Ο Βροχοποιός: Φτωχή παράσταση που απογοητεύει

της Κατερίνας Σφοντούρη

Ένα καλογραμμένο παραμύθι επί σκηνής

Το έργο «Ο Βροχοποιός» γράφτηκε το 1954 από τον Αμερικανό Ρίτσαρντ Νας, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Μεταφράστηκε σε πάνω από 40 γλώσσες, έγινε ταινία του Hollywood ενώ αποτέλεσε και την ιστορία του μιούζικαλ του Broadway «110 in the Shade».

Σε μιαν επαρχιακή πόλη της Αμερικής, ο Κάρρυ περνά δύσκολες στιγμές μαζί με τα τρία του παιδιά-Νόα, Τζιμ και Λίζι. Η λειψυδρία και η αφόρητη ζέστη «αφυδατώνουν» τόσο τον οργανισμό όσο και τον ψυχισμό των μελών της οικογενείας. Το νερό απουσιάζει-κυριολεκτικά και μεταφορικά-από τη ζωή τους. Η μόνη τους ελπίδα είναι ένας θαυματοποιός που εμφανίζεται σαν απρόσκλητος επισκέπτης. Ο Αστρολέων υπόσχεται-έναντι αμοιβής βέβαια-να φέρει τη βροχή στην άνυδρη περιοχή αλλά και στη ψυχή της αθώας χωριατοπούλας Λίζι.

Σαν ένα παραμύθι ξεδιπλώνεται η ιστορία της οικογένειας του Κάρρυ. Το πρόβλημα της λειψυδρίας παίρνει άλλες διαστάσεις από αυτές που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Επηρεάζει τα όνειρα, τις ελπίδες μα και την λογική των ανθρώπων. Από τον πραγματικό-υλιστικό κόσμο μεταφερόμαστε-με την βοήθεια του Αστρολέοντα-σε έναν κόσμο όπου η έντονη επιθυμία τελικά εκπληρώνεται.

Φτωχή η θεατρική απεικόνιση
Βαθιά ευαίσθητο πλάσμα, η Ελένη Ράντου καταπιάνεται με τη μετάφραση του έργου αυτού, αφού «σε τόσο απελπισμένες εποχές, τ’όνειρο και η ελπίδα είναι τα μόνα που έχουμε», επιλέγει ωστόσο να μην εμφανιστεί στη σκηνή. Ενώνει τις δυνάμεις της, για ακόμη μια χρονιά, με τον σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα, όμως το αποτέλεσμα δεν φαίνεται να μας αποζημιώνει.

Ίσως να φταίει ότι παρακολουθήσαμε την παράσταση Τσικνοπέμπτη που δεν είχε κόσμο; Ίσως απλά να μην ήταν η μέρα τους; Δεν μπορούμε να ξέρουμε. Η Ε. Ράντου και ο Γ.Κακλέας προσπαθούν να «παντρέψουν» τον ρομαντισμό του έργου με ορισμένες αστείες ατάκες. Αυτό όμως δεν περνά από τους ηθοποιούς προς το κοινό. Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη σκηνοθετική κατεύθυνση και συχνά οδηγούμαστε στην κορύφωση κάποιων σκηνών χωρίς να έχει προηγουμένως υπάρξει η σχετική κλιμάκωση. Οι διάλογοι πολλές φορές θυμίζουν παιδικό θέατρο και η συγκίνηση δεν μας αγγίζει, παρά την φιλότιμη προσπάθεια της εξαιρετικής Αγγέλικας Παπαθεμελή (Λίζι).

Ο Αστρολέων Βασίλης Χαραλαμπόπουλος εμφανίζεται περισσότερο δραματικός από ότι ταιριάζει στον ρόλο του, ενώ ο Ορφέας Αυγουστίδης ως κακός γιος, είναι υπερβολικός και οι κινήσεις του μοιάζουν αδούλευτες.

Το ύφος του μικρού Νεκτάριου Λουκιανού ως Τζιμ, λίγο πείθει. Είναι άγουρος ακόμη υποκριτικά κι αυτό φαίνεται στη σκηνή. Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί η Λίζι που ξέρει να χειρίζεται τα ερμηνευτικά της προσόντα ενώ μας χαρίζει γλυκιές αποχρώσεις συναισθημάτων.

Το σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη μάς μεταφέρει στο χωριατόσπιτο των αγροτών στο Τέξας. Ωραίοι οι φωτισμοί του Παναγιώτη Μανούση, μάλλον άστοχη η μουσική επιμέλεια του Ιάκωβου Δρόσου.

Φεύγοντας
«Αν δεν πιστέψετε, βροχή δε θα ‘ρθει» λέει ο Αστρολέων. Ωστόσο όσο κι αν το πιστέψαμε, η «βροχή» στην ψυχή μας δεν ήρθε ποτέ κατά τη διάρκεια της παράστασης. Θα μας άρεσε ενδεχομένως περισσότερο να δούμε τον «Βροχοποιό» διασκευασμένο σε μιούζικαλ.

INFO:
Ο Βροχοποιός
του Ρίτσαρντ Νας
Θέατρο Διάνα
Ιπποκράτους 7, κέντρο
Τηλ: 210-3626596
Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή 21:30, Κυριακή 18:30
Τιμές εισιτηρίων: 25 €, 22 €, φοιτητικό 18 €
Διάρκεια: 75 '