H Αφροδίτη Μάνου μιλά στο in2life

συνέντευξη στην Ειρήνη Ορφανίδου

Ζητάς την πρώτη σκέψη της για τον Νίκο Γκάτσο και απαντά με το «όνομα» της: «Αφροδίτη». Πρώτα-πρώτα επειδή του το οφείλει. Ήταν ο ποιητής που από «Αγλαΐα Δημητριάδη», όπως είναι το αληθινό της όνομα, τη μετονόμασε σε «Αφροδίτη Μάνου».
Τη ρωτάς για τον Χατζιδάκι, τον Λοΐζο, τον Μίκη, τον Σαββόπουλο και απαντά με θάλασσες: Θάλασσα πλατιά, Θάλασσα πικροθάλασσα, Είχα μια θάλασσα στο νου, Μια θάλασσα μικρή…

Ξεκινά από το δύσκολο αυτό καλοκαίρι που έφερε την «οριστική απώλεια της όποιας αθωότητας μας έχει απομείνει» (μικρή υπενθύμιση, το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Χαιρετίσματα στην εξουσία» είναι σε στίχους δικούς της), αλλά κλείνει αφηγούμενη την ιστορία πίσω από «Εκείνο το καλοκαίρι». Πίσω από το ερωτικό, κινηματογραφικό «Σαν με κοιτάς» του Γιάννη Σπανού που είχε πει, μαθήτρια ακόμη, το 1971, μαζί με τον Γιάννη Φέρτη.

Η αγαπημένη -και με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό, πάντα άφθαρτη- συνθέτις, στιχουργός, μα πάνω από όλα, ερμηνεύτρια, Αφροδίτη Μάνου, η Αφροδίτη που έχει τραγουδήσει τους μεγάλους ποιητές, αλλά έχει πει μοναδικά και την ανεπανάληπτη δική της «Παλιοκατίνα» (σε μουσική Νίκου Πορτοκάλογλου) μιλά στο in2life με αφορμή τις συναυλίες της με τον Θάνο Μικρούτσικο στις 24 και 25 Ιουλίου, στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου.

Τι χρώμα έχει αυτό το καλοκαίρι, κυρία Μάνου;
Μωβ… Πένθιμο, για την οριστική απώλεια της όποιας αθωότητας μάς είχε απομείνει. Σκληρό και οδυνηρό καλοκαίρι, που μας βρήκε απροετοίμαστους. “Για να γυρίσει ο ήλιος” δε θέλει απλώς “δουλειά πολλή”. Θέλει καινούριους χάρτες, καινούρια σχέδια, καινούρια μυαλά. Μια νέα αφήγηση.

Μιλήστε μας για τις δύο νύχτες – συναυλίες σας με τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Κώστα Θωμαΐδη στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου; Τι αλλιώτικο θα έχουν από τις άλλες συναυλίες σας μαζί τους;
Η συνεργασία μου αυτή με το Θάνο Μικρούτσικο έρχεται μετά από τριανταπέντε χρόνια παράλληλων διαδρομών, να “κουμπώσει” χρόνια, περιπέτειες, δημιουργία, αναμνήσεις, νίκες και ήττες, γνώση και απώλειες, με τραγούδια κοινού αισθήματος. Είναι από μόνη της μια ιαματική και λυτρωτική διαδικασία, οπουδήποτε κι αν συμβαίνει. Αν σ’ αυτό προσθέσουμε την Ιστορία αλλά και τη Μυθολογία της Επιδαύρου και την “ενεργειακή φόρτιση” σε συνδυασμό με την ιδιαιτερότητα του φετινού καλοκαιριού μάλλον θα έχουμε δυο πολύ “δυνατές” βραδιές.

Αποδέχεστε τους χαρακτηρισμούς που σας αποδίδουν «δραματική», «λυρική», «επική»; Ρωτώ, επειδή, χώρια από αυτά (που ισχύουν), διαθέτετε και μία δόση ευφυούς θεατρικότητας, που σας προσέδιδε πάντα μία απίθανη χάρη.
Κατ’ αρχήν ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Αποδέχομαι κάθε χαρακτηρισμό, όταν είναι καλοπροαίρετος. Πρέπει όμως να σας πω ότι από την εποχή που άρχισα να γράφω κι εγώ, έπαψα να τραγουδάω τη μουσική κι άρχισα να τραγουδάω λέξεις, φθόγγους, ήχους, φωνήεντα και σύμφωνα. Αυτό είναι ένα παιχνίδι που τελικά έχει καταλήξει να γίνει και
προσωπικό στυλ. Πράγμα που στη συγκεκριμένη συνεργασία με τον Θάνο, αποδεικνύεται σωτήριο, μιας και οι έχοντες τραγουδήσει στις πρώτες εκτελέσεις τους τα κομμάτια του Θάνου, είναι τέρατα φωνητικής δεινότητας και δυνατοτήτων, αφήνοντας πολύ λίγα περιθώρια σε μια επανεκτέλεση και μάλιστα, αρκετά χρόνια μετά.

Θα ήθελα την πρώτη σκέψη σας στο άκουσμα των παρακάτω ονομάτων: Νίκος Γκάτσος, Μάνος Χατζιδάκις, Μάνος Λοΐζος, Μίκης Θεοδωράκης, Διονύσης Σαββόπουλος.
-Νίκος Γκάτσος… Αφροδίτη
-Μάνος Χατζιδάκις… Θάλασσα πλατιά
-Μάνος Λοΐζος… Θάλασσα πικροθάλασσα
-Μίκης Θεοδωράκης… Είχα μια θάλασσα στο νου
- Διονύσης Σαββόπουλος… Μια θάλασσα μικρή

Οι απουσίες των ανθρώπων που αγαπήσαμε μικραίνουν ή μεγαλώνουν με το πέρασμα του χρόνου; Η ερώτηση αφορά πρωτίστως στην αδελφή σας Μαρία (Δημητριάδη).
Αχ, δυστυχώς, στην καθημερινότητα μικραίνουν. Αλλά στις δύσκολες στιγμές, στα γεγονότα, ξαναπαίρνουν το ανάστημα που τους ορίζει.

Κάτι παλιό, γλυκό, δικό σας, που αγαπάμε όλοι πολύ: Το τραγούδι «Σαν με κοιτάς» που είπατε με τον Γιάννη Φέρτη. Ήταν πρόταση του Γιάννη Σπανού, ναι; Ποια είναι η μικρή ιστορία πίσω από το τραγούδι;
Ήταν ένα μικρό κορίτσι που πήγαινε στη προτελευταία τάξη του σχολείου. Μόλις είχα γνωριστεί μέσω της αδερφής μου με τον Γιάννη Σπανό, που έψαχνε μια κοριτσίστικη, άφθαρτη φωνή, να πει τα τραγούδια της ταινίας “Εκείνο το Καλοκαίρι”. Έτσι, ο συνήθως ασπρόμαυρος κόσμος του τότε ελληνικού κινηματογράφου έγινε για μένα έγχρωμος και τρισδιάστατος, με σάρκα και οστά.