"Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ": Κερδίστε το νέο βιβλίο της Μάρως Δούκα

Οι αναγνώστριες που κερδίζουν από ένα αντίτυπο του νέου μυθιστορήματος της Μάρως Δούκα "Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ" από τις εκδόσεις Πατάκη είναι οι Ελένη Μίσκου και Ρούλα Πρόβατου. Σας ευχαριστούμε όλους για τη συμμετοχή σας.
|-ad-|
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Ποια είναι η θέση μας στον κόσμο και ποιες οι επιπτώσεις των γεγονότων στη ζωή μας; Πώς το φανταστικό διαπλέκεται με το πραγματικό, το επινοημένο με τις ποικίλες εκδοχές του, το απλό με το πολύπλοκο, το σημαντικό με το ασήμαντο, το ατομικό με το συλλογικό, το σήμερα με το χθες; Οι Γερμανοί, οι Βρετανοί. Οι συνεργάτες, οι συναγωνιστές, οι αντίπαλοι. Ποιοι οι κακοί; Ποιοι οι καλοί; Ποιοι οι εχθροί, ποιοι οι φίλοι; Ο δολοφονημένος λοχαγός Μανώλης Πιμπλής, ο εκτελεσμένος κομμουνιστής Βαγγέλης Κτιστάκης. Τα οράματα που θα στραπατσαριστούν. Οι σκοπιμότητες, τα συμφέροντα. Η υποκρισία, η ιδιοτέλεια, το ψέμα. Έρωτες, φιλίες, ηρωισμοί. Προσδοκίες, κακίες, μικρότητες. Σε μια ρημαγμένη, πεινασμένη πόλη.. Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας.

Το μυθιστόρημα "Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ", στις γραμμές του μύθου και της Ιστορίας, αν και αυτοτελές, θα μπορούσε να θεωρηθεί το δεύτερο βιβλίο μιας τριλογίας εν εξελίξει με πρώτο βιβλίο το μυθιστόρημα "Αθώοι και φταίχτες".

Η φοιτήτρια Βιργινία Παγώνη διακόπτει τις σπουδές της στην Αθήνα κι επιστρέφει στα Χανιά. Με την αυτοκτονία του πατέρα της πάντα στην πλάτη, αντιμέτωπη με τις ματαιωμένες ερωτικές σχέσεις, τη μοναξιά, τη θλίψη. Αφοσιώνεται με προσκοπική διάθεση στον υπέργηρο και ανήμπορο παππού της. Θα πέσει στα χέρια της ένα αντίγραφο που θα την ταράξει. Ο αδελφός της μητέρας της, εν τω μεταξύ, θα της εμπιστευτεί τα τετράδια του παππού, ένα ημερολογιακής υφής αναδρομικό χρονικό της ζωής του. Από μέρα σε μέρα, αργά κι επώδυνα, η Βιργινία, με εργατικότητα μυρμηγκιού και εκλεκτικότητα μέλισσας, μέσα από τον μύθο του παππού της χώνεται όλο και πιο βαθιά στην Ιστορία, ενώ ταυτοχρόνως αναζητάει τον δικό της μύθο, τη δική της συνείδηση. Όταν αρχίζει πια τον εσωτερικό της μονόλογο, εμπλουτισμένο και διευρυμένο αντιστικτικά από άλλες και διαφορετικές φωνές, ενσωματώνοντας σταδιακά στη δική της την αφήγηση του παππού, όλα μοιάζουν να έχουν συντελεστεί φιλτραρισμένα απ’ την επίγνωση ότι το δίκιο στην ιστορική εκδοχή του είναι ζόρικο πολύ. Κι όσο πιο ζόρικο τόσο και πιο συχνά λημεριάζει με τ’ άδικο.

Πώς και γιατί οι Γερμανοί «αποκλείστηκαν» στα Χανιά ως τον Ιούνιο του 1945; Και τι θα μπορούσε να σημαίνει ότι για δύο μήνες, Μάιο και Ιούνιο του 1945, έπειτα απ’ την επίσημη παράδοση της Γερμανίας, παρέμεναν, με εντολή των Βρετανών, υπεύθυνοι για την τήρηση της τάξεως στην πόλη; Ερωτήματα που καραδοκούν με φονική διάθεση την απάντησή τους.

Πώς και με ποιους όρους γράφεται η Ιστορία; Και από ποιες πηγές; Ποια ντοκουμέντα; Και η οπτική γωνία; Πότε και πώς βλέπεις κάτι, πότε και πώς δεν το βλέπεις; Και η δική σου όχθη στο μεγάλο ποτάμι; Απ’ όποια θέση κι αν βρίσκεσαι, σου αρκούν τα πολιτικά «φιλαράκια» σου, οι μαρτυρίες, οι αναμνήσεις και τα λογής χρονικά τους; Και η μισαλλοδοξία; Η παραχάραξη; Οι ιδεοληψίες; Οι αποσιωπήσεις;