Τζίμης Πανούσης: Όσα (απολαυστικά) είδαμε στο Troika Club

της Δώρας Αμαραντίδου

Σαν το διαβολάκο που καθαρίζει όποιον… λεκέ βρει μπροστά του, άχρηστες σεμνοτυφίες, ηλίθιες σκέψεις και πράξεις ηθικολογίας, ο Τζίμης Πανούσης. Και σου βγάζει την αλήθεια, γυμνή, διογκωμένη, κατάμουτρα. Αν τον ακολουθείς από τις Μουσικές Ταξιαρχίες τον βρίσκεις ακμαιότατο και εμπνευσμένο, του τύπου «δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο» για να βρεις τα όρια της σάτιρας. Αν τον βλέπεις πρώτη φορά, τρως κρύο νερό στη μούρη… έτσι για να ξυπνήσεις και μένεις με το χαμόγελο παγωμένο στα χείλη.

«Να κλάψω ή να γελάσω;» μου λέει η διπλανή μου, παρακολουθώντας μια σκηνή κατά την οποία ο Πανούσης περιγράφει γλαφυρότατα τη γυναικεία συμπεριφορά που απαρτίζεται από τον κύκλο «μητέρα- σύζυγος- φανατική αθλούμενη- ερωμένη- σεξ». Τα παιδιά της να χάνονται και εκείνη να χάνεται με τις ασκήσεις κοιλιακών της… και κάποιον γκόμενο που την ξεκολλά απ’ το πάτωμα της γυμναστικής.

Ο Τζιμάκος των θαυμαστών του ξεκινά και φέτος, όπως πάντα, την παράστασή του, πρώτα έξω απ’ το μαγαζί, προσφέροντας ένα του δείγμα δωρεάν. Με μαύρη μπλούζα και στόχο τη "ναζιστική πεντάλφα" και μαύρο κολάν... αναγεννημένος, πετά από χαρά και όρεξη για γερό κράξιμο στο Troika Club. «Wanted» αναγράφεται στην τεράστια βιντεο-οθόνη, που αγκαλιάζει τη σκηνή. Από κει παρελαύνουν ένα σωρό τέως, πρώην και νυν πολιτικοί, πολιτικάντηδες, βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, όλων των κομματικών αποχρώσεων. Καταζητούνται όλοι αυτοί…

Μέχρι που βγαίνει ο Τζίμης Πανούσης με ένα πιστόλι στο χέρι. Κυνηγά έναν… κλώνο του, νάνο και τον σκοτώνει την ώρα που ανεβάζει την τουρκική σημαία στα κατεχόμενα. Ο θρήνος των αδελφών Αττίλα (…μουσουλμάνες χορεύτριες από τα κατεχόμενα της Κύπρου), με μπούρκα αποδίδεται με ένα καυτό πολ ντάνσινγκ, που σέβεται το Κοράνι, αφού τα δείχνουν όλα… εκτός απ’ το πρόσωπο. Με αυτή την έναρξη, στις 23.15, ο Τζίμης Πανούσης ξεκινά έναν παραληρηματικό, καταγγελτικό μονόλογο, που κρατά μέχρι τις 00.50. Κάνει διάλειμμα ενός τετάρτου, ευκαιρία για να… πάρει τη δόση του, όπως λέει, που θα τον κάνει να σταθεί όρθιος και χορευταράς μέχρι το τέλος, στις 2.00, με και χωρίς μουσική, δίχως έλεος κατά πάντων.

Τραγουδά… διασκευές όπως «Θα με δικάσει» με λόγια σαν κι αυτά «…θα μας ξεσκίσει το ύφος του Αντώνη, του Βενιζέλου, το κοντόχοντρο "εγώ"…» και «Άναψε το τσιγάρο» με λόγια σαν κι αυτά «… άναψε το τσιγάρο, να 'ναι στραβά, έχεις μεγάλο ντέρτι μες στην καρδιά, είσαι λεβέντης, μάγκας, ελληναράς…» και σε ρυθμό του «I will survive» το Πάτερ Ημών… Τα θρυλικά τραγούδια του «Εγώ», «Αχ Ευρώπη», «Νεοέλληνας» κάνουν τη σύνδεση με το παρόν.

Να αυτό, όπως συστήνεται τώρα: «Να πω λίγα λόγια για τον εαυτό μου, γιατί δεν με γνωρίζετε. Σήμερα ξεκινάει η καριέρα μου, αναγεννήθηκα. Να πω ότι κανονικά δεν θα έπαιζα σε αυτό το μαγαζί. Οι συγκυρίες και η συναδελφική αλληλεγγύη με οδήγησαν σε αυτό. Ως αναρχοαυτόνομος που είμαι, είχα κλείσει να παίξω σε ένα υπόγειο στα Εξάρχεια, με 1,5 ευρώ είσοδο. Οι θαυμαστές μου θα πέταγαν μπουκάλια, εγώ θα έπινα τρία μπουκάλια ούζο, θα πέθαινα και οι γνωστοί μου θα διέδιναν ότι πέθανα από ηρωίνη. Σαν το Τζίμη Χέντριξ. Γιατί δεν είναι ροκιά να πουν ότι πέθανα από υπερβολική δόση ούζου. Όμως η Πέγκυ Ζήνα, που τη μεγάλωσα στα γόνατά μου και λίγο παραπάνω, με παρακάλεσε να παίξω εγώ εδώ αντί για εκείνη, λέγοντάς μου ότι είναι ντροπή να τραγουδά σε κέντρο κοντά στη Χαμοστέρνας. Πέγκυ Ζήνα και Χαμοστέρνας δεν πάνε μαζί! Δεν μπόρεσα να εμφανιστώ αμέσως μόλις μου το πρότεινε, γιατί είχα μια κοραλλιογενή πέτρα στο νεφρό και έπρεπε να την βγάλω. Αυτό που έπαθα είναι από μάγια του Νταλάρα, είναι βουντού. Αλλά αυτά τα βουντού γυρνάνε ανάποδα. Αυτόν τον χτύπησαν στη χολή!» Οι συστάσεις του κλείνουν με ένα «αυτοβιογραφικό» τραγούδι, όπως λέει, την «Ωδή στον μαλάκα».

Η κριτική του Τζίμη Πανούση είναι κυκλωτική. Ξεκινάει περιφερειακά, από Τουρκία μεριά, τηλεοπτική μεν, μες το σπίτι μας δε. «Τα τούρκικα που βλέπουμε είναι σαν τσόντες αλλά αντί για σπέρμα, έχουν κλάμα. Αλλά και τετρακόσια χρόνια δεν περάσαμε άσχημα με τους Τούρκους. Οι Έλληνες βρήκαμε το θέατρο, τη δημοκρατία και τα κατοχυρώσαμε, βλακεία μας. Μα δουλεύει πουθενά αυτό που είχαμε βρει; Φτιάξαμε τον Παρθενώνα και έκτοτε είμαστε υπόδουλοι. Βεβαίως με τους Τούρκους καλά περάσαμε, υπήρχε χαράτσι 10%, το πλήρωνες, τελείωνες, όχι όπως τώρα. Μετά ήρθαν οι Αμερικάνοι, οι Εγγλέζοι και οι Γερμανοί και τώρα ξαφνικά μας ενοχλεί το μνημόνιο. Κινδυνεύει, λέει, η εθνική μας κυριαρχία! Ποια εθνική κυριαρχία; Μην τρελαθούμε! Ενοχληθήκαμε, βλέπετε… Μα από τη μια να μας αρέσει ο Παντελίδης κι απ’ την άλλη να μην μας αρέσει το μνημόνιο; Φτάνει πια, όλα έχουν ένα όριο λογικής. Άντε να απαλλαγούμε από τα κομματόσκυλα που μας κυβερνούν και την λεγόμενη Αριστερά.»

Μα δεν φταίει και ο Πανούσης. Τον τσιγκλάνε… Είναι δυνατόν να βγαίνει ο Μητροπολίτης Πειραιώς και να λέει ότι η πεολειχία προκαλεί καρκίνο; Είναι δυνατόν να γυρίζουν στο ΠΑΣΟΚ η Γκερέκου και ο Σκανδαλίδης και να μένουν ασχολίαστοι; Φανταστείτε τι είπε το στόμα του Τζίμη… Μέχρι και τη μανούλα του… ανέστησε για λίγο, μιλώντας μαζί της… τηλεφωνικά για να πει ότι στο Σισμανόγλειο όπου νοσηλεύτηκε οι γιατροί ήταν άψογοι, σεντόνια δεν είχε. Για να πει επίσης ότι με τον Διονύση Σαββόπουλο έχουν μεν κοινά οράματα διότι «εκείνος θέλει να πάρουμε την Αγιά Σοφιά, εγώ το κεφάλι του Βαρβιτσιώτη, αλλά όχι δεν θα παίξουμε μαζί στην Επίδαυρο».

Φτάνει και η ώρα που κατεβαίνει απ’ τη σκηνή για να μιλήσει με τον κόσμο. Ψύλλος στον κόρφο όποιας τυχαίνει να τσακώσει για κουβέντα… Από το «Τι ζώδιο είσαι;», «Παρθένος», «Θα το φροντίσουμε…» μέχρι «να μαντέψω τι εσώρουχο φοράς;» Μια χαρά δένει το χιλιοειπωμένο του, πλην θεϊκό «Κάγκελα, κάγκελα παντού…»

Οι της Βουλής, σίγουρα, τρώνε το μεγαλύτερο βρίσιμο και κυρίως, όσοι δεν θα φανταζόταν κάποιος… ανυποψίαστος θεατής, δηλαδή οι της Αριστεράς. Για να δούμε αυτό το δείγμα: «Η ΔΗΜΑΡ της τρόικας εσωτερικού, δεν γράφεται με η, όπως τη γράφουν οι αγράμματοι αλλά με ει, δηλαδή Δεν Είμαι Αριστερός. Οι αριστεροί παίζουν το παιχνίδι, ο καλός και ο κακός μπάτσος. Όταν είσαι στην κυβέρνηση είσαι ο κακός μνημονιακός, όταν δεν είσαι στην κυβέρνηση, όπως ο Τσίπρας, είσαι ο καλός αντιμνημονιακός. Ταλαιπωρούμαστε πάρα πολύ και από τους λεγόμενους αριστερούς, που παίρνουν επιδοτήσεις από τα δικά μας χρήματα και δεν έχουν προσφέρει τίποτα στον ελληνισμό, ούτε σε κανέναν άνθρωπο. Εκεί αυτοί. Συνεχίζουν να κάνουν τις εθιμοτυπικές απεργίες». Για να κλείσει το θέμα του, το απωθημένο (;) με τους εκπροσώπους της Αριστεράς, λέει: «Πρέπει να σας πω την προσωπική μου εμπειρία από το καρκίνωμα που στα νιάτα μου λεγόταν ΚΚΕ Εσωτερικού.» Και μετά: «Τέτοια ταλαιπωρία που τράβηξα για το αν το ΜΛ θα είναι μπροστά από το ΚΚΕ ή πίσω του, δεν λέγεται!»

Η πιο αιχμηρή ατάκα του σε όλο το πρόγραμμα περικλείεται σε αυτή τη φράση: «Βλέπετε, εμείς είμαστε του Χημείου, όχι του Πολυτεχνείου». Η παράσταση τελειώνει με την παρουσίαση των μουσικών (στα τύμπανα ο Βασίλης Κοκόνης, στα πλήκτρα ο Βασίλης Γκίνος, στο μπάσο ο Γιώργος Κωστόπουλος, στην κιθάρα ο Στέλιος Τσάγκος), ένα θερμότατο «ευχαριστούμε» και στο ρυθμό της μουσικής του «Ζορμπά» μια ομαδική, από σκηνής, αναπαράσταση της ικανοποίηση τους. Ικανοποίησης που φτάνει στα όρια μιας τρελής- τρελής, ομαδικής… εκσπερμάτισης.

Γεια σου Τζίμη Πανούση! Χαιρετισμούς στη γυναίκα σου από τις συμπάσχουσες με εκείνη γυναίκες…

Info:
Troika Club
Πειραιώς 178
Κάθε Παρασκευή & Σάββατο
Για δύο ακόμα παραστάσεις, 6 και 13 Απριλίου
Ώρα Έναρξης: 22:30
15€ Μπαρ, 140€ Τιμή Φιάλης
Πληροφορίες – κρατήσεις: 210 3413550 -552 και www.op178.gr