True Grit: Απολαυστικό γουέστερν χωρίς εκπλήξεις

του Λουκά Τσουκνίδα

Το μυθιστόρημα του Τσαρλς Πόρτις, «True Grit», που έχει γυριστεί και παλιότερα (1968) απ’ τον Χένρι Χάθαγουεϊ, διάλεξαν οι Αδερφοί Κοέν για τη φετινή τους εμφάνιση στις σκοτεινές αίθουσες και, αναπόφευκτα, στην απονομή των βραβείων Όσκαρ. Η παλιότερη εκδοχή είχε τον Τζον Γουέιν που τσίμπησε το Όσκαρ, η δική τους, όμως, αποτελεί πιο πιστή μεταφορά του πρωτότυπου κι έχει ένα πολύ καλό καστ προεξέχοντος του Τζεφ Μπρίτζες στο ρόλο του «Δούκα». Το αποτέλεσμα είναι ένα καλογυρισμένο κλασικού τύπου γουέστερν, απολαυστικό και με καλές ερμηνείες, αλλά με ελάχιστα κοενικά στοιχεία και κανένα ιδιαίτερο σασπένς.

Η υπόθεση
Η δεκατετράχρονη Μάτι Ρος (Χέιλι Στάινφελντ) εμφανίζεται μια μέρα μπροστά στον σκληροτράχηλο αστυνομικό της Άγριας Δύσης, Ρούστερ Κόγκμπερν (Τζεφ Μπρίτζες), και του ζητά να τον προσλάβει για να βρουν μαζί το δολοφόνο του πατέρα της, Τομ Τσέινι (Τζος Μπρόλιν), και να τον φέρουν πίσω για δίκη και κρεμάλα. Ο Ρούστερ δεν μοιάζει και πολύ αξιόπιστος, είναι άξεστος, βρώμικος, μέθυσος και φαφλατάς, αλλά η μικρή ψάχνει κάποιον με αληθινό θράσος κι αυτός είναι που της προτείνουν. Με τα πολλά, δέχεται να την πάρει μαζί του, ενώ κοντά τους έρχεται κι ο Λαμπίφ (Ματ Ντέιμον), ένας ρέιντζερ απ' το Τέξας που κυνηγά τον Τσέινι εδώ και πολύ καιρό για άλλα εγκλήματα.

Ψάχνοντας για ενδείξεις σε καθόλου φιλικό έδαφος, ο Ρούστερ αποφαίνεται ότι ο Τσέινι δε μπορεί παρά να έχει κολλήσει με τη συμμορία του Λάκι Νεντ Πέπερ (Μπάρι Πέπερ) και για να τον πιάσουν πρέπει να βρουν όλο το τσούρμο. Μετά από μια αποτυχημένη ενέδρα, ο Τομ Τσέινι εμφανίζεται μπροστά στην διώκτριά του απ' το πουθενά και το κυνηγητό εξελίσσεται ραγδαία...

Δείτε το trailer

Κριτική
Φαίνεται ότι οι αδερφοί Κοέν θέλησαν να κάνουν ένα διάλειμμα απ' τα αλλόκοτα σενάριά τους και να γυρίσουν μια ταινία που δεν έχει σκοπό να δικαιολογήσει την υπογραφή τους, όσο να τους φέρει αγκαλιά με το παλιό καλό είδος του γουέστερν, αλλά και τα Όσκαρ, μιας και η διεύθυνση φωτογραφίας του μάστερ Ρότζερ Ντίκινς είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των βραβείων. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα δίδυμο που ότι κάνει, το κάνει επαρκώς καλά κι έτσι το «True Grit» -που δεν αποτελεί ριμέικ, αλλά εκ νέου διασκευή του αυθεντικού υλικού- είναι σκηνοθετημένο χωρίς υπερβολές και με μερικές πολύ καλές ιδέες, όπως π.χ. οι μακρινές λήψεις όσων η μικρή παρατηρεί από απόσταση, ώστε να μπαίνουμε στη θέση της.

Το σενάριο των δύο αδερφών πάλι, είναι, απ' ότι διαβάζω, εξαιρετικά πιστό στο βιβλίο και οι παλιακοί διάλογοι είναι ξεσηκωμένοι απ' τις σελίδες του, ώστε να εκπέμπει την ανάλογη αυθεντικότητα γύρω απ' την εποχή που απεικονίζει. Οι χαρακτήρες είναι μεν υπερβολικοί, αλλά δε μοιάζουν παράταιροι μέσα στην τρέλα της περιόδου και στο πλαίσιο της γνωστής, ξεχειλωμένης αισθητικής των δημιουργών.

Ο Ρούστερ μοιάζει σαν θηρίο που ισορροπεί πάνω σε μια μπάλα σε νούμερο τσίρκου κι ο Λαμπίφ αντιπροσωπεύει την επόμενη γενιά των ανθρώπων του νόμου, οι οποίοι δεν προήλθαν απ' το χώρο των παρανόμων και δεν πυροβολούν με το παραμικρό όσους πρέπει να συλλάβουν. Η Μάτι είναι αυστηρή και αυτάρκης, μια μικρή γυναίκα που αναγκάστηκε να μεγαλώσει νωρίς, αλλά δε λέει να το βάλει κάτω, ενώ ο Τομ Τσέινι είναι ο τυπικός αλήτης, μικροεγκληματίας, περισσότερο ημιάγριος παρά αμοραλιστής και οπορτουνιστής.

Το πρόβλημα, ίσως, είναι ότι όλοι συναντιούνται χωρίς κόπο κι όλα εξελίσσονται πολύ γρήγορα, παρά τη διαγραφόμενη οδύσσεια των τριών πρωταγωνιστών, μεταθέτοντας έτσι το ενδιαφέρον στο πιστολίδι παρά στην αλληλεπίδραση των χαρακτήρων. Εκεί η ταινία γίνεται εξαιρετικά προβλέψιμη και οι εκπλήξεις που υποσχόταν αρχικά, πάνε περίπατο.

Ο Τζεφ Μπρίτζες είναι αναμενόμενα καλός στον κεντρικό ρόλο μιας και του πάει γάντι, ενώ ο Ματ Ντέιμον αποδεικνύει και πάλι πόσο άνετος είναι σε δεύτερους ρόλους, όσα χρόνια κι αν περάσει ως σταρ και πρωταγωνιστής. Η μικρή Χέιλι Στάινφελντ τα καταφέρνει μια χαρά δίπλα τους, στον πρώτο μεγάλο ρόλο της καριέρας της, αλλά δε νομίζω ότι έχει ελπίδες για το πολυπόθητο αγαλματάκι. Ο Τζος Μπρόλιν με τον Μπάρι Πέπερ χαίρονται μάλλον τη συμμετοχή τους σε ταινία των Αδερφών Κοέν και τίποτε παραπάνω.

Τελικά, το «True Grit» είναι απλώς μια καλή ταινία για τους λάτρεις του είδους και τίποτε περισσότερο.

Βγαίνουν ακόμη
Το «Secretariat» με τον Τζον Μάλκοβιτς, το ισπανικό ιατρικό δράμα «For the Good of Others», η ταινία δράσης εποχής «The Warrior's Way», το καθυστερημένο «Pusher 3» της ομώνυμης δανέζικης τριλογίας του υποκόσμου, το κακό ρομαντικό δράμα «Last Night», το «Faith» του Μπουράν Κουρμπάνι, το «Εγώ, ο Γιαννούλης Χαλεπάς» της Στέλλας Αρκέντη και το «Χορεύοντας στον Πάγο» του Σταύρου Ιωάννου.

Όλες οι Ταινίες