του Νικόλα Γεωργιακώδη
Το να φτιάξεις μια ολόκληρη ταινία η οποία να βασίζεται εξ’ ολοκλήρου στην σάτιρα ενός συγκεκριμένου κινηματογραφικού είδους (επιστημονική φαντασία, θρίλερ, ταινία καταστροφής, περιπέτεια κτλ.) δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ιδιαίτερα αν θέλεις η ταινία να έχει διάρκεια και να μην «σβήσει» ύστερα από ένα το πολύ δύο χρόνια. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, είναι από τις ελάχιστες φορές που «βγάζουμε το καπέλο» στον αμερικανικό κινηματογράφο- και δη σε συγκεκριμένους σκηνοθέτες- οι οποίοι κατάφεραν να δημιουργήσουν παρωδίες – διαμάντια, που στάθηκαν και ως ολοκληρωμένες κινηματογραφικές δημιουργίες, κατακτώντας άξια μια θέση στο Hall of Fame του συγκεκριμένου είδους. Χωρίς «τρύπιο» σενάριο, χωρίς χοντροκομμένα αστεία και ενίοτε με πολύ καλές ερμηνείες και σκηνοθετική προσέγγιση.
Οι κινηματογραφικές παρωδίες έκαναν τα πρώτα δειλά τους βήματα στην μεγάλη οθόνη κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’40, όταν το κωμικό δίδυμο Abbot και Costello ξεκίνησε να σατιρίζει «διάσημους» κινηματογραφικούς ήρωες της εποχής (Abbott and Costello Meet Frankenstein, Abbott and Costello Meet the Killer, Boris Karloff). Από την δεκαετία του ’60 και μετά, το είδος άρχισε να παίρνει τα πάνω του και πλέον έχουμε τις πρώτες πραγματικά αξιόλογες παραγωγές (Casino Royale, The Producers, Young Frankestein κτλ.), κυρίως χάρη στον μετρ του είδους Mel Brooks. Την δεκαετία του ’70 την σκυτάλη παίρνουν οι Βρετανοί Monty Python’s, αναγκάζοντάς μας να αναθεωρήσουμε ότι ξέραμε μέχρι τότε για τις ταινίες εποχής (Monty Python and the Holy Grail) και τις βιβλικές υπερπαραγωγές (Monty Python's Life of Brian).
Η δεκαετία του ’80 ανήκει... δικαιωματικά στους αδερφούς Zucker και τον Jim Abrahams, χάρη στους οποίους απολαμβάνουμε στην μεγάλη οθόνη τρεις κλασσικές παρωδίες που έγραψαν ιστορία (Airplane!, Top Secret! και The Naked Gun). Η δεκαετία του ’90 όμως, σηματοδοτεί την παρακμή του είδους και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (Hot Shots! 1 και 2, δύο συνέχειες του Naked Gun και το Mars Attacks!), οι περισσότερες παραγωγές κινούνται στο όριο της μετριότητας. Για να φτάσουμε στα 00’s, όπου ήρθαμε αντιμέτωποι κινηματογραφικά με πραγματικά κακές ταινίες (Scary Movie 1,2,3,4 και όλα τα αντίστοιχα «-Movie» που ακολούθησαν), που δεν θύμιζαν σε τίποτα φυσικά, τις αντίστοιχες παραγωγές των παλαιότερων δεκαετιών.
Από όλες τις παραπάνω ξεχωρίζουμε αυτές που μας έφτιαξαν... κοιλιακούς και τις τοποθετούμε εκεί που τους αξίζει. Στο δικό τους ξεχωριστό Hall of Fame. Αν θεωρείτε ότι η αγαπημένη σας ταινία δεν αναφέρεται στις παρακάτω, τότε δεν έχετε παρά να την συμπληρώσετε μόνοι σας στα σχόλια.
1. Airplane! - Μία τρελή τρελή πτήση (1980)
Παλαβή σάτιρα των ταινιών καταστροφής που έκαναν θραύση την εποχή που βγήκε στις αίθουσες (1980) και ίσως η ταινία που άλλαξε τα δεδομένα στον χώρο. Δημιούργημα του- πρωτοεμφανιζόμενου τότε- team των Zacker και Abrahams και με τον Leslie Nielsen σε μία από τις πρώτες του εμφανίσεις στο συγκεκριμένο είδος, το Airplane! δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα από το γέλιο. Δεκάδες gags που για να τα δείτε όλα θα πρέπει να παρακολουθήσετε παραπάνω από δύο φορές την ταινία, πρωτότυπα σκηνοθετικά ευρήματα, φοβερές κωμικές ερμηνείες από την πλειοψηφία του καστ και ο Kareem Abdul-Jabbar σε ένα διπλό ρόλο, συνθέτουν εν μέρει τον χαρακτήρα της συγκεκριμένης ταινίας.
Highlights: Τα opening credits που παραπέμπουν στο Jaws, οι απίστευτες ατάκες του Leslie Nielsen, ο διοικητής του αεροδρομίου και οι προσπάθειές του να κόψει το τσιγάρο, το ποτό και την... κοκαΐνη και οι απορίες του πιλότου Peter Graves.
To Hall of Fame συμπληρώνουν:
* Η κιτς παρωδία κατασκοπικών ταινιών Αustin Powers, με τον χαμαιλέοντα Μάικ Μάγιερς σε πολλούς ρόλους.
* To "Ακρως Τρελό και Απόρρητο" (Top Secret!), με τον πρωτοεμφανιζόμενο Βαλ Κίλμερ στον ρόλο ενός ξανθού Έλβις και πολλές κωμικές αναφορές σε πολεμικές ταινίες, αλλά και στην Μελωδία της Ευτυχίας.
* Το "Δράκουλας: Νεκρός και Μ'αρέσει" του Μελ Μπρούκς, με τον Leslie Nielsen στον ρόλο του Κόμη. Highlight η σκηνή με τις βρισιές στα... εβραϊκά ανάμεσα στον Δράκουλα και τον γιατρό Van Helsing.
* H παρωδία ιστορικών ταινιών του Μελ Μπρούκς (ξανά) History of the World, Part 1.
* Οι Monty Pythons με το ξεκαρδιστικό "Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης". Highlights: Οι ιππότες που λένε "Νι", η μάχη - διαμελισμός του μαύρου ιππότη και ο Γάλλος... taunter.