Η Ελένη Δήμου στο Ιn2life

της Ειρήνης Ορφανίδου

Πόσο μακριά είναι το χθες από το σήμερα; Ένα τσιγάρο δρόμος ή ένα ταξίδι μέχρι την άκρη του κόσμου; «Και λιγότερο από ένα τσιγάρο δρόμος αν σκεφτεί κανείς τι ήμαστε μπροστά στο άπειρο...... Τίποτα».

«Από το χθες στο σήμερα». Αυτόν τον τίτλο διάλεξε για τις μουσικές παραστάσεις της τα δύο Σάββατα, 3 και 10 Οκτωβρίου, στο Ρυθμός Stage. Και επειδή, όπως είπε, το χθες από το σήμερα είναι «και λιγότερο από ένα τσιγάρο δρόμος», η επόμενη ερώτηση ήρθε σχεδόν φυσικά:

"Νοσταλγία: Τη συμπαθείτε, την απωθείτε;", ρώτησα.
«Αν έχω να αναπολήσω όμορφες στιγμές τότε ναι, αισθάνομαι όμορφα
μαζί της και καθόλου λυπημένα».

Η «Κατά βάθος Αλεπού» βγήκε στο τραγούδι με τη βοήθεια του Δημήτρη Χορν, τον οποίον γνώριζαν οι γονείς της και ο οποίος με τη σειρά του την πήγε στον Χατζιδάκι: «Με τον Δημήτρη Χόρν ήταν τέτοιο το άγχος όταν μιλούσα μαζί του που μια μέρα του είπα πως δεν θέλω να γίνομαι φορτωτική αντί για φορτική και αμέσως με διόρθωσε -πολύ γλυκά…»

Από τότε συνέβησαν πολλά. Τραγούδησε ποπ, ελαφρολαϊκά, μπαλάντες, μέτρησε χρυσούς και πλατινένιους δίσκους -στην προ διαδικτύου εποχή αυτό ήταν το μέτρο της επιτυχίας- συνεργάστηκε με όλα τα «μεγάλα ονόματα».

«Είμαστε με τον Μάνο Λοίζο σε περιοδεία στην Αμερική και του μιλούσα πάντα στον πληθυντικό. Και μια μέρα που κάτι με ρώτησε του απαντάω, μάλιστα κύριε Μάνο, και μου λέει, 'αμάν με το κύριε Μάνο βρε παιδί μου!'. Και βάζω κάτι κλάματα, τον έκανα και αισθάνθηκε πολύ άσχημα. Τότε ήρθε κοντά μου με χάιδεψε στα μαλλιά και μου είπε, συγνώμη. Φυσικά εξακολούθησα να του μιλάω στον πληθυντικό…»

Επίσης, έκανε τις δοκιμές και τις ανατροπές της. Αλλά η μεγαλύτερη επιτυχία της -μαζί με το γεγονός ότι είναι μία γυναίκα, που βάζει τους αγαπημένους της πάνω και από τη ζωή της- ήταν ότι βρήκε τη θέση της νωρίς. Ακούς τη φωνή της και ξέρεις ποια είναι. Δεν την μπερδεύεις με άλλη.

Αν πρέπει να καταλήξω ποια είναι η επίγευση από την Ελένη Δήμου, θα πω η έκπληξη. Αφού, η τραγουδίστρια του «Προσωπικά», του «Πάρε με», του «Δεν με νοιάζει», του «Άκου λοιπόν» εξομολογήθηκε ότι, το όνειρο της είναι να πει το Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού.

-Μπορείτε να διαλέξετε δύο στιγμές - σταθμούς σας σε δύο δεκαετίες τραγουδιών, τις δεκαετίες του 1980 και του 1990;
«Η συνεργασία μου με τον Salif Keita και τον Γιάννη Σπανό».

(Ο Γιάννης Σπανός της έγραψε τραγούδια που έγιναν επιτυχίες και δεν τυχαίο που είπε για εκείνον:« Με τον Γιάννη η σχέση μας είναι καρμική! Ταιριάζουμε σε πολλά και δεν έχω να σας πω μια ιστορία αλλά πολλές!»)

-Τι σας εξέπληξε περισσότερο τη στιγμή που συνειδητοποιήσατε την επιτυχία: Το χρήμα, η αναγνωρισιμότητα, η δυνατότητα της επιλογής;
Όταν είσαι πολύ νέος αυτό που σου κάνει εντύπωση αλλά και σου αρέσει πολύ είναι η αναγνωρισιμότητα που αποκτάς!

-Και ξαφνικά, κόντρα στο ρεπερτόριο σας, λέτε το δημοτικό «Ο Μενούσης». Πώς προέκυψε; Ήταν ο τρόπος να τιμήσετε τα ακούσματα του Ηπειρώτη πατέρα σας; Η επιθυμία να αναμετρηθείτε με την παραδοσιακή μουσική;
Ο πρώτος ο λόγος ήταν ο πατέρας μου. Και έπειτα αυτό που κουβαλάς σε όλη σου την ζωή και λέγεται καταγωγή. Θέλεις τραγουδώντας να το φωνάξεις στον κόσμο! Αισθάνθηκα χρέος μου να το κάνω.

-Η κουβέντα που έχετε πει στους δύο άνδρες της ζωής σας, τον σύζυγο και τον γιο σας και ελπίζετε να μην ξεχάσουν ποτέ;
Ότι είναι πάνω από την ζωή μου.

-Η κουβέντα που σας έχουν πει -φίλος, συνεργάτης, δικός σας άνθρωπος- και τη φυλάτε μέσα σας;
Μέσα μου και εκεί θα μείνει.

-Τι ονειρεύεστε;
Να κάνω παραστάσεις με το παραδοσιακό Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού
Και να έχουν υγεία οι άνθρωποι που αγαπώ!