10 αριστουργήματα της έβδομης τέχνης που πρέπει να δεις

Κάποιες ταινίες πρέπει να τις έχεις δει. Δεν υπάρχει «μα» - είναι απαραίτητες για να πάρεις μια γεύση από τη μαγεία της έβδομης τέχνης. Παρακάτω φτιάξαμε μια λίστα με δέκα κινηματογραφικά αριστουργήματα, αξεπέραστα μέχρι σήμερα, τα οποία πρέπει να απολαύσεις πριν αφήσεις τον μάταιο τούτο κόσμο.

Σίγουρα, δεν είναι όλα αυτό που θα λέγαμε «υψηλή τέχνη», όμως η λίστα περιλαμβάνει πολλά κινηματογραφικά διαμάνια που διαμόρφωσαν την ποπ κουλτούρα ολόκληρων γενεών ή σφράγισαν ανεξίτηλα την κινηματογραφική γλώσσα.

Κράτα σημειώσεις.

Οι επτά Σαμουράι (1954)

Επτά εξαθλιωμένοι σαμουράι δέχονται να υπερασπιστούν ένα χωριό από την επικείμενη επίθεση μιας συμμορίας ληστών. Παρά τα 207 λεπτά της διάρκειας του, το έπος του Κουροσάβα παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας, έχει υπέροχη φωτογραφία και πανανθρώπινους συμβολισμούς, ενώ οι μάχες κόβουν την ανάσα ακόμα και σήμερα.

Ψυχώ (1960)

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παίζει με τα νεύρα μας και γνωρίζει πολύ καλά το ψυχολογικό παιχνίδι του θρίλερ, που μας κρατά στην άκρη της θέσης μας ακόμη και μετά την περίφημη σκηνή του ντους. Ένα κινηματογραφικό παιχνίδι γεμάτο σασπένς με έναν από τους «κακούς» του σινεμά, τον Norman Bates, που άλλαξε τα πρότυπα του είδους.

Ο Λόρενς της Αραβίας (1962)

Η ιστορία του διάσημου Άγγλου πράκτορα, που ένωσε διάφορες εχθρικές αραβικές φυλές και τις έστρεψε κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μεταμορφώνεται στα χέρια του Ντέιβιντ Λιν σε ένα οπτικό αριστούργημα, ένα υπέρτατο «μπλοκμπάστερ» διάρκειας 4 ωρών που βλέπεται μονορούφι.

Μερικοί το Προτιμούν Καυτό (1959)

Εξήντα και κάτι χρόνια μετά, η ανατρεπτική κωμωδία του Μπίλι Γουάιλντερ παραμένει αξεπέραστη αφ’ ενός χάρη στις απίστευτες ατάκες και τα ευφάνταστα γκαγκ, αφ’ ετέρου χάρη στην παρουσία της υπέρτατης θεάς, σεξοβόμβας που άκουγε στο όνομα Μέριλιν Μονρό. Η ταινία, που θεωρήθηκε η καλύτερη κωμωδία όλων των εποχών από το American Film Institute. Και είναι.

Πολίτης Κέιν (1941)

Ένας μεγιστάνας αφήνει την τελευταία του πνοή, ψιθυρίζοντας τη λέξη «Rosebud». Αυτή είναι η αφορμή για μια μεγάλη δημοσιογραφική έρευνα για τη ζωή του. Με αυτό τον πρωτότυπο για την εποχή τρόπο, ο Όρσον Γουέλς στήνει μια ταινία ορόσημο για το παγκόσμιο σινεμά, καθώς πειραματίζεται με την δύναμη των πλάνων, με τις κινήσεις της κάμερας και με τις χρονικές ασυνέχειες για να αποδώσει τα συναισθήματα που θέλει.

Με κομμένη την ανάσα (1960)

Απουσία κλασικής αφήγησης, σκηνοθετικοί κανόνες που σπάνε κατά βούληση, τολμηρό στιλ και μουσική και χαρακτηριστικό «αναρχικό» μοντάζ γίνονται οι πρωταγωνιστές, με φόντο την ιστορία ενός κλέφτη αυτοκινήτων και μιας νεαρής Αμερικανίδας που γνώρισε στο Παρίσι. Ο Γκοντάρ μας παρουσιάζει το «Νέο Κύμα» και αφήνει εποχή.

Κάποτε στη Δύση (1968)

Η παλιά άγρια Δύση συναντάει την οικονομική ανάπτυξη που φέρνει ο σιδηρόδρομος με κομβικό σημείο τη γη που ανήκει σε μια χήρα, στην πιο ώριμη καλλιτεχνική δημιουργία του μετρ Σέρτζιο Λεόνε. Ένα αψεγάδιαστο γουέστερν, με σκηνές ανθολογίας ντυμένες με τη διαπεραστική μουσική υπόκρουση του τεράστιου Ένιο Μορικόνε.

Ο Νονός (1972/1974/1990)

Τρεις ταινίες – σήμα κατατεθέν της αφηγηματικής δύναμης του αμερικάνικου σινεμά δια χειρός Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο οποίος κατάφερε να εκμοντερνίσει το γκανγκστερικό είδος των 40s επιμένοντας στις λεπτομέρειες και έχοντας πλάι του ένα θρυλικό και αξεπέραστο καστ.

Ο Καθρέφτης (1975)

'Ενας συγγραφέας θυμάται τη ζωή του, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι το σήμερα, αγγίζοντας ταυτόχρονα διάφορα μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Τα λόγια ωχριούν μπροστά σε αυτό το αριστούργημα, όπου ο Ταρκόφσκι υφαίνει την πιο αυτοαναφορική του ταινία. Πλήρης απουσία δομής, ποιητικά πλάνα, βουτιές στις αναμνήσεις και στο υποσυνείδητο και αθάνατα πλάνα- σεκάνς που ακόμα και σήμερα εντυπωσιάζουν με τη δύναμη τους.

Τα Φώτα της Πόλης (1931)

Ο άνεργος Σαρλό, ερωτεύεται μια τυφλή πωλήτρια λουλουδιών, η οποία πιστεύει ότι είναι πλούσιος. Τρία χρόνια μετά την έλευση του ήχου στο σινεμά, ο Τσάρλι Τσάπλιν επιμένει στον βωβό κινηματογράφο και φτιάχνει την καλύτερη ίσως ταινία του και ταυτόχρονα ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης που 90 (!) χρόνια μετά προκαλεί ρίγη συγκίνησης.