια την πράξη και ξεσηκώνει για ακόμη μία φορά το μένος της Εκκλησίας εναντίον του. Τον καταδικάζουν ως αιρετικό, συγκεντρώνουν και καίνε τα βιβλία του στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη και τον καταδιώκουν μέχρι τον θάνατό του. Η Ελοΐζα ζει ακόμη 20 χρόνια. Η τελευταία της επιθυμία ήταν να θαφτεί μαζί με τον αγαπημένο της, παράκληση που δεν εισακούεται.

Η φήμη του ζευγαριού και του έρωτά τους γιγαντώνεται μέσα στους αιώνες και σύμφωνα με μία εκδοχή, η Ιωσηφίνα Βοναπάρτη συγκινημένη από την τραγική τους ιστορία, αποφασίζει, 700 χρόνια μετά τον θάνατό τους, να μεταφερθούν τα οστά τους και να θαφτούν επιτέλους μαζί. Ο κοινός τους τάφος χτίζεται στο Κοιμητήριο του Père Lachaise στο Παρίσι και έχει πλέον μετατραπεί σε σύμβολο της αιώνιας αγάπης.