Τα βιβλία που διαβάζαμε μικροί
Ένας μικρός φόρος τιμής στον Ευγένιο Τριβιζά, τη Ζωρζ Σαρή, τον Ρόαλντ Νταλ και τους λοιπούς υπέροχους παραμυθάδες των παιδικών μας χρόνων.
της Ηρώς Κουνάδη
Σε αντίθεση με πολλά άλλα πράγματα που βλέπουμε μέσα από το φίλτρο της νοσταλγίας («αχ! Τα παλιά καρτούν/ αυτοκόλλητα/ ρούχα/ παιχνίδια/ ερκοντίσιον ήταν καλύτερα, δεν τα φτιάχνουν πια όπως τότε») για τα παιδικά βιβλία μπορεί να έχουμε δίκιο. Όχι επειδή είναι με κάποιον τρόπο ανώτερα από τα σημερινά, αλλά επειδή διαβάζοντάς τα ξανά δεν συνειδητοποιούμε με ελαφρά πίκρα πως αν τα βγάλεις από την εποχή τους και από το παιδικό μας βλέμμα δεν είναι μικρά αριστουργήματα. Κι είναι λογικό, γιατί στην πλειοψηφία τους δεν γράφτηκαν τότε που τα διαβάσαμε για πρώτη φορά, αλλά κάμποσα χρόνια πριν, κι αυτό τους δίνει την κλασική, διαχρονική τους αξία.
Το καπλάνι της βιτρίνας
της Άλκης Ζέη
Θυμάστε τι ήταν το καπλάνι; Πιθανότατα όχι. Τα κορακίστικα που μιλούσαν τα κορίτσια της ιστορίας μας, όμως, και το συνθηματικό ευ-πο/ λυ-πο βάζουμε στοίχημα πως κάτι σας θυμίζουν. Μια μικρή, συναρπαστική ιστορία από κάποιο ανεμοδαρμένο νησί του Αιγαίου το 1936, γραμμένη με χιούμορ και γεμάτη Ιστορία.
Ο ΜΦΓ
(και όλα τα υπόλοιπα μικρά αριστουργήματα) του Ρόαλντ Νταλ
Ο συγγραφέας της Ματίλντας, που έγινε σταρ χάρη στην κινηματογραφική εκδοχή της, όπως και άλλοι πρωταγωνιστές του (ο Απίθανός Κύριος Φοξ, ο Τσάρλι με το Εργοστάσιο Σοκολάτας…) φτιάχνει εδώ τον καλύτερό του ήρωα, τον Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα που είναι τόσο μόνος επειδή όλοι οι άλλοι γίγαντες είναι κακοί.
Ο θησαυρός της Βαγίας
της Ζωρζ Σαρρή
Οι δεκαετίες του ’30 και του ’60, η Κατοχή και η ενηλικίωση, οι διακοπές στην Αίγινα και το κυνήγι ενός χαμένου θησαυρού. Το γράφουμε και σκεφτόμαστε πως ακούγεται βαρύ για τα παιδικά μας μάτια, και όμως με έναν παράδοξο τρόπο δεν ήταν καθόλου. Όπως και όλα τα υπέροχα παιδικά/ εφηβικά βιβλία της Ζωρζ Σαρρή.
Οι μυστικοί επτά
της Ένιντ Μπλάιτον
Παρέες με μυστικές ταυτότητες, περιπέτειες σε εγκαταλελειμμένα σπίτια και happy ends με μπισκότα και παιχνίδια. Τι άλλο μπορεί να θέλει ο 9χρονος εαυτός μας; Η Ένιντ Μπλάιτον το ήξερε και το έκανε απολαυστικά, και σε αυτή την σειρά και στην επόμενη, με τα Πέντε Λαγωνικά.
Λουίζα και Λότη
του Έριχ Κέστνερ
Δύο δίδυμα κορίτσια οι γονείς των οποίων χώρισαν ζωές και παιδιά λίγο καιρό αφού γεννήθηκαν, συναντιούνται τυχαία στην κατασκήνωση και ζουν την περιπέτεια της ζωής τους προσπαθώντας να τους κάνουν να τα ξαναβρούνε. Γλυκόπικρο, αστείο και πέρα για πέρα τρυφερό, το μυθιστόρημα του 1949 θα μπορούσε να είχε γραφτεί χτες.
Τα έξι διαβολάκια του μικρού χωριού
της Άστριντ Λίντγκρεν
Πολύ πριν το ΙΚΕΑ μπει στις ζωές μας, η συγγραφέας της Πίπης της Φακιδομύτη είχε καταφέρει να βάλει τη Σουηδία και τη σκανδιναβική κουλτούρα της σε εκατομμύρια σπίτια του κόσμου, μέσα από τα μάτια της Λίζα, η οποία αφηγούταν τη ζωή τη δική της και των έξι φίλων της σε ένα μικροσκοπικό χωριό της Σουηδίας του 1930.
Φρουτοπία
του Ευγένιου Τριβιζά
Μπορεί να την αγαπήσαμε (και να την θυμόμαστε κατά βάση) ως τηλεοπτική σειρά, πριν όμως η Οικογένεια Σοφιανού κάνει το θαύμα της στις μικρές μας οθόνες, ο Πίκος Απίκος, ο Μανώλης ο Μανάβης και ο Αιμίλιος το Μήλο ήταν οι αγαπημένοι μας χάρτινοι ήρωες του μεγαλύτερου ίσως σύγχρονου έλληνα παραμυθά. Έστω και αν, τόσα χρόνια μετά, η Μάτα η Ντομάτα ακούγεται ακόμα στο κεφάλι μας με τη φωνή της Άννας Παναγιωτοπούλου.
Η Πολυάννα
της Έλενορ Πόρτερ
Το παιχνίδι της χαράς, που λέει πως πάντα μπορείς –και οφείλεις να προσπαθείς– να βρεις ένα λόγο να είσαι χαρούμενος, έκανε τόσο τεράστια επιτυχία που το όνομα της πρωταγωνίστριάς του έγινε… σύνδρομο. Το γραμμένο το 1913 (!) βιβλίο, πάντως, ήταν στα παιδικά μας μάτια απολαυστικό και γεμάτο χαρά και αισιοδοξία.
Σε αντίθεση με πολλά άλλα πράγματα που βλέπουμε μέσα από το φίλτρο της νοσταλγίας («αχ! Τα παλιά καρτούν/ αυτοκόλλητα/ ρούχα/ παιχνίδια/ ερκοντίσιον ήταν καλύτερα, δεν τα φτιάχνουν πια όπως τότε») για τα παιδικά βιβλία μπορεί να έχουμε δίκιο. Όχι επειδή είναι με κάποιον τρόπο ανώτερα από τα σημερινά, αλλά επειδή διαβάζοντάς τα ξανά δεν συνειδητοποιούμε με ελαφρά πίκρα πως αν τα βγάλεις από την εποχή τους και από το παιδικό μας βλέμμα δεν είναι μικρά αριστουργήματα. Κι είναι λογικό, γιατί στην πλειοψηφία τους δεν γράφτηκαν τότε που τα διαβάσαμε για πρώτη φορά, αλλά κάμποσα χρόνια πριν, κι αυτό τους δίνει την κλασική, διαχρονική τους αξία.
Το καπλάνι της βιτρίνας
της Άλκης Ζέη
.jpg)
Θυμάστε τι ήταν το καπλάνι; Πιθανότατα όχι. Τα κορακίστικα που μιλούσαν τα κορίτσια της ιστορίας μας, όμως, και το συνθηματικό ευ-πο/ λυ-πο βάζουμε στοίχημα πως κάτι σας θυμίζουν. Μια μικρή, συναρπαστική ιστορία από κάποιο ανεμοδαρμένο νησί του Αιγαίου το 1936, γραμμένη με χιούμορ και γεμάτη Ιστορία.
Ο ΜΦΓ
(και όλα τα υπόλοιπα μικρά αριστουργήματα) του Ρόαλντ Νταλ
Ο συγγραφέας της Ματίλντας, που έγινε σταρ χάρη στην κινηματογραφική εκδοχή της, όπως και άλλοι πρωταγωνιστές του (ο Απίθανός Κύριος Φοξ, ο Τσάρλι με το Εργοστάσιο Σοκολάτας…) φτιάχνει εδώ τον καλύτερό του ήρωα, τον Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα που είναι τόσο μόνος επειδή όλοι οι άλλοι γίγαντες είναι κακοί.
Ο θησαυρός της Βαγίας
της Ζωρζ Σαρρή
Οι δεκαετίες του ’30 και του ’60, η Κατοχή και η ενηλικίωση, οι διακοπές στην Αίγινα και το κυνήγι ενός χαμένου θησαυρού. Το γράφουμε και σκεφτόμαστε πως ακούγεται βαρύ για τα παιδικά μας μάτια, και όμως με έναν παράδοξο τρόπο δεν ήταν καθόλου. Όπως και όλα τα υπέροχα παιδικά/ εφηβικά βιβλία της Ζωρζ Σαρρή.
Οι μυστικοί επτά
της Ένιντ Μπλάιτον
Παρέες με μυστικές ταυτότητες, περιπέτειες σε εγκαταλελειμμένα σπίτια και happy ends με μπισκότα και παιχνίδια. Τι άλλο μπορεί να θέλει ο 9χρονος εαυτός μας; Η Ένιντ Μπλάιτον το ήξερε και το έκανε απολαυστικά, και σε αυτή την σειρά και στην επόμενη, με τα Πέντε Λαγωνικά.
Λουίζα και Λότη
του Έριχ Κέστνερ
Δύο δίδυμα κορίτσια οι γονείς των οποίων χώρισαν ζωές και παιδιά λίγο καιρό αφού γεννήθηκαν, συναντιούνται τυχαία στην κατασκήνωση και ζουν την περιπέτεια της ζωής τους προσπαθώντας να τους κάνουν να τα ξαναβρούνε. Γλυκόπικρο, αστείο και πέρα για πέρα τρυφερό, το μυθιστόρημα του 1949 θα μπορούσε να είχε γραφτεί χτες.
Τα έξι διαβολάκια του μικρού χωριού
της Άστριντ Λίντγκρεν
Πολύ πριν το ΙΚΕΑ μπει στις ζωές μας, η συγγραφέας της Πίπης της Φακιδομύτη είχε καταφέρει να βάλει τη Σουηδία και τη σκανδιναβική κουλτούρα της σε εκατομμύρια σπίτια του κόσμου, μέσα από τα μάτια της Λίζα, η οποία αφηγούταν τη ζωή τη δική της και των έξι φίλων της σε ένα μικροσκοπικό χωριό της Σουηδίας του 1930.
Φρουτοπία
του Ευγένιου Τριβιζά
.jpg)
Μπορεί να την αγαπήσαμε (και να την θυμόμαστε κατά βάση) ως τηλεοπτική σειρά, πριν όμως η Οικογένεια Σοφιανού κάνει το θαύμα της στις μικρές μας οθόνες, ο Πίκος Απίκος, ο Μανώλης ο Μανάβης και ο Αιμίλιος το Μήλο ήταν οι αγαπημένοι μας χάρτινοι ήρωες του μεγαλύτερου ίσως σύγχρονου έλληνα παραμυθά. Έστω και αν, τόσα χρόνια μετά, η Μάτα η Ντομάτα ακούγεται ακόμα στο κεφάλι μας με τη φωνή της Άννας Παναγιωτοπούλου.
Η Πολυάννα
της Έλενορ Πόρτερ
Το παιχνίδι της χαράς, που λέει πως πάντα μπορείς –και οφείλεις να προσπαθείς– να βρεις ένα λόγο να είσαι χαρούμενος, έκανε τόσο τεράστια επιτυχία που το όνομα της πρωταγωνίστριάς του έγινε… σύνδρομο. Το γραμμένο το 1913 (!) βιβλίο, πάντως, ήταν στα παιδικά μας μάτια απολαυστικό και γεμάτο χαρά και αισιοδοξία.
