Η ελληνική ποίηση δοξάζεται στο Θέατρο Πορεία

Πόσο θεατροποιήσιμη είναι η ποίηση; Ή καλύτερα πόσο θεατροποιήσιμο είναι αυτό που αφήνει μέσα μας η ποίηση; Η Δόξα Κοινή νέα παράσταση του Δημήτρη Τάρλοου που ανεβαίνει στο Θέατρο Πορεία αποτελεί μια πρόταση απάντησης σε αυτό το ενδιαφέρον ερώτημα. Και ως απάντηση είναι επίσης πολύ ενδιαφέρουσα.

Ο συγγραφέας Στρατής Πασχάλης, εκκινώντας από το ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου «Εις την οδό των Φιλελλήνων», δημιουργεί μια ιδιαίτερη θεατρική συνθήκη. Με τη ματιά του Εμπειρίκου, στον καύσωνα του Ιουλίου, στην οδό Φιλελλήνων, οι επιβάτες που περιμένουν το λεωφορείο βλέπουν να περνά από μπροστά τους μια νεκρική πομπή. Αυτή η στιγμή όπου η λαγνεία των συνωστισμένων σωμάτων συνυπάρχει κάτω από τον καυτό αθηναϊκό ήλιο με την σοβαρότητα του θανάτου, γίνεται ένα «παράθυρο» για τον ποιητή και, με άλλους όρους, και για τον συγγραφέα. Γίνεται μια χρονική ευκαιρία να κοιτάξει στην παράδοση της ελληνικής ποίησης διάφορα σημεία και διάφορους τρόπους με τους οποίους έρωτας και θάνατος, θυσία και ηδονή τέμνονται.

Ο ζηλιάρης Μενούσης που δολοφονεί τη γυναίκα του, η Σαπφώ που θρηνεί έναν έρωτά της, ο Σολομός, ο Καβάφης, ο Ελύτης, ακόμη και τα χωρικά μέλη του αρχαίου δράματος ενώνονται για να αποτελέσουν αυτό το μωσαϊκό θεατρικής αναρώτησης. Το έργο του Στρατή Πασχάλη αποτελείται από ποιητικά κείμενα, τα οποία αναλαμβάνει να συνδέσει εσωτερικά και να παραστήσει επί σκηνής ο Δημήτρης Τάρλοου. Και το κάνει με πολύ μεγάλη επιτυχία, σβήνοντας τις όποιες ατέλειες έχει μια τέτοια συρραφή που μπορεί να περιορίζουν το βεληνεκές του κειμένου. Με σκηνοθεσία λοιπόν τολμηρή και ευφάνταστη δημιουργείται μια παράσταση ελαφριά σαν αεράκι και γάργαρη σαν τα ρυάκια της ελληνικής φύσης.

Γιατί η Δόξα Κοινή αναβλύζει ελληνικό άρωμα και κάνει τον θεατή να σκεφτεί πόση από την   ελληνικότητα είναι τελικά οι ποιητές της και τι σημαίνει να καμαρώνεις που λίγη από την παράδοση αυτού εδώ του τόπου είναι και δική σου.

Οι ερμηνείες, πολύ καλές και απόλυτα συμβατές με το πνεύμα του έργου, δείχνουν μια ομάδα δουλεμένη τόσο στη σκηνή όσο και εκτός αυτής (Αλέξανδρος Βαμβούκος, Λήδα Μανιατάκου, Ηλιάνα Μαυρομάτη, Άρης Μπαλής, Γιάννης Νταλιάνης, Διονύσης Πιφέας, Θάλεια Σταματέλου, Αρετή Τίλη, Σίσσυ Τουμάση, Ορέστης Χαλκιάς). Η λίγο ως πολύ αυτοσχεδιαστική σκηνή της ομάδας που αναρωτιέται για την αγνότητα και την αθωότητα ως ερωτικά συμφραζόμενα, λειτουργεί σωστά και εκπέμπει ατμόσφαιρα αναζήτησης και εν εξελίξει δημιουργίας. Έτσι, το έργο και η ίδια η παράσταση μάς λένε πως δεν φοβούνται να δείξουν την αμηχανία τους απέναντι στον έρωτα και τα συστατικά του: αναλογίζονται δημόσια και, έμμεσα, προτρέπουν τον θεατή να κάνει το ίδιο. Δεν είναι άλλωστε ο έρωτας μια «κοινότητα», κάτι που μάς δοξάζει από κοινού;

Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στην εξαιρετική μουσική της Λήδας Μανιατάκου που παίζεται αι ζωντανά επί σκηνής από την ίδια και τον Μάριο Παπούλια, αλλά και στα κουστούμια των Αλέξανδρου Γαρνάβου και Τζίνας Ηλιοπούλου, που δημιουργούν γειωμένες και ταυτόχρονα διαχρονικές φιγούρες.

Η Δόξα Κοινή είναι μια ολόφρεσκη παράσταση που αφήνει ένα γλυκό και τρυφερά ελληνικό αίσθημα στον θεατή.