Τα ρεμπέτικα, αυτή η ιδιαίτερη εθνική μας πολιτιστική ιδιαιτερότητα, αποτελεί το αντικείμενο του βιβλίου του Πάνου Σαββόπουλου
Το βιβλίο του Πάνου Σαββόπουλου δεν είναι η πραγματεία ή η διεξοδική ανάλυση των ρεμπέτικων τραγουδιών. Δεν είναι καν η εξαντλητική παράθεση που επιχείρησε- ομολογουμένως με εξαιρετική επιτυχία- ο αείμνηστος Ηλίας Πετρόπουλος.
Το ”περί της λέξεως ρεμπέτικο” είναι μια βιωματική καταγραφή της αίσθησης του ρεμπέτικου τραγουδιού από τον συγγραφέα, εμπλουτισμένη με πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την εποχή, τα ήθη και τις συνήθειες.
Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του συγκεκριμένου βιβλίου, είναι ότι ο συγγραφέας δεν ”αποφάσισε” ότι ”η αγορά έχει χώρο” για ένα βιβλίο για το ρεμπέτικο. Αντί αυτού, το πόνημα προέκυψε σαν ανάγκη στο δημιουργό του, ο οποίος είναι λάτρης της συγκεκριμένης μουσικής. Συνεπής λοιπόν προς το μεράκι του, δεν βιάστηκε: Συγκέντρωνε επί αρκετά χρόνια πληροφορίες και ηχογραφήσεις, διασταύρωνε πηγές και μιλούσε με γνώστες και ανθρώπους που έζησαν την εποχή.
Το αποτέλεσμα είναι ένα ”ζεστό” βιβλίο που σου μεταδίδει πληροφορίες με τρόπο απλό και κατανοητό, μακριά από τυχόν ”ακαδημαϊκούρες”.
Το βιβλίο περιλαμβάνει οχτώ κείμενα για το ρεμπέτικο τραγούδι ειδικότερα, και την ελληνική μουσική γενικότερα. Το σημαντικότερο και μεγαλύτερο σε έκταση κείμενο είναι το Περί της λέξεως ”ρεμπέτικο” το ανάγνωσμα…, το οποίο έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο. Είναι πρωτότυπο στο περιεχόμενο και πραγματεύεται την καταγωγή, τη χρησιμοποίηση, τη διάδοση, αλλά και την κατάχρηση, εκμετάλλευση, παραποίηση και κακοποίηση της λέξης ”ρεμπέτικο”.
Τα υπόλοιπα κείμενα είναι:
Μάρκος Βαμβακάρης, ευτυχώς που ήταν ”αγράμματος”, Μάρκος Βαμβακάρης, ένας ”ρεπόρτερ”, (αναδεικνύεται η περιγραφική ικανότητα του Μάρκου Βαμβακάρη στα τραγούδια του, είτε αυτά αναφέρονται στην ”εξουσία”, είτε σε σημαντικά γεγονότα που έζησε, είτε στον έρωτα, κ.λ.π.), οι αδικημένες ρεμπέτισσες του ’30. Φυλακές και ουσίες, Η γλώσσα των ρεμπέτικων (το κείμενο σχολιάζει στο τέλος, ο γνωστός καθηγητής Χρίστος Τσολάκης, πρόεδρος του συνεδρίου), τα αιώνια μακάμια (οι ”δρόμοι” που λέμε), Δέξε με κωμάσδοντα, δέξε λίσσομαί σε (προβάλει ιδιαίτερα την περιγραφή του δίδυμου ”έρωτας και θάνατος”).
Να σημειώσουμε ότι το βιβλίο συνοδεύεται από ένα CD με 21 τραγούδια από αυθεντικούς δίσκους γραμμοφώνου (από το 1910 ως το 1932), τα οποία χαρακτηρίστηκαν σαν ”ρεμπέτικα” στις ετικέτες των δίσκων τους και τα οποία κατά τα άλλα δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτό που λέμε ρεμπέτικο. Είναι όμως πανέμορφα και απολαυστικά τραγούδια!
Τέλος το βιβλίο ”στολίζεται” και με 59 φωτογραφίες, που έχουν άμεση σχέση με τα κείμενα, οι περισσότερες μάλιστα δημοσιεύονται για πρώτη φορά.
