του Γιώργου Κόκουβα
Δύο λέξεις: Ιδιωτική τηλεόραση. Tο τέλος του μονοπωλίου της κρατικής TV στα τέλη των ‘80s και η εμφάνιση πρώτα του MEGA και στην συνέχεια των υπόλοιπων σταθμών υπήρξε ένας σημαντικός σταθμός για το «κουτί» που έχουμε σε περίοπτη θέση στο καθιστικό μας.
Μπορεί όλα αυτά να συνέβησαν το 1989, με εναρκτήριο λάκτισμα αυτό εδώ το θρυλικό ident, αλλά η αλήθεια είναι πως η πρώτη ουσιαστική δεκαετία της τηλεοπτικής πραγματικότητας εν Ελλάδι ήταν αυτή των ‘90s. Όσοι μεγάλωσαν σε αυτή την καθαρά τηλεοπτική δεκαετία (μέσα σε αυτούς και ο υπογράφων), αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, ίσως έχουν πολλά να της σούρουν για το επίπεδό της, για τα σκουπίδια, για τον κιτρινισμό και την στοχευμένη ενημέρωση, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως η TV των ‘90s εμπεριείχε το στοιχείο της αθωότητας και τις απολαυστικές της στιγμές, που ως έναν βαθμό καθόρισαν την αισθητική εκείνης της περιόδου. Έτοιμοι για ένα ‘90s ζάπινγκ;
*Οι κωμωδίες που ήταν κωμωδίες
Ευτυχώς, από την γενέθλια ημέρα κιόλας της ιδιωτικής τηλεόρασης, οι σεναριακές πένες που ήταν απαραίτητες για να θέσουν τον πήχη της τηλεοπτικής παραγωγής αρκετά ψηλά ήταν παρούσες. Και είχαν όρεξη για τρελή πλάκα. Πρώτη και καλύτερη, η Δήμητρα Παπαδοπούλου, που είχε την πολυτέλεια να χτίσει ένα πιο-απλό-και-χαλαρό-πεθαίνεις σκηνικό με τέσσερις «Απαράδεκτους» ήρωες. Πηγαίο καθημερινό χιούμορ, ερμηνείες του παραλόγου, δευτερεύοντες ήρωες-σταθμοί και «κοινόχρηστο» γέλιο έντυναν τις περιπέτειες της Δήμητρας, του Σπύρου, του Γιάννη και του Βλάσση, του Χαλακατεβάκη και του «Αστροπελεκιού». Αργότερα, στο ίδιο μοτίβο της «γειτονικής κωμωδίας» θα ερχόταν να προστεθεί η παρέα του «Εμείς κι Εμείς» και η τόσο ‘90s ποντιακή τσιρίδα της Ελένης Γερασιμίδου.
Δύο λέξεις: Ιδιωτική τηλεόραση. Tο τέλος του μονοπωλίου της κρατικής TV στα τέλη των ‘80s και η εμφάνιση πρώτα του MEGA και στην συνέχεια των υπόλοιπων σταθμών υπήρξε ένας σημαντικός σταθμός για το «κουτί» που έχουμε σε περίοπτη θέση στο καθιστικό μας.
Μπορεί όλα αυτά να συνέβησαν το 1989, με εναρκτήριο λάκτισμα αυτό εδώ το θρυλικό ident, αλλά η αλήθεια είναι πως η πρώτη ουσιαστική δεκαετία της τηλεοπτικής πραγματικότητας εν Ελλάδι ήταν αυτή των ‘90s. Όσοι μεγάλωσαν σε αυτή την καθαρά τηλεοπτική δεκαετία (μέσα σε αυτούς και ο υπογράφων), αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, ίσως έχουν πολλά να της σούρουν για το επίπεδό της, για τα σκουπίδια, για τον κιτρινισμό και την στοχευμένη ενημέρωση, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως η TV των ‘90s εμπεριείχε το στοιχείο της αθωότητας και τις απολαυστικές της στιγμές, που ως έναν βαθμό καθόρισαν την αισθητική εκείνης της περιόδου. Έτοιμοι για ένα ‘90s ζάπινγκ;
*Οι κωμωδίες που ήταν κωμωδίες
Ευτυχώς, από την γενέθλια ημέρα κιόλας της ιδιωτικής τηλεόρασης, οι σεναριακές πένες που ήταν απαραίτητες για να θέσουν τον πήχη της τηλεοπτικής παραγωγής αρκετά ψηλά ήταν παρούσες. Και είχαν όρεξη για τρελή πλάκα. Πρώτη και καλύτερη, η Δήμητρα Παπαδοπούλου, που είχε την πολυτέλεια να χτίσει ένα πιο-απλό-και-χαλαρό-πεθαίνεις σκηνικό με τέσσερις «Απαράδεκτους» ήρωες. Πηγαίο καθημερινό χιούμορ, ερμηνείες του παραλόγου, δευτερεύοντες ήρωες-σταθμοί και «κοινόχρηστο» γέλιο έντυναν τις περιπέτειες της Δήμητρας, του Σπύρου, του Γιάννη και του Βλάσση, του Χαλακατεβάκη και του «Αστροπελεκιού». Αργότερα, στο ίδιο μοτίβο της «γειτονικής κωμωδίας» θα ερχόταν να προστεθεί η παρέα του «Εμείς κι Εμείς» και η τόσο ‘90s ποντιακή τσιρίδα της Ελένης Γερασιμίδου.