Sully: Η επιστροφή του Κλιντ Ίστγουντ

του Λουκά Τσουκνίδα

Ο γερόλυκος πια Κλιντ Ίστγουντ (αισίως στα 86 του) επιστρέφει στις οθόνες μας με ακόμη ένα βιογραφικό δράμα από εκείνα που γνωρίζει πολύ καλά και, συνήθως, πετυχαίνει. Το “Sully” είναι βασισμένο στο βιβλίο του πιλότου των αμερικάνικων πολιτικών αερογραμμών Τσέσλι Σαλενμπέργκερ κι εξιστορεί την “επόμενη μέρα” της, ιστορικής πια, αναγκαστικής προσθαλάσσωσής του στον ποταμό Χάντσον. Με το σύνηθες λιτό στιλ του και την ισορροπημένη του προσέγγιση, ο Ίστγουντ μας δίνει μία ακόμη ευχάριστη ταινία, ενώ ο Τομ Χανκς μας δίνει έναν ακόμη συμπαθή χαρακτήρα, έναν γνήσιο ήρωα της καθημερινής ζωής.

Η υπόθεση

Μετά την, αναπάντεχα επιτυχημένη και χωρίς απώλειες, αναγκαστική προσγείωση του αεροπλάνου τους σ' ένα ποτάμι στη μέση της Νέας Υόρκης, ο κυβερνήτης Τσέσλι “Σάλι” Σαλενμπέργκερ και ο συγκυβερνήτης του Τζεφ Σκάιλς αντιμετωπίζουν την προβλεπόμενη έρευνα γύρω απ' το αν η επιλογή τους ήταν η καλύτερη δυνατή για το επιβατικό κοινό τη στιγμή που ο πρώτος πήρε την εν λόγω απόφαση...

Η κριτική

Στην πλούσια φιλμογραφία του και ξεκινώντας απ' το “Bird” του 1988, ο Κλιντ Ίστγουντ έχει καταπιαστεί κάπου κάπου και με αληθινά πρόσωπα, δίνοντάς μας μερικές απ' τις πιο αξιοπρεπείς κινηματογραφικές βιογραφίες εκεί έξω. Λέγοντας “αξιοπρεπείς” εννοώ ότι, δείχνοντας σεβασμό για τα θέματα και τη φύση της δουλειάς του, επιλέγει, συνήθως, να τις προσεγγίσει αφηγηματικά χωρίς, όμως, να νοθεύσει την πραγματικότητα παρά με ελάχιστες δραματουργικές υπερβολές από εκείνες που “επιβάλλει” το εμπορικό σινεμά. Δουλεύει με ό,τι υλικό του δίνουν τα γεγονότα και γι' αυτό φλερτάρει με το αντίθετο του συναρπαστικού, γέρνοντας πότε από εδώ και πότε από εκεί, αλλά πάντα σε υψηλό επίπεδο, κινηματογραφικά.

Το “Sully” είναι μία από εκείνες τις βιογραφίες του που γέρνουν προς τη θετική πλευρά, κυρίως λόγω του τρόπου που εκείνος και ο σεναριογράφος του, Τοντ Κομαρνίτσκι, επιλέγουν να την αφηγηθούν.

Ο Τσέσλι Σαλενμπέργκερ είναι ένας αναμφισβήτητος ήρωας των καιρών μας, με όση υπερβολή περιέχει ένας τέτοιος χαρακτηρισμός, μιας και κατάφερε να προσθαλασσώσει ένα αεροπλάνο με 155 επιβάτες στη μέση του ποταμού που διαπερνά τη Νέα Υόρκη, στην καρδιά του χειμώνα, χωρίς να “χάσει” κανέναν τους. Επειδή, όμως, οι διαδικασίες που προβλέπονται απ' το νόμο δεν εξαιρούν τους ήρωες λόγω κοινής γνώμης, πρέπει να περάσει με στωικότητα απ' τον γολγοθά της εξεταστικής επιτροπής μαζί με τον, λιγότερο στωικό, συγκυβερνήτη του.

Οι δημιουργοί μας περνούν βήμα βήμα από όλα τα στάδια της εξέτασης, εστιάζοντας στον τρόπο που τη βιώνει ο κεντρικός χαρακτήρας, ψύχραιμα και χωρίς εξάρσεις, παράλληλα με την εσωτερική μάχη με τις δικές του αμφιβολίες για το αν διακινδύνευσε τις ζωές 155 και βάλε ανθρώπων ενώ υπήρχε κάποια καλύτερη επιλογή.

Στο μεταξύ, βλέπουμε τμήματα της εν λόγω προθαλάσσωσης ξανά και ξανά από διαφορετικές προοπτικές (του ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας, του προσωπικού και των επιβατών, καθώς και των εξομοιωτών) ώσπου φτάνουμε στην ολοκληρωμένη εκδοχή μέσα στο πιλοτήριο, εκείνη του ίδιου του Σάλι και του Τζεφ Σκάιλς. Είναι η στιγμή που ο Σαλενμπέργκερ έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του στο κοινό κι έτσι η γνωστή εκ των προτέρων επιτυχία αποκτά τόνο πανηγυρικό. Όσα συμβαίνουν πέριξ των κρίσιμων λεπτών, όμως, ακόμη και η επιχείρηση διάσωσης καταμεσής του παγωμένου Χάντσον, αποδίδονται με τρόπο μουντό, που υποδεικνύει ότι ήταν μία μέρα σαν όλες τις άλλες κι ο καθένας έκανε αυτό που ήταν να κάνει. Εκτός απ' τον Σάλι, βέβαια, που έκανε το κάτι παραπάνω, όπως το απαιτούσαν οι συνθήκες.

Στο ερμηνευτικό κομμάτι, χωρίς να δώσει κάτι περισσότερο από ότι συνήθως, ο Τομ Χανκς μεταμορφώνεται για ακόμη μία φορά με επιτυχία σε έναν υπαρκτό χαρακτήρα και αποδίδει με αληθοφάνεια την προσωπική του εμπειρία απέναντι στα συντριπτικά γεγονότα. Η ταινία, άλλωστε, είναι στημένη επάνω του και απόλυτα βασισμένη σ' αυτή του την, πολλάκις διαπιστευμένη, ικανότητα.

Το “Sully” είναι ένα αρκούντως απολαυστικό βιογραφικό δράμα, πιο γοητευτικό, τελικά, απ' ότι υποψιάζεται κανείς απ' την περιγραφή του.

Βγαίνουν ακόμη:
Το συμπαθητικό πυγμαχικό βιογραφικό δράμα “Hands of Stone”, ότι πρέπει για τους μύστες του είδους, η αχρείαστη περιπέτεια εποχής “Ben Hur”, το βραζιλιάνικο δράμα “The Violin Teacher”, το δραματικό “My Golden Days” του Αρνό Ντεπλεσέν και το ντοκιμαντέρ “One More Time with Feeling”.

Όλες οι Ταινίες