Το μεγάλο φαβορί, σύμφωνα και με τους στοιχηματζήδες, δεν είναι άλλο απ' το “The King's Speech” του Τομ Χούπερ, μια ταινία προσεγμένη στην εντέλεια, καταδικασμένη να πάρει το Όσκαρ χωρίς την παραμικρή πίεση απ' τους αντιπάλους της. Καταπληκτικός ο Κόλιν Φερθ, συμπληρωμένος τέλεια απ' τον Τζέφρι Ρας και την Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, γοητευτικό το σκηνικό της μεσοπολεμικής Αγγλίας με τις έντονες προσωπικότητες και τα πολιτικά της παρασκήνια και ένα σενάριο γραμμένο με φοβερή ακρίβεια, ώστε κάθε κλισέ της ιστορίας του ανθρώπου που ξεπερνά τους φόβους και τις ανεπάρκειές του να έρχεται στην ώρα του χωρίς να γίνεται ενοχλητικά αντιληπτό. Άλλωστε, μια αληθινή ιστορία δεν εξελίσσεται ποτέ σύμφωνα με τους αφηγηματικούς κανόνες, μια αφήγησή της όμως που απευθύνεται στο ευρύ κοινό, πρέπει συχνά να το κάνει. 
Ο Χαβιέ Μπαρδέμ σηκώνει στις πλάτες του το “Biutiful”, το νέο υπερτιμημένο φεστιβάλ απελπισίας του Αλεχάντρο Ινιαρίτου, αλλά δεν πρόκειται να χτυπήσει στα ίσα τον Κόλιν Φερθ που ενσαρκώνει άψογα τον αβανταδόρικο κεντρικό χαρακτήρα του “King's Speech”. Ο Τζέιμς Φράνκο “είναι” το “127 Hours”, αλλά η ταινία του Μπόιλ δίχασε κι έτσι δε θα φύγει απ' το γλέντι ως παρουσιαστής και νικητής μαζί. Ο Τζέσε Άιζενμπεργκ παίζει τον εαυτό του στο "The Social Network", πείθοντας όμως ότι παίζει τον Μαρκ Ζάκερμπεργκ κι αυτό του δίνει μια μικρή ώθηση ως αουτσάιντερ, ενώ ο Τζεφ Μπρίτζες σκιτσάρει απλώς μια καλή, αλλά εύκολη, καρικατούρα στο αδιάφορο “True Grit”. 
Πολύς λόγος γίνεται για τον Κρίστιαν Μπέιλ (The Fighter) και την ερμηνεία του στο πλευρό του εξαιρετικού Μαρκ Γουόλμπεργκ που θεωρείται η επικρατέστερη απ' τη μία και απορρίπτεται ως υπερτιμημένη υποψηφιότητα απ' την άλλη. Λαμβάνοντας υπόψιν ότι ο Μπέιλ δούλεψε μαζί με τον πραγματικό Ντίκι Έκλουντ κι έμεινε σχετικά πιστός στη δική του πληθωρική και υπερκινητική περσόνα, νομίζω ότι δεν προσπαθεί να σκεπάσει τον Γουόλμπεργκ, αλλά γίνεται τέλειο αντίβαρο στην ήρεμη δύναμη του Μίκι Γουόρντ, που εκείνος καλείται να αποδώσει. Του αξίζει το Όσκαρ; Όσο και στον αναμενόμενα άψογο Τζέφρι Ρας (King's Speech), στον Τζον Χοκς (Winter's Bone) ή στον Τζέρεμι Ρένερ (The Town). Νομίζω ότι θα παιχτεί στα ίσα μεταξύ αυτών των τεσσάρων. 
Τέλος, πάμε στις ξενόγλωσσες ταινίες που μας ενδιαφέρουν και πιο άμεσα, αφού η χώρα βρίσκεται σε κρίση κι ο λαός έχει ανάγκη από μια ένεση ηθικού, μια απόδειξη ότι οι Έλληνες μεγαλουργούν όταν θέλουν και τραβούν τα βλέμματα του κόσμου από μια πιο θετική σκοπιά. Έχει ο “Κυνόδοντας” πιθανότητες; Γνώμη μου είναι ότι το “Biutiful” (Μεξικό) του Αλεχάντρο Ινιαρίτου και το “Outside the Law” (Αλγερία) του Ρασίντ Μπουχάρεμπ είναι οι επικρατέστερες των 5. Το καναδικό “Incendies” είναι για γέλια ενώ το δανέζικο “In a Better World” της Σουζάνε Μπίερ μοιάζει υπερβολικά δυτικό για να συγκινήσει οποιονδήποτε αυτή την εποχή. 
