Σούπερ κλειστοφοβικά δράματα για να δεις

Επτά ταινίες λιτές, γυρισμένες μονάχα σε έναν χώρο σε καθηλώνουν μπροστά από την οθόνη και σου ανεβάζουν τους παλμούς.

Οι 12 ένορκοι (12 Angry Men), του Σίντνεϊ Λουμέτ (1957)

Βρισκόμαστε στην αίθουσα ενός δικαστηρίου όπου ένα 18χρόνο αγόρι από την Ισπανία καταδικάζεται με θανατική ποινή για την δολοφονία του πατέρα του. Ο δικαστής καλεί τους δώδεκα ένορκους να αποσυρθούν για να αποφασίσουν αν το αγόρι είναι αθώο ή ένοχο· για να εκτελεστεί θα πρέπει να συμφωνήσουν και οι 12. Μέσα σε ένα ψυχρό και αποπνικτικό δωμάτιο διαδραματίζεται όλη υπόθεση της ταινίας όπου ο ένας ένορκος προσπαθεί να πείσει τους άλλους δώδεκα ότι ο μικρός Ισπανός είναι αθώος.

Η Θηλιά (Rope), του Άλφρεντ Χίτσκοκ (1948)

Μια ταινία χιτσκοκικό αριστούργημα που αποτελείται από ένα και μόνο πλάνο, χωρίς ενδιάμεσα cut. Αφορά τον φόνο που διαπράττουν δύο νεαροί, απλώς «επειδή μπορούν», και στην συνέχεια καλούν τους συγγενείς του θύματος για δείπνο, πάνω στο μπαούλο όπου τον έχουν κρυμμένο.

Σε λάθος χρόνο (Locke), του Στίβεν Νάιτ (2013)

Ο μηχανικός Άιβαν Λοκ επιβλέπει ένα εργοτάξιο εδώ και μήνες. Μία μέρα πριν την πιο κρίσιμη φάση του κατασκευαστικού έργου, ο Άιβαν Λοκ δε θα τα επιστρέψει σπίτι του. Θα ταξιδέψει από το Μπέρμιγχαμ στο Λονδίνο, διακινδυνεύοντας οικογένεια και καριέρα, με μοναδικό του σκοπό να πράξει το σωστό. Ένας άντρας, το εσωτερικό ενός αυτοκινήτου ένα αυτοκίνητο κι ένα τηλέφωνο οι μοναδικοί πρωταγωνιστές της ταινίας.

Δωμάτιο Πανικού (Panic Room), του Ντέιβιντ Φίντσερ (2002)

Μια μητέρα μετακομίζει με την κόρη της σε ένα τετραώροφο σπίτι το οποίο διαθέτει δωμάτιο πανικού. Το πρώτο τους κιόλας βράδυ σπίτι ανακαλύπτουν ότι έχουν εισβάλει στο σπίτι διαρρήκτες. Η μητέρα στην προσπάθεια της να προστατεύσει την κόρη της, παγιδευέεύεται μαζί στο «δωμάτιο πανικού». Ο μαέστρος David Fincher φτιάχνει ατμόσφαιρα, και καταφέρνει με τη μοναδική του δεξιοτεχνία στην κάμερα του να υπερκαλύψει τις όποιες αφηγηματικές τρύπες του σεναρίου.

127 ώρες (127 hours), του Ντάνι Μπόιλ (2010)

Οι 127 ώρες που έζησε παγιδευμένος σε ένα φαράγγι ο πεζοπόρος και ορειβάτης Άρον Ράλστον είναι το θέμα του ομότιτλου φιλμ του Ντάνι Μπόιλ (Trainspotting και το Slumdog Millionaire), ενός σκηνοθέτη που αρέσκεται στην κινηματογράφηση ζοφερών θεμάτων, με στόχο του πάντα την ανάδειξη υπαρξιακών ερωτημάτων, την έκκριση αδρεναλίνης και την τελική κάθαρση. Ένας νεαρός ορειβάτης φεύγει για ένα σαββατοκύριακο στη Γιούτα, χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν γνωστό του. Εκεί, όμως, ένας βράχος θα πέσει πάνω στο χέρι του και θα τον παγιδεύσει σε ένα έρημο φαράγγι. Τα υπόλοιπα στις οθόνες σας.

Κάποιος θα τσιμπήσει (Big Kahuna), του Τζον Σουάνμπεκ (1999)

Ο Λάρι είναι ένας επιτήδειος έμπορος με μεγάλη ευφράδεια λόγου. Ο Φιλ, ένας φρεσκοχωρισμένος φιλόσοφος, βετεράνος έμπορος, που δεν αισθάνεται πια την πρόκληση που αισθανόταν όταν έκανε πωλήσεις. Ο Μπομπ είναι νέος στον χώρο τον πωλήσεων, φαινομενικά ευαίσθητος και θέλει με κάθε τρόπο να πετύχει σαν πωλητής. Οι τρεις πωλητές περιμένοντας έναν επισκέπτη με τον οποίο προσδοκούν να κλείσουν μια μεγάλη συμφωνία, φιλοσοφούν περί δουλειάς, ζωής, γυναικών και θρησκείας στο δωμάτιο μιας σουίτας.

Ο θεός της σφαγής (Carnage), του Ρόμαν Πολάνσκι (2011)

Βασισμένοι στο θεατρικό έργο της Γιασμίνα Ρεζά The God of Carnage, η Ρεζά και ο Ρόμαν Πολάνσκι συνεργάζονται και γράφουν το σενάριο για την ταινία. Η ταινία ξεκινά με τον καυγά μεταξύ δύο αγοριών, ο οποίος καταλήγει στο σπάσιμο δύο δοντιών του ενός, και συνεχίζεται με τους γονείς του "θύματος" να προσκαλούν τους γονείς του "νταή" να λύσουν τις διαφορές του. Η αρχικά ευγενική συζήτηση σύντομα μετατρέπεται μορφώνεται σε λεκτικό πόλεμο με αποτέλεσμα και οι τέσσερις γονείς να αποκαλύψουν τον πραγματικό τους εαυτό.

Ο Ένοχος (The Guilt), του Γκούσταβ Μέλερ (2018)

O Aσγκερ ξεκινά τη βάρδιά του στα επείγοντα τηλεφωνήματα της αστυνομίας. Δε θα έπρεπε να βρίσκεται εκείδουλεύει στα τηλέφωνα γιατί είναι υπό περιορισμό. Τα τηλέφωνα χτυπούν. Αυτή νιώθει πως είναι η μεγαλύτερη τιμωρία – να βρίσκεται καθισμένος σε μία καρέκλα αντί να είναι στος δρόμους. Ώσπου χτυπά το τηλέφωνο, το σηκώνει κι ακούει την πνιγμένη, τρομοκρατημένη φωνή της Ιμπεν. Του μιλάει κωδικοποιημένα, ενώ στην πραγματικότητα εκπέμπει SOS.