Ένα πρωτότυπο λεύκωμα κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες από την Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Πρόκειται για τις ”10+1 Περιπέτειες στη Χώρα της Ζωγραφικής”. Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος: 10+1 έργα συνεργατών της Γκαλερί αποτέλεσαν την αφετηρία για 10+1 μικρές ιστορίες γραμμένες από την ιστορικό τέχνης Ίριδα Κρητικού, που απευθύνονται τόσο σε παιδιά όσο και σε μεγάλους.
Οι ιστορίες μπορούν να διαβαστούν σαν παραμύθια από τα παιδιά, αλλά μπορούν ακόμη να λειτουργήσουν ως περιήγηση στον κόσμο της ζωγραφικής και στον ιδιωτικό κόσμο κάθε ζωγράφου εάν διαβαστούν από κάποιον μεγάλο. Το τέλος κάθε ιστορίας ακολουθείται από μια επιπλέον ερώτηση ή προτεινόμενη δράση για τα παιδιά.
Είναι μια έκδοση της Γκαλερί Ζουμπουλάκη για την Κοινωνική Στήριξη.
Η Κοινωνική Στήριξη είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζει παιδιά με αναπηρία που βρίσκονται σε ιδρύματα ή στερούνται οικογένειας και φροντίζει την καλύτερη ποιότητα ζωής τους, ώστε να μπορούν να έχουν ένα καλύτερο αύριο.
Η έκδοση θα προσφέρεται από την Κοινωνική Στήριξη σε όλα τα παιδιά που τελούν υπό την προστασία της, ενώ τα έσοδα από τις πωλήσεις της θα διατεθούν για τους σκοπούς του Σωματείου.
Το βιβλίο θα διατίθεται από την Γκαλερί Ζουμπουλάκη και την Κοινωνική Στήριξη.
Συμμετέχουν με έργα τους οι καλλιτέχνες: Γιάννης Αδαμάκης, Διαμαντής Αϊδίνης, Γιώργος Αυγέρος, Χριστίνα Δάρρα, Σοφία Καλογεροπούλου, Χρήστος Κεχαγιόγλου, Γιάννης Κόττης, Χάρης Λάμπερτ, Αχιλλέας Παπακώστας, Εδουάρδος Σακαγιάν, Μαρία Φιλοπούλου.
Την επιμέλεια της έκδοσης έχει η Δάφνη Ζουμπουλάκη.
”Στην άκρη του χωριού, εκεί που το χαλασμένο λιθόστρωτο του δρόμου συναντούσε τα πρώτα χωράφια, υπήρχε ένα σπίτι, άδειο από καιρό, με μια θεριεμένη αγριοτριανταφυλλιά στο κατώφλι του. Οι ασβέστες του είχαν ξεφλουδίσει και με τον πρώτο αέρα μούγκριζαν οι μεντεσέδες της μανταλωμένης πόρτας του.
Κάθε απόγευμα συναντιόταν εκεί μπροστά κι η παρέα με τα ποδήλατα. Κατέβαιναν στην ποταμιά, και κόβανε καλάμια για βαρκάκια και σπαθιά.
Κλέβανε αγουρίδες απ΄ τα γύρω περιβόλια κι έψαχναν για βατράχια και βατόμουρα. Σιμώνανε στο ερείπιο κι έριχναν πέτρες στη σκεπή του, αλλά κανείς τους δεν τολμούσε την αποκοτιά να μπει στο μέσα του. Γιατί η γιαγιά του Στέλιου πριν δυο χρόνια, Ψυχοσάββατο, την είχε δει ολοκάθαρα τη λάμια, να στέκει μέσα απ΄ το παράθυρο και με άδεια μάτια να κοιτά”.
[Απόσπασμα από την ιστορία που συνοδεύει το έργο του Γιάννη Κόττη, ”Αγριοτριανταφυλλιά”].
