Χάρις Αλεξίου: Εφ’ όλης της ύλης στο Gazarte
Ένα μελωδικό αυτοβιογραφικό οδοιπορικό, μέσα από τριάντα μουσικά κομμάτια και ισάριθμες αφηγήσεις, παρουσιάζει η Χαρούλα Αλεξίου στη σκηνή του Gazarte.
της Δώρας Αμαραντίδου
Η Χαρούλα Αλεξίου στα καλύτερά της. Πόσες φορές δεν έχει ειπωθεί αυτή η φράση για την περιγραφή μιας συναυλίας της; Ε, λοιπόν, πρέπει να ξαναειπωθεί! Κι ας ακούγεται κλισέ… Πηγαίνοντας χθες βράδυ να τη συναντήσω, όπως πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι και φανατικοί θαυμαστές της, που κατάφεραν να κερδίσουν μια πρόσκληση για την ανοιχτή γενική πρόβα της στο Gazarte, σκεφτόμουν τι άλλο μπορεί να δώσει αυτή η ερμηνεύτρια, αυτή η τραγουδοποιός στο κοινό της, πέρα από τα υπερ-δεδομένα της. Έκανα στο μυαλό μου και μια πρόχειρη λίστα με τα τραγούδια που σίγουρα θα πει και το πώς θα τα πει… αλλά να που η έκπληξή μου χτύπησε κόκκινο από το πρώτο της κιόλας τραγούδι.
Τα τραγούδια της υπέροχα αγνώριστα, τα περισσότερα, ειπωμένα με έθνικ- τζαζ ήχο και συναίσθημα στο έπακρο, εκείνο που η Χαρούλα βάζει ως πρώτη ύλη σε ό,τι παρουσιάζει στο κοινό της. Μα, τώρα, σε τούτες εδώ τις εμφανίσεις, που ξεκίνησε την Τετάρτη στο Gazarte, έχει βαλθεί να κρατήσει ορθάνοιχτα τα παράθυρα της καρδιάς της για να βγάλει όλο της το φως και το σκοτάδι μέσα από τη φωνή και την ερμηνεία της. Μια γυναίκα χορτασμένη από χαρές και λύπες, που επιδίδεται ακομπλεξάριστη σε ένα τραγουδιστικό αυτοβιογραφικό οδοιπορικό, με σταθμούς 28 μουσικά κομμάτια και γλαφυρές αφηγήσεις της. Έτσι παραδίδεται στο κοινό της η Χάρις Αλεξίου και, όπως φαίνεται, το μαγεύει.
Απογείωση στο ονειροδρόμιο της Χαρούλας… «Ένα παράθυρο ανοικτό αφήνω στην καρδούλα μου να βλέπεις φως και να ‘ρχεσαι αγάπη μου…»: Με αυτούς τους στίχους από το τραγούδι «Αγάπησέ με» (στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλος - μουσική Χρήστος Νικολόπουλος, 1988) έκανε την έναρξη, ιδρωμένη, χαμογελαστή, με τρακ (!). Για να πει μετά στους θεατές της «Τι με κοιτάτε έτσι;», όλο σκέρτσο και νάζι.
Από το δεύτερο κομμάτι του προγράμματος, «Κι εγώ σαν πόλη» (στίχοι Μανώλης Ρασούλης- μουσική Μάνος Λοϊζος, 1979) με τζαζ ενορχήστρωση από μουσικούς- αστέρια, αντιλαμβάνεται ο ακροατής ότι σε αυτή τη συναυλιακή εμπειρία θα γνωρίσει εκ νέου ένα μέρος της μακράς μουσικής πορείας της. «Σε ένα ονειροδρόμιο θέλουμε να ταξιδέψουμε απόψε, όσο πιο μακριά γίνεται και να σας πάρουμε μαζί μας. Έχω παίξει με εξαιρετικούς μουσικούς στο παρελθόν και νόμιζα ότι τα είχα δει όλα. Αλλά μ’ αυτούς εδώ, τους Nouvelle Sextete, τα ξαναείδα όλα!» λέει η Χαρούλα και… εμείς μαζί της.
Η βόλτα στο ονειροδρόμιό της έγινε περνώντας πρώτα από τραγούδια του νέου cd της «Τρίπλα» σε στίχους Μανώλη Ρασούλη, όπως «Στιγμές» (μουσική Leon Y. Poliker), «Αγάπη σημαίνει» (μουσική Βάσω Αλαγιάννη) και «Η πρώτη αγάπη» (μουσική Χρήστος Νικολόπουλος), προχωρώντας στο «Όνειρο ήτανε» του Αλκίνοου Ιωαννίδη και στο δικό της «Δεκατρείς φωτιές» παιγμένο με ούτι και κρουστά. Και εξηγεί για τη συνέχεια: «Θα πούμε και παλιά τραγούδια που είναι σαν καινούρια. Φορέσαμε και τα παλιά μας ρούχα που είναι σαν καινούρια. Ξαναμπήκαμε μια χαρά σε αυτά».
Η Χαρούλα για τον έρωτα: «Μιλάμε για την πρώτη αγάπη σαν την πιο δυνατή αλλά η τελευταία είναι η καλύτερη. Για να λέμε την αλήθεια η πρώτη εποχή κάθε έρωτα είναι η καλή, γιατί μετά εκεί που κάθεσαι στον καναπέ λες "τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα τανγκό κι ένα άγγιγμά σου κάτω από το τραπέζι"». Η ερμηνεία της στο δικό της «Για ένα τανγκό» απολαυστική, με αυτοσαρκασμό και διακωμώδηση των συναισθημάτων της με παραστατικότητα στις κινήσεις της. Για να προχωρήσει στο «Ο άνθρωπός μου» πατώντας σε δρόμους της τζαζ.
Κι αφού χορεύει και τη ρούμπα της, επανέρχεται στο θέμα της περί έρωτος: «Το 'χω σκεφτεί καλά. Μετά το τανγκό, συνήθως μένουμε στην απογοήτευση». Για να τραγουδήσει με πάθος «Οι φίλοι μου χαράματα». «Και τώρα πρέπει να τα χώσω λίγο σε αυτόν που με εγκατέλειψε» λέει και κάνει ένα απολαυστικό stand up comedy, σηκώνοντας από το κοινό έναν υποτιθέμενο ανάξιο εραστή της και να του πει τραγουδώντας «σκυφτέ, ανάξιε και λίγε…» από ένα ακόμα νέο κομμάτι της «Το δεδομένο» σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη. Το κεφάλαιο έρωτας κλείνει με τους στίχους «έρωτα μέγα εραστή και μόνε ριζοσπάστη» από το τραγούδι «Του έρωτα και του θανάτου».
Η Χαρούλα για τη μοναξιά: Ερμηνεύει «Οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί είναι αυτοί που ζουν κοντά μου» που έγραψε η ίδια το 1998 και «Άνθρωποι μονάχοι» (στίχοι Γιάννης Καλαμίτσης, μουσική Γιάννης Σπανός, 1977) μόνο με λαούτο για να καταλήξει στο «Δι’ ευχών» (στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική Νίκος Αντύπας, 1992) με έθνικ ηχοχρώματα.
Η Χαρούλα για τα παιδικά και νεανικά της χρόνια: Το δεύτερο μέρος του προγράμματος ξεκινά με παραδοσιακούς ήχους του τραγουδιού «Η βλάχα» (του Φώτη Σούκα, 1981) και το «Ένεκα βύθισης του πλοίου» (στίχοι Μανώλης Ρασούλης, μουσική Ορφέας Περίδης) από την «Τρίπλα» για να ξετυλίξει το κουβάρι της ζωής της απ’ όταν ήταν μικρή, διηγούμενη στιγμιότυπα πάντα με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. «Τα δημοτικά τραγούδια μου θυμίζουν τον πατέρα μου, που ήταν αγρότης και ήξερε να τα τραγουδά και να τα χορεύει υπέροχα. Φανταστείτε το ηλιοβασίλεμα πάνω στα στάχυα, τον πατέρα μου να ξεκαβαλικεύει το άλογο και η μητέρα μου να μου λέει "καλώς την Χαρικλειά μου!"».
Απευθυνόμενη στη Δήμητρα Γαλάνη που χαμογελούσε από κάτω, όπως όλοι με τον χιουμοριστικό τρόπο διήγησής της, γυρίζει και λέει: «Βέβαια εσύ δεν τα έζησες αυτά στα Κολωνάκια. Πού να ξέρεις από Ηπειρώτικα;» Προχωρά η τραγουδιστική καταγραφή της ζωής της με το «Μια πίστα από φώσφορο (στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική Θάνος Μικρούτσικος, 1990) για να φτάσει στην μετα-αγροτική εποχή της. «Μετά ήρθαμε στην Αθήνα. Πάπαλα τα χωράφια, πάπαλα κι ο μπαμπάς. Ο αδελφός μου, ο Γιώργος στα καράβια. Σε ένα από τα ταξίδια του μας έφερε το Χριστό από το Ρίο. Η μαμά μου τον έβαλε στην κομόντα του σαλονιού. Η γιαγιά μου μας είχε φέρει μια κούκλα μαρκησία, την βάλαμε να στολίζει το ντιβάνι. Ε! από τότε μου κόλλησε και έγραψα "απόψε θα σου ορκιστώ πως σ’ αγαπάω"». Τότε ερμηνεύει το κομμάτι της «Ζήτα μου ό,τι θες», το «Πολλές φορές» του Μανώλη Χιώτη και «Η νύχτα θέλει έρωτα» (στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλος, μουσική Χρήστος Νικολόπουλος).
Ο ενθουσιασμός του κοινού συναντά τον δικό της. «Είναι σαν να έχω χρόνια να παίξω και μ’ αρέσει. Ο Χατζιδάκις με είχε καλέσει να μπω στην παρέα του στο Σείριο, λέγοντάς μου να ελευθερωθώ και να κάνω ό,τι μου αρέσει, έξω από συμβάσεις και δισκογραφικές. Πήγα και το έκανα» για να ερμηνεύσει «Μανούλα μου» (στίχοι Ιάκωβος Καμπανέλλης, μουσικής Μάνος Χατζιδάκις).
Το συγκινητικό φινάλε της τραγουδιστικής αυτοβιογραφίας της γίνεται μέσα από την ερμηνεία των τραγουδιών της ,«Πανσέληνος» και «Η μπαλάντα της Ιφιγένειας», που καταγράφουν τη σκληρή πορεία της προς την ενηλικίωση και συνειδητοποίηση του εαυτού της. Στο σημείο αυτό συστήνει τους μουσικούς και το χειροκρότημα πέφτει βροχή. Το πρόγραμμα κλείνει με το δικό της «Ψυχές και σώματα» αλλά ο κόσμος δεν την αφήνει να φύγει. Εκείνη λέει γελώντας, «επειδή ήξερα ότι θα κάνω ανκόρ, άφησα το καλύτερο για το τέλος. Αλλά θα χτυπάτε παλαμάκια!». Ερμηνεύει το «Κι εγώ έχω κάνει λάθη» από την «Τρίπλα», για να κλείσει έτσι και την μουσική αυτοβιογραφία της. Στο δεύτερο ανκόρ φυσικά ερμηνεύει το «Όλα σε θυμίζουν», το κομμάτι από το οποίο ποτέ δεν θα γλιτώσει, όπως η ίδια παραδέχεται.
Ειδική μνεία στο εξαιρετικό «Nouvelle Sextete»: Ο Θωμάς Κωνσταντίνου, επικεφαλής, με ούτι, κιθάρα, μαντολίνο, λαούτο. Ο Σωτήρης Λεμονίδης στο πιάνο και πλήκτρα. Ο Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος, κλαρίνο, φλάουτο caval. Ο Δημήτρης Τσάκας, soprano και alto σαξόφωνο, κλασική κιθάρα και φλάουτο. Ο Κώστας Κωνσταντίνου, κοντραμπάσσο. Ο Κώστας Μερετάκης, multipercussionset (νταρμπούκα, μπεντίρ, ντέφια, ταμπούρο, στάμνα, χακόν, νταούλι κ.α.)
Info:
Η Χάρις Αλεξίου τραγουδά στο Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 3, 4, 10, 11, 17, 18, 24 και 25 Απριλίου.
Ώρα έναρξης: 21:00 Τηλ: 210 3452277
Τιμές εισιτηρίων: A’ ζώνη 45€, Β’ ζώνη 35€, Γ’ ζώνη 25€, όρθιοι 15€
Η Χαρούλα Αλεξίου στα καλύτερά της. Πόσες φορές δεν έχει ειπωθεί αυτή η φράση για την περιγραφή μιας συναυλίας της; Ε, λοιπόν, πρέπει να ξαναειπωθεί! Κι ας ακούγεται κλισέ… Πηγαίνοντας χθες βράδυ να τη συναντήσω, όπως πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι και φανατικοί θαυμαστές της, που κατάφεραν να κερδίσουν μια πρόσκληση για την ανοιχτή γενική πρόβα της στο Gazarte, σκεφτόμουν τι άλλο μπορεί να δώσει αυτή η ερμηνεύτρια, αυτή η τραγουδοποιός στο κοινό της, πέρα από τα υπερ-δεδομένα της. Έκανα στο μυαλό μου και μια πρόχειρη λίστα με τα τραγούδια που σίγουρα θα πει και το πώς θα τα πει… αλλά να που η έκπληξή μου χτύπησε κόκκινο από το πρώτο της κιόλας τραγούδι.
Τα τραγούδια της υπέροχα αγνώριστα, τα περισσότερα, ειπωμένα με έθνικ- τζαζ ήχο και συναίσθημα στο έπακρο, εκείνο που η Χαρούλα βάζει ως πρώτη ύλη σε ό,τι παρουσιάζει στο κοινό της. Μα, τώρα, σε τούτες εδώ τις εμφανίσεις, που ξεκίνησε την Τετάρτη στο Gazarte, έχει βαλθεί να κρατήσει ορθάνοιχτα τα παράθυρα της καρδιάς της για να βγάλει όλο της το φως και το σκοτάδι μέσα από τη φωνή και την ερμηνεία της. Μια γυναίκα χορτασμένη από χαρές και λύπες, που επιδίδεται ακομπλεξάριστη σε ένα τραγουδιστικό αυτοβιογραφικό οδοιπορικό, με σταθμούς 28 μουσικά κομμάτια και γλαφυρές αφηγήσεις της. Έτσι παραδίδεται στο κοινό της η Χάρις Αλεξίου και, όπως φαίνεται, το μαγεύει.
Απογείωση στο ονειροδρόμιο της Χαρούλας… «Ένα παράθυρο ανοικτό αφήνω στην καρδούλα μου να βλέπεις φως και να ‘ρχεσαι αγάπη μου…»: Με αυτούς τους στίχους από το τραγούδι «Αγάπησέ με» (στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλος - μουσική Χρήστος Νικολόπουλος, 1988) έκανε την έναρξη, ιδρωμένη, χαμογελαστή, με τρακ (!). Για να πει μετά στους θεατές της «Τι με κοιτάτε έτσι;», όλο σκέρτσο και νάζι.
Από το δεύτερο κομμάτι του προγράμματος, «Κι εγώ σαν πόλη» (στίχοι Μανώλης Ρασούλης- μουσική Μάνος Λοϊζος, 1979) με τζαζ ενορχήστρωση από μουσικούς- αστέρια, αντιλαμβάνεται ο ακροατής ότι σε αυτή τη συναυλιακή εμπειρία θα γνωρίσει εκ νέου ένα μέρος της μακράς μουσικής πορείας της. «Σε ένα ονειροδρόμιο θέλουμε να ταξιδέψουμε απόψε, όσο πιο μακριά γίνεται και να σας πάρουμε μαζί μας. Έχω παίξει με εξαιρετικούς μουσικούς στο παρελθόν και νόμιζα ότι τα είχα δει όλα. Αλλά μ’ αυτούς εδώ, τους Nouvelle Sextete, τα ξαναείδα όλα!» λέει η Χαρούλα και… εμείς μαζί της.
Η βόλτα στο ονειροδρόμιό της έγινε περνώντας πρώτα από τραγούδια του νέου cd της «Τρίπλα» σε στίχους Μανώλη Ρασούλη, όπως «Στιγμές» (μουσική Leon Y. Poliker), «Αγάπη σημαίνει» (μουσική Βάσω Αλαγιάννη) και «Η πρώτη αγάπη» (μουσική Χρήστος Νικολόπουλος), προχωρώντας στο «Όνειρο ήτανε» του Αλκίνοου Ιωαννίδη και στο δικό της «Δεκατρείς φωτιές» παιγμένο με ούτι και κρουστά. Και εξηγεί για τη συνέχεια: «Θα πούμε και παλιά τραγούδια που είναι σαν καινούρια. Φορέσαμε και τα παλιά μας ρούχα που είναι σαν καινούρια. Ξαναμπήκαμε μια χαρά σε αυτά».
Η Χαρούλα για τον έρωτα: «Μιλάμε για την πρώτη αγάπη σαν την πιο δυνατή αλλά η τελευταία είναι η καλύτερη. Για να λέμε την αλήθεια η πρώτη εποχή κάθε έρωτα είναι η καλή, γιατί μετά εκεί που κάθεσαι στον καναπέ λες "τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα τανγκό κι ένα άγγιγμά σου κάτω από το τραπέζι"». Η ερμηνεία της στο δικό της «Για ένα τανγκό» απολαυστική, με αυτοσαρκασμό και διακωμώδηση των συναισθημάτων της με παραστατικότητα στις κινήσεις της. Για να προχωρήσει στο «Ο άνθρωπός μου» πατώντας σε δρόμους της τζαζ.
Κι αφού χορεύει και τη ρούμπα της, επανέρχεται στο θέμα της περί έρωτος: «Το 'χω σκεφτεί καλά. Μετά το τανγκό, συνήθως μένουμε στην απογοήτευση». Για να τραγουδήσει με πάθος «Οι φίλοι μου χαράματα». «Και τώρα πρέπει να τα χώσω λίγο σε αυτόν που με εγκατέλειψε» λέει και κάνει ένα απολαυστικό stand up comedy, σηκώνοντας από το κοινό έναν υποτιθέμενο ανάξιο εραστή της και να του πει τραγουδώντας «σκυφτέ, ανάξιε και λίγε…» από ένα ακόμα νέο κομμάτι της «Το δεδομένο» σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη. Το κεφάλαιο έρωτας κλείνει με τους στίχους «έρωτα μέγα εραστή και μόνε ριζοσπάστη» από το τραγούδι «Του έρωτα και του θανάτου».
Η Χαρούλα για τη μοναξιά: Ερμηνεύει «Οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί είναι αυτοί που ζουν κοντά μου» που έγραψε η ίδια το 1998 και «Άνθρωποι μονάχοι» (στίχοι Γιάννης Καλαμίτσης, μουσική Γιάννης Σπανός, 1977) μόνο με λαούτο για να καταλήξει στο «Δι’ ευχών» (στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική Νίκος Αντύπας, 1992) με έθνικ ηχοχρώματα.
Η Χαρούλα για τα παιδικά και νεανικά της χρόνια: Το δεύτερο μέρος του προγράμματος ξεκινά με παραδοσιακούς ήχους του τραγουδιού «Η βλάχα» (του Φώτη Σούκα, 1981) και το «Ένεκα βύθισης του πλοίου» (στίχοι Μανώλης Ρασούλης, μουσική Ορφέας Περίδης) από την «Τρίπλα» για να ξετυλίξει το κουβάρι της ζωής της απ’ όταν ήταν μικρή, διηγούμενη στιγμιότυπα πάντα με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. «Τα δημοτικά τραγούδια μου θυμίζουν τον πατέρα μου, που ήταν αγρότης και ήξερε να τα τραγουδά και να τα χορεύει υπέροχα. Φανταστείτε το ηλιοβασίλεμα πάνω στα στάχυα, τον πατέρα μου να ξεκαβαλικεύει το άλογο και η μητέρα μου να μου λέει "καλώς την Χαρικλειά μου!"».
Απευθυνόμενη στη Δήμητρα Γαλάνη που χαμογελούσε από κάτω, όπως όλοι με τον χιουμοριστικό τρόπο διήγησής της, γυρίζει και λέει: «Βέβαια εσύ δεν τα έζησες αυτά στα Κολωνάκια. Πού να ξέρεις από Ηπειρώτικα;» Προχωρά η τραγουδιστική καταγραφή της ζωής της με το «Μια πίστα από φώσφορο (στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική Θάνος Μικρούτσικος, 1990) για να φτάσει στην μετα-αγροτική εποχή της. «Μετά ήρθαμε στην Αθήνα. Πάπαλα τα χωράφια, πάπαλα κι ο μπαμπάς. Ο αδελφός μου, ο Γιώργος στα καράβια. Σε ένα από τα ταξίδια του μας έφερε το Χριστό από το Ρίο. Η μαμά μου τον έβαλε στην κομόντα του σαλονιού. Η γιαγιά μου μας είχε φέρει μια κούκλα μαρκησία, την βάλαμε να στολίζει το ντιβάνι. Ε! από τότε μου κόλλησε και έγραψα "απόψε θα σου ορκιστώ πως σ’ αγαπάω"». Τότε ερμηνεύει το κομμάτι της «Ζήτα μου ό,τι θες», το «Πολλές φορές» του Μανώλη Χιώτη και «Η νύχτα θέλει έρωτα» (στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλος, μουσική Χρήστος Νικολόπουλος).
Ο ενθουσιασμός του κοινού συναντά τον δικό της. «Είναι σαν να έχω χρόνια να παίξω και μ’ αρέσει. Ο Χατζιδάκις με είχε καλέσει να μπω στην παρέα του στο Σείριο, λέγοντάς μου να ελευθερωθώ και να κάνω ό,τι μου αρέσει, έξω από συμβάσεις και δισκογραφικές. Πήγα και το έκανα» για να ερμηνεύσει «Μανούλα μου» (στίχοι Ιάκωβος Καμπανέλλης, μουσικής Μάνος Χατζιδάκις).
Το συγκινητικό φινάλε της τραγουδιστικής αυτοβιογραφίας της γίνεται μέσα από την ερμηνεία των τραγουδιών της ,«Πανσέληνος» και «Η μπαλάντα της Ιφιγένειας», που καταγράφουν τη σκληρή πορεία της προς την ενηλικίωση και συνειδητοποίηση του εαυτού της. Στο σημείο αυτό συστήνει τους μουσικούς και το χειροκρότημα πέφτει βροχή. Το πρόγραμμα κλείνει με το δικό της «Ψυχές και σώματα» αλλά ο κόσμος δεν την αφήνει να φύγει. Εκείνη λέει γελώντας, «επειδή ήξερα ότι θα κάνω ανκόρ, άφησα το καλύτερο για το τέλος. Αλλά θα χτυπάτε παλαμάκια!». Ερμηνεύει το «Κι εγώ έχω κάνει λάθη» από την «Τρίπλα», για να κλείσει έτσι και την μουσική αυτοβιογραφία της. Στο δεύτερο ανκόρ φυσικά ερμηνεύει το «Όλα σε θυμίζουν», το κομμάτι από το οποίο ποτέ δεν θα γλιτώσει, όπως η ίδια παραδέχεται.
Ειδική μνεία στο εξαιρετικό «Nouvelle Sextete»: Ο Θωμάς Κωνσταντίνου, επικεφαλής, με ούτι, κιθάρα, μαντολίνο, λαούτο. Ο Σωτήρης Λεμονίδης στο πιάνο και πλήκτρα. Ο Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος, κλαρίνο, φλάουτο caval. Ο Δημήτρης Τσάκας, soprano και alto σαξόφωνο, κλασική κιθάρα και φλάουτο. Ο Κώστας Κωνσταντίνου, κοντραμπάσσο. Ο Κώστας Μερετάκης, multipercussionset (νταρμπούκα, μπεντίρ, ντέφια, ταμπούρο, στάμνα, χακόν, νταούλι κ.α.)
Info:
Η Χάρις Αλεξίου τραγουδά στο Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 3, 4, 10, 11, 17, 18, 24 και 25 Απριλίου.
Ώρα έναρξης: 21:00 Τηλ: 210 3452277
Τιμές εισιτηρίων: A’ ζώνη 45€, Β’ ζώνη 35€, Γ’ ζώνη 25€, όρθιοι 15€
