Γκόλφω: Ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει στο Εθνικό

Τάσος: Καλώς τηνε την πέρδικα, πο’καμα μαύρα μάτια ως να τη δω και να με ιδεί. Καλή σου μέρα, Γκόλφω…
Γκόλφω: Μη λάχει και μας βλέπουνε;

Η Γκόλφω μετά την ενθουσιώδη υποδοχή του κοινού τον περασμένο χειμώνα στη Σκηνή Κοτοπούλη, θα παρουσιάζεται από τις 18 Οκτωβρίου στη Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

Στο ορεινό χωριό που κυλούν τα νερά της Στύγας, εκεί όπου σύμφωνα με τους αρχαίους μύθους ήταν η πύλη για τον Κάτω Κόσμο και όπου θνητοί και αθάνατοι έπαιρναν τον ιερότερο όρκο, η Γκόλφω και ο Τάσος, δύο νεαρά παιδιά, ορκίζονται αιώνια αγάπη. Η Γκόλφω, πιστή στον όρκο της, αρνείται τον άρχοντα που θέλει να την παντρευτεί, αλλά ο Τάσος, αψηφώντας τον δικό του, δέχεται να πάρει γυναίκα του την πλούσια νέα που του προξενεύουν. Όταν αλλάξει γνώμη, θα είναι πολύ αργά…

Το δραματικό ειδύλλιο του Σπυρίδωνος Περεσιάδου αφηγείται μια τραγική ερωτική ιστορία με φόντο την εξιδανικευμένη εικόνα της ελληνικής υπαίθρου του 1893. Ο Νίκος Καραθάνος μετά το Συρανό ντε Μπερζεράκ επιστρέφει σκηνοθετικά στο Εθνικό Θέατρο και δίνει την προσωπική του φρέσκια ματιά πάνω σε ένα έργο που έχει γράψει τη δική του ιστορία στο ελληνικό θέατρο.

Η ταυτότητα της παράστασης
Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος
Σκηνικά – Κοστούμια: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Κίνηση: Αμάλια Μπένετ
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Διώνη Κουρτάκη
Επεξεργασία κειμένου: Γιούλα Μπούνταλη

Δανομή
Γκόλφω: Εύη Σαουλίδου / Λυδία Φωτοπούλου / Αλίκη Αλεξανδράκη
Τάσος: Χάρης Φραγκούλης / Νίκος Καραθάνος / Γιάννης Βογιατζής
Σταυρούλα (κόρη του Ζήση): Μαρία Διακοπαναγιώτη
Δήμος (εξάδελφος της Γκόλφως): Γιάννης Κότσιφας
Αστέρω (τσοπάνισσα, μάνα της Γκόλφως): Χριστίνα Μαξούρη
Θανάσουλας (τσοπάνος): Γιώργος Μπινιάρης
Ζήσης (τσέλιγκας): Άγγελος Παπαδημητρίου
Γιάννος (φίλος του Κίτσου): Μιχάλης Σαράντης
Κίτσος (ανιψιός του Ζήση): Άγγελος Τριανταφύλλου
Άγγλοι περιηγητές: Αλίκη Αλεξανδράκη, Χριστίνα Μαξούρη, Άγγελος Παπαδημητρίου, Λυδία Φωτοπούλου

Η Γκόλφω…
• παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1893 στην Ακράτα από ερασιτέχνες
• Τον επόμενο χρόνο παίχτηκε στην Αθήνα και στη συνέχεια σ’ όλα τα μεγάλα και μικρά κέντρα του ελεύθερου και υπόδουλου Ελληνισμού.
• ελληνικοί θίασοι την έπαιξαν στην Κωνσταντινούπολη, στα ανάκτορα του Γιλδίζ μπροστά στο σουλτάνο και οι Τούρκοι σκούπιζαν τα δάκρυά τους στην συγκλονιστική σκηνή της κατάρας.
• το 1909 διασκευάστηκε σε μυθιστόρημα από τον Αριστείδη Κυριακό.
• το 1915 κρίθηκε το προσφορότερο ελληνικό έργο για την πρώτη ελληνική ταινία.
• σημείωσε μεγάλη επιτυχία και στο μουσικό θέατρο με τη μορφή οπερέτας. Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1936 στην Αλεξάνδρεια από το Θίασο Οικονόμου.
• το 1938 Έλληνες αυτοεξόριστοι στο Παρίσι, με υπόδειξη του Γάλλου ελληνιστή Pernot, την παρουσίασαν στο θέατρο «Champs Elysées» με το σκεπτικό ότι η παράσταση ενός έργου, με ευρύτατη λαϊκή απήχηση, θ’ αποτελούσε ένα είδος διαμαρτυρίας στη δικτατορία του Μεταξά.
• μεταφέρθηκε για δεύτερη φορά στον κινηματογράφο το 1955 με τεράστια κινηματογραφική και εμπορική επιτυχία. Η προβολή της κράτησε επτά εβδομάδες και καθιέρωσε το δραματικό ειδύλλιο στον ελληνικό κινηματογράφο.
• είναι ένα από τα δύο μοτίβα στην επική ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Ο Θίασος».
Πηγή: Αναστάσιος Μιχ. Γεωργαντόπουλος, Ακρατινοί εργάτες του θεάτρου μας, Αθήνα, 1978.