Ουρανός κατακόκκινος - Σ' εσάς που με ακούτε: Η Κονιόρδου τριτώνει το… καλό

της Ιωάννας Κλεφτόγιαννη

Η εθνική μας τραγωδός μάς αποκαλύπτεται –επιτέλους- και ως εξαιρετικών ποιοτήτων, πραγματικά απαστράπτουσα κωμικός. Είναι εξίσου συγκλονιστική διακατεχόμενη από κωμικό οίστρο, όπως όταν αλωνίζει το «φυσικό» χώρο της, τις μεγάλες αρχαίες Ορχήστρες, αγγίζοντας και μεταγγίζοντας υψηλά επίπεδα τραγικής μέθεξης στις κερκίδες. Την μεγάλη, σαν έτοιμη από καιρό, ανατροπή η σπουδαία ηθοποιός την πραγματοποιεί χάρη στη «δηλητηριώδη», αισθαντική, γλυκόπικρη δραματουργία της Λούλας Αναγνωστάκη.

Είχε κατ’ αρχάς την ευφυία να διαγνώσει και να αναδείξει το κρυμμένο, συνήθως παραγκωνισμένο υποδόριο χιούμορ της δραματουργού. Συγκεκριμένα, τριών γνωστών μονολόγων της από τα έργα «Σε εσάς που με ακούτε» και «Ουρανός Κατακόκκινος». Και πραγματοποιεί στον αντιθεατρικό χώρο «Προσωρινός» μια μεγάλη ερμηνεία. Κάνοντάς μας ασταμάτητα να γελάμε μέσα από ένα συνεχή κλαυσίγελο για την Ελλάδα που ποτέ δεν θα αλλάξει. Θέτοντας μέσα από μια περιπτωσιολογία ειδική καίρια ερωτήματα για την κοινή ανθρώπινη φύση. Γυναικεία μεν, αλλά ανθρώπινη τελικά. Παραδοξότητα; Κάθε άλλο .

Εγκατέλειψε την τραγωδία προς ώρας και τις μεγάλες σκηνές χάριν μιας νέας ομάδας (Χρώμα) που την κάλεσε να συμπράξει μαζί της σε ένα χώρο ασφυκτικά μικρό, με διαμπερή τζαμαρία. Ένα χώρο ορατό από το δρόμο που ενώνεται και μοιάζει να γίνεται ένα με την κίνηση και το θόρυβό του. Δέχτηκε αμέσως την πρόκληση του νέου και ρίχτηκε με πάθος στη λεπτοδουλειά της μικρής κλίμακας.

Σωματικά μας χωρίζουν από την ηθοποιό ελάχιστα εκατοστά. Την παρακολουθούμε στην κυριολεξία δίπλα μας να μας αφηγείται ως Σοφία Αποστόλου πώς κατέληξε αλκοολική και στον... Κορυδαλλό. Παλλόμενη. Με συσπάσεις στο πρόσωπο. Νευρικές, στυλιζαρισμένες, ενίοτε γκροτέσκες κινήσεις. Βάζοντας και βγάζοντας τα παλιομοδίτικα γυαλιά της. Ρίχνοντας φως σε μια άλλη όψη του χαρακτήρα, από εκείνη την εύθραυστη σαν φίνο κρύσταλλο που έχει γράψει Ιστορία με την Βέρα Ζαβιτσιάνου στο Εθνικό Θέατρο .Και στον «Προσωρινό» γράφεται όμως Ιστορία με την Λυδία Κονιόρδου.

«Τι έχουμε μέσα μας, τι άνθρωποι είμαστε, πώς πέφτουμε τόσο εύκολα;» μας ρωτά η ηρωίδα κοιτώντας μας κατάματα, με τεντωμένες τις φλέβες του στέρνου –είναι τόσο κοντά μας η πρωταγωνίστρια πού ακούς και την ανάσα της. Η σκηνική πράξη αποκτά μια παράξενη οικειότητα. Τα όρια σκηνής πλατείας καταργούνται.

Προηγουμένως, υποφωτισμένη, με γυρισμένη πλάτη στο κοινό κι ενώ ένας φακός την κυνηγά φωτίζοντάς τη στο πρόσωπο...μάς έχει αποκαλύψει ότι η «μάνα μου θέλει να με εξοντώσει». Παίζει διαρκώς με τα κλειδιά στο χέρι, αυτά με τα οποία ξεκλείδωσε και εισήλθε στο χώρο. Μιλά διστακτικά σε «εσάς που με ακούτε», όπως λέει. Τα κλειδιά κουδουνίζουν ασταμάτητα στο χέρι της. Υπάρχει μια νευρικότητα , στο αέρα , καθώς η φωνή της συναντά τους θορύβους της πόλης που εισβάλλουν μαζί με τα βλέμματα των αδιάκριτων περαστικών ανεμπόδιστα στον «Προσωρινό» .

Το αληθινό εμπόδιο είναι άλλο. Η παρέλαση που έχει ανοίξει την παράσταση. Μια ομάδα που κρατά προσωπεία και ένα νάιλον που σύντομα θα μεταβληθεί σε κουκούλα-αδιάβροχο. Αυτή η συνάθροιση δεν είναι περαστική. Ενώ η ηθοποιός «κεντά» με τους τρεις εθνικούς γυναικείους μονολόγους της Λούλας Αναγνωστάκη, τα 13 βουβά πρόσωπα κινούνται χωρίς σταματημό στο πεζοδρόμιο έξω από τον «Προσωρινό». Πρόκειται για μια παντελώς άκαιρη, ακατάλληλη και υπονομευτική για το σοβαρό θεατρικό γεγονός που συντελείται εντός του χώρου δρώμενο, που δημιουργεί δυο τελείως αντίθετους πόλους δράσης (η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Χατζή).

Παρ’όλα αυτά, η ακατανόητη αυτή δραστηριότητα δεν έχει τη δύναμη να διαλύσει την πυκνή θεατρική ατμόσφαιρα που δημιουργεί ολομόναχη η συγκινητική και σαρδόνια Κονιόρδου ως Σοφία, κατόπιν ως Σοφία Αποστόλου και τέλος ως Ελσα, η οποία πάλι διακατεχόμενη από νευρικό οίστρο ψάχνει κάτω απ΄τα πόδια των θεατών λυσσασμένα το κλειδί με το οποίο θα ξεκλειδώσει την πόρτα για να βγει στον καθαρό αέρα.

Εκεί όπου πριν λίγο ο ήχος ενός απορριματοφόρου που συνέλεγε τα σκουπίδια συναντούσε τις λέξεις της Αναγνωστάκη και τις εξαιρετικές ηχητικές υπογραμμίσεις του κρουστού Μανούσου Κλαπάκη. Η παράσταση είναι ένα θαύμα που απευθύνεται στους πάντες. Κυρίως όμως στους σκληροπυρηνικούς θεατρόφιλους.

INFO: «Προσωρινός», Δεινοκράτους 103 – Κολωνάκι (πίσω από το Ναυτικό Νοσοκομείο, στάση μετρό Μέγαρο Μουσικής). Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη, στις 21.00. Τιμές εισιτηρίου: 15, 10 (φοιτητικό) ευρώ. Απαραίτητη η τηλεφωνική κράτηση στο 6932- 500545. Ώρες κρατήσεων: 10.00 -14.00 και 17.30 - 20.30.Διάρκεια :60 λεπτά.