The Past: Βαθύ και ενδιαφέρον οικογενειακό δράμα

Ο ιρανός Φαραντί, από τους πιο ενδιαφέροντες σκηνοθέτες παγκοσμίως, επιστρέφει με ένα οικογενειακό δράμα που αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα συγκίνησης.
The Past: Βαθύ και ενδιαφέρον οικογενειακό δράμα
του Λουκά Τσουκνίδα
 
Μετά τα αριστοτεχνικά “About Elly” και “A Separation”, ο ιρανός Ασγκάρ Φαράντι επιστρέφει με ένα ακόμη οικογενειακό δράμα χαρακτήρων, έντονο συναισθηματικά, αλλά χωρίς τις εμφανείς πολιτικές αποχρώσεις των προηγούμενων. Γυρισμένο αυτή τη φορά εκτός Ιράν, στη Γαλλία, το “The Past” είναι μια βραδυφλεγής βόμβα, μια υπέροχα δοσμένη σταδιακή αποκάλυψη των παρελθουσών αποτυχιών των χαρακτήρων της, οι οποίες μοιραία στοιχειώνουν το παρόν τους.

Η υπόθεση

Μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας στο μακρινό Ιράν, ο Αχμάντ επιστρέφει στη Γαλλία για να ξαναβρεθεί με τη πρώην σύζυγό του Μαρί, ώστε να κλείσουν τις εκκρεμότητες του διαζυγίου τους. Αν κι ο ίδιος θέλει να μείνει σε ξενοδοχείο εκείνη επιμένει να τον φιλοξενήσει στο σπίτι, όπου ζουν και οι δύο κόρες της από παλιότερο γάμο, η Λουσί κι η Λεά, οι οποίες είχαν μια πολύ φιλική σχέση με τον Αχμάντ. Εκεί όμως, ζει πλέον κι ο Σαμίρ, ο σύντροφος και μελλοντικός σύζυγος της Μαρί, με τον μικρό του γιο, Φουάντ. Σύντομα, ο Αχμάντ αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα στο σπίτι είναι τεταμένα κι ότι η παρουσία του εκεί δεν ήταν καθόλου τυχαία...



Η κριτική

Και σ' αυτήν, όπως και στις δύο προηγούμενες ταινίες του, ο Φαράντι χρησιμοποιεί ως αφετηρία του σεναρίου του τα στοιχεία της φυγής και της επιστροφής. Στο “About Elly”, ο Αχμάντ (καμία σχέση με τον χαρακτήρα αυτής της ταινίας) επιστρέφει ως διαζευγμένος απ' τη Γερμανία κι η παρέα του θέλει να του γνωρίσει την Έλι, με σκοπό να γίνει το προξενιό και να την πάρει μαζί του, παρά το πολιτισμικό χάσμα μεταξύ τους. Στο “A Separation”, η Σιμίν θέλει εκείνη, ο Ναντέρ κι ο γιος τους να φύγουν για την Ευρώπη προς ένα καλύτερο μέλλον, όμως ο Ναντέρ δε μπορεί ν' αφήσει πίσω τον άρρωστο πατέρα του κι η ρήξη είναι αναπόφευκτη.

Στο “The Past” βλέπουμε ότι ο Αχμάντ, παρ' ότι άνοιξε κάποτε ένα σπιτικό με τη Μαρί και τις δύο κόρες της, δε φαίνεται να προσαρμόστηκε ποτέ στο γαλλικό περιβάλλον κι επέλεξε να επιστρέψει πίσω στο Ιράν. Τώρα, τέσσερα χρόνια αργότερα, επιστρέφει στη Γαλλία για να ξεκαθαρίσει την υπόθεση του διαζυγίου του και να ξαναδεί παλιούς φίλους, μεταξύ τους και τα δυο κορίτσια, τη Λουσί και τη Λεά. Χωρίς να το περιμένει όμως, βρίσκει το ρόλο που άφησε πίσω του κενό και την οικογένεια που δεν τον κράτησε τελικά μακριά από την πατρίδα του να καταρρέει. Η υπογραφή του στο διαζύγιο δεν μοιάζει τώρα αρκετή για να σβήσει το παρελθόν του με τη Μαρί.

Με πολύ προσοχή και με τη γνώριμη μαεστρία του στην εισαγωγή των χαρακτήρων και το στήσιμο των σκηνών και των διαλόγων, ο Φαράντι μας βάζει στα ενδότερα της οικογένειας της Μαρί μέσω του Αχμάντ, ο οποίος έχει πολλά να μάθει για τα χρόνια που έλειπε. Αργά-αργά μαθαίνουμε για τη σχέση του με τη Μαρί και τα κορίτσια, το παρελθόν της Μαρί με τον μπαμπά τους και τον άστατο τρόπο με τον οποίο ψάχνει διαρκώς έναν άντρα για το σπίτι, ίσως τον αντικαταστάτη του Αχμάντ, του μοναδικού που φαίνεται να είχε τη συγκατάθεση όλων τους. Όσο η ώρα περνά όμως, κι όσο ο Σαμίρ μπαίνει σιγά-σιγά στο πλάνο, οι εντάσεις μεταξύ των χαρακτήρων επιτάσσουν περισσότερες εξηγήσεις κι εκεί ίσως να βρίσκεται η μοναδική αδυναμία του φιλμ.

Το κουβάρι μπλέκεται πολύ, η ανατροπή στην ανατροπή οδηγεί σε κάπως αναληθοφανείς επιλογές και οι αποκαλύψεις φλερτάρουν με το βαρύ μελόδραμα χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο για τη συναισθηματική μας εμπλοκή. Παρ' όλ' αυτά, ο Φαράντι στο τέλος κρατά τις ισορροπίες και κλείνει την ιστορία του χωρίς περιττές υπερβολές, αφήνοντάς μας να φανταστούμε εμείς τη συνέχεια στη ζωή των ανθρώπων που τόσο μεθοδικά μας έχει συστήσει, υποβοηθούμενος βεβαίως, κι απ' τις εκπληκτικές ερμηνείες των Αλί Μοσάφα, Μπερενίς Μπεζό, Ταχάρ Ραχίμ και Πολίν Μπιρλέ.

Το “The Past” είναι μια εν τέλει μια πολύ καλή ταινία, με την υπογραφή ενός απ' τους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους κινηματογραφιστές παγκοσμίως.

Βγαίνουν ακόμη:

Το υπερφίαλο θρίλερ “
Prisoners”, η μαύρη κωμωδία “Malavita”, το αδιάφορο “Luton” του Μιχάλη Κωνσταντάτου, η ταινία τρόμου “The Last Exorcism Part II”, το σίκουελ κινουμένων σχεδίων “Despicable Me 2” και το πατριωτικό ντοκιμαντέρ του Σπύρου Τέσκου “Χαραγμένες Ζωές
”.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v