της Δώρας Μαλανδρινού
”Για τα μεγάλα σας τα πλάνα, τα λαμπρά, ήμουν εγώ, ο φτωχός άνθρωπος, θεοί μου, μια σταλιά”.
Και ενώ ολοκληρώνεται όπου να ’ναι η σεζόν (όσα θέατρα συνεχίζουν, ολοκληρώνουν τις παραστάσεις στις 21 ή 23 Μαΐου), δεν θα μπορούσαμε να χάσουμε ”Τον καλό άνθρωπο του Σετσουάν” (δεύτερο έργο του Μπρεχτ, μετά την ”Όπερα της Πεντάρας” από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας), που ανεβαίνει στο θέατρο ”Σφενδόνη” από την Άννα Κοκκίνου και ύστερα από σχεδόν δύο χρόνια (από το 2004 είχαν ξεκινήσει οι πρόβες).
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ σε αυτό το έργο επέλεξε ένα κινέζικο παραμύθι, μια θεατρική παραβολή, για να θέσει διαχρονικά ερωτήματα, που δυστυχώς παραμένουν τραγικά επίκαιρα: Είναι δυνατή η καλοσύνη σ’ αυτόν τον κόσμο των αντιφάσεων, που κυριαρχείται από την Ανάγκη; Μπορεί ένας άνθρωπος να σηκώσει όλο το βάρος του κόσμου;
”Πώς να είμαι καλή, όταν όλα είναι τόσο ακριβά;”, αναρωτιέται η Σεν Τε, η φτωχή πόρνη του Σετσουάν, τη στιγμή που οι θεοί την επιλέγουν ως τον μοναδικό καλό άνθρωπο πάνω στη Γη και της δίνουν την εντολή να ζήσει αγαπώντας τον εαυτό της, αλλά και τους άλλους.
Στην προσπάθεια να ισορροπήσει ανάμεσα στην καλή και ευγενική της φύση και στη βία της καθημερινότητας θα δημιουργήσει ένα ”alter ego”, τον εξάδελφο Σούι Τα, ένα φανταστικό πρόσωπο που μπορεί να αντισταθεί και να αντιμετωπίσει όσους προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν.
Έτσι, κάθε φορά που η Σεν Τε μετατρέπεται σε θύμα από την καλοσύνη της, επεμβαίνει ο Σούι Τα για να αποκαταστήσει την ισορροπία. ”Η εξαδέλφη μου παρέμενε αγαπητή και εγώ είχα να κάνω όλη τη βρόμική δουλειά, γι’ αυτό είμαι μισητός”, θα φωνάξει στους δικαστές-θεούς υπερασπιζόμενος-η τη διττότητα του ρόλου.
Το στήσιμο της παράστασης είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, αφού δεν υπάρχουν παρασκήνια και οι ηθοποιοί -συνεχώς παρόντες- ”μεταμορφώνονται” ενώπιον του κοινού. Αυτό δε που προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση είναι το ίδιο το σκηνικό.
Ολόκληρη η σκηνή της ”Σφενδόνης” έχει ανασκαφεί (η μυρωδιά του χώματος είναι έντονη), ο χώρος μοιάζει φυσικά λαξευμένος (νομίζει κανείς ότι με μια δρασκελιά θα βρεθεί σε άλλο χρόνο, σε μια μικρή κινέζικη κωμόπολη), δίνοντας ένα άρτια εικαστικό αποτέλεσμα.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι τη σκηνοθεσία, τη σκηνογραφία, αλλά και το μακιγιάζ έχει αναλάβει ο εξαιρετικά ταλαντούχος Άγγελος Μέντης (επιμελήθηκε την ”Κλεψύδρα”, την εικονοπλασία της ελληνικής Τέχνης στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων).
Όσον αφορά στις ερμηνείες, η Άννα Κοκκίνου, ηθοποιός με έντονα προσωπικό στίγμα, μάλλον δεν πέτυχε τις μεταβάσεις από τη Σεν Τε στον Σούι Τα, όντας αρκετά υποτονική, αν και είχε καλές στιγμές (ιδίως στις σκηνές με τον Γιανγκ Σουν Θανάση Χαλκιά).
Από τους υπόλοιπους ηθοποιούς ξεχώρισαν ο Γιώργος Γκάτζιος (Σου Φου) και η Ειρήνη Ιγγλέση (Κυρία Γιανγκ). Ατμοσφαιρική η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα, αν και το λυρικό μέρος της παράστασης δεν υποστηρίχθηκε επαρκώς από ανάλογες φωνητικές ικανότητες των ηθοποιών.
Η ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση: Άννυ Κολτσιδοπούλου
Σκηνοθεσία, σκηνογραφία και μακιγιάζ: Άγγελος Μεντής
Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα
Παίζουν: Ηλέκτρα Γεννατά, Γιώργος Γκάτζιος, Δέσποινα Γκάτζιου, Ειρήνη Ιγγλέση, Άννα Κοκκίνου, Κώστας Λάος, Μαργαρίτα Λουμάκη, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Κατερίνα Φωτιάδη, Θανάσης Χαλκιάς.
