Sofita: «Οι δισκογραφικές στην Ελλάδα έχουν πεθάνει»
Τι σε ώθησε να αρχίσεις να γράφεις και ποια ανάγκη σου εξυπηρετεί η ενασχόληση με το τραγούδι;
Από πολύ μικρή με θυμάμαι να τραγουδάω και να χορεύω. Στις σχολικές εκδηλώσεις, σε τοπικές μπάντες, στο μπάνιο μου ,αργότερα όταν ήρθα στην Αθήνα για τις σπουδές μου στον χορό συνεργάστηκα με άλλους καλλιτέχνες, μετά με τους sal.a.t.a. Band και τώρα τραγουδάω τα δικά μου τραγούδια. Δεν το ονομάζω ανάγκη .Για κάποιο λόγο η λέξη ανάγκη με αγχώνει. Για μένα το να τραγουδάω είναι κομμάτι του εαυτού μου, της καθημερινότητας μου ,της ζωής μου. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ήταν διαφορετικά.
Όσο για το τι με ώθησε να γράψω θα απαντήσω καλύτερα στο ποιος. Η αιτία ή μάλλον η αφορμή ήταν δυο πολύ καλές μου φίλες, η Άννη και η Έλσα όταν έγραψαν μια αστεία ιστορία για μια κοινή τους εμπειρία. Είδα το χαρτί στο τραπέζι, πήρα την κιθάρα και άρχισα να τους την τραγουδάω . Τους άρεσε και προσπάθησαν να με πείσουν ότι «το 'χω». Δεν ξέρω αν το έκαναν επειδή είναι φίλες μου και δεν ήθελαν να με φέρουν σε δύσκολη θέση με αυτά που άκουγαν. Όπως και να' χει τώρα είναι αργά. Κάθε φορά που γράφω κάτι καινούργιο είναι οι πρώτες που το ακούν...
Πόσο βοηθάνε οι παλιοί και ήδη καταξιωμένοι τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με την τραγουδοποιϊα και τη μουσική γενικότερα;
Τι να σου πω; Εμένα δεν μου έχει τύχει κάτι τέτοιο. Έχω ακούσει όμως ιστορίες για καλλιτέχνες που έχουν βοηθήσει και για άλλους που έχουν βοηθηθεί.
Σε μια εποχή όπου το αγγλόφωνο τραγούδι έχει γίνει μόδα και όλο και περισσότεροι το προτιμούν, θεωρείς ότι ο ελληνικός στίχος και η παράδοση έχουν μπει στο ράφι της ιστορίας;
Ο πρώτος μου δίσκος είναι με ελληνικό στίχο, αλλά έχω πειραματιστεί στο παρελθόν και με ξένο στίχο και ίσως κάποια στιγμή να ετοιμάσω μια δουλειά σε αγγλικό στίχο. Τη μόδα δεν την καταλαβαίνω ούτε όσον αφορά τα ρούχα ή τα παπούτσια , ούτε στη μουσική. Μόδα στη μουσική θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί η mainstream μουσική, τα τραγούδια που γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό και γίνονται αμέσως επιτυχίες και στην Ελλάδα.
Για μένα αυτό δεν είναι μόδα, απλώς κάποιοι καλλιτέχνες μπορούν να πιάσουν τον παλμό του κόσμου. Δεν θα μπορούσα να είμαι επικριτική απέναντι σε κάτι τέτοιο. Όσον αφορά την παράδοση, εδώ δυσκολεύουν τα πράγματα. Δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις ότι όλοι μας πλέον μετέχουμε μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Στο Τόκιο, στη Νέα Υόρκη, στη Μαλαισία, στο Πακιστάν και στην Ελλάδα βλέπουμε τις ίδιες ταινίες, μας αρέσουν οι ίδιες μουσικές και γελάμε με τα ίδια αστεία. Στην Ταϊλάνδη μπορείς να ακούσεις blues, στην Ελλάδα Fados και στη Νέα Υόρκη ρεμπέτικα. Στη ζωγραφική υπάρχει μια νέα τάση που λέγεται mixed media όπου ο καλλιτέχνης μπορεί να συνδυάσει πολλές διαφορετικές τεχνικές και υλικά στον ίδιο έργο. Έτσι μου αρέσει να δουλεύω και εγώ το υλικό μου, να μπερδεύω διάφορα στοιχεία τόσο της ελληνικής παράδοσης όσο και άλλων παραδόσεων, όχι και τόσο “ξένων” πλέον στα αυτιά μας, και να φτάνω έτσι σε κάτι καθαρά προσωπικό. Η παράδοση δεν είναι ένα ποτάμι που λιμνάζει αλλά ρέει, εξελίσσεται και δεν ξέρεις ποτέ που μπορεί να φτάσει.
Οι δισκογραφικές έχουν πεθάνει; Ποντάρουν σε νέο υλικό; Το Ίντερνετ τι ρόλο θα παίξει τα επόμενα χρόνια όσον αφορά τη μουσική;
Στην Ελλάδα ναι. Εξαρτάται τι νούμερο σουτιέν φοράς . To Ίντερνετ παίζει ήδη σημαντικό ρόλο στον χώρο της μουσικής. Πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι οι Radiohead που διέθεσαν τον τελευταίο τους δίσκο μέσω Ίντερνετ όπως και ένα tribute album για τους Nirvana στο οποίο συμμετείχαν πολλοί γνωστοί ξένοι καλλιτέχνες και το οποίο επίσης διατέθηκε μέσω του Ίντερνετ. Τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα μπορείς να γίνεις γνωστός πρώτα μέσω του youtube και μετά να κάνεις συμβόλαιο με μια δισκογραφική εταιρία. Και αυτό νομίζω ότι είναι μόνο η αρχή. Πιστεύω ότι ο χώρος της μουσικής θα ακολουθήσει τον δρόμο της λογοτεχνίας στο ίντερνετ. Έχουν ήδη ψηφιοποιηθεί ολόκληρες βιβλιοθήκες τις οποίες μπορείς να βρεις διαδικτυακά. Ακόμα και Νομπελίστες συγγραφείς όπως η Ελφρίντε Γέλινεκ διαθέτουν πλέον την δουλειά τους μέσω της προσωπικής τους ιστοσελίδας.
Ποιες οι επιθυμίες, οι φιλοδοξίες αλλά και οι φόβοι σου;
Θα σου απαντήσω (για όλα) με τους παρακάτω στίχους του Lewis Carroll:
In a Wonderland they lie,
Dreaming as the days go by,
Dreaming as the summers die:
Ever drifting down the stream-
Lingering in the golden gleam,
Life, what is it but a dream?
Από πολύ μικρή με θυμάμαι να τραγουδάω και να χορεύω. Στις σχολικές εκδηλώσεις, σε τοπικές μπάντες, στο μπάνιο μου ,αργότερα όταν ήρθα στην Αθήνα για τις σπουδές μου στον χορό συνεργάστηκα με άλλους καλλιτέχνες, μετά με τους sal.a.t.a. Band και τώρα τραγουδάω τα δικά μου τραγούδια. Δεν το ονομάζω ανάγκη .Για κάποιο λόγο η λέξη ανάγκη με αγχώνει. Για μένα το να τραγουδάω είναι κομμάτι του εαυτού μου, της καθημερινότητας μου ,της ζωής μου. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ήταν διαφορετικά.
Όσο για το τι με ώθησε να γράψω θα απαντήσω καλύτερα στο ποιος. Η αιτία ή μάλλον η αφορμή ήταν δυο πολύ καλές μου φίλες, η Άννη και η Έλσα όταν έγραψαν μια αστεία ιστορία για μια κοινή τους εμπειρία. Είδα το χαρτί στο τραπέζι, πήρα την κιθάρα και άρχισα να τους την τραγουδάω . Τους άρεσε και προσπάθησαν να με πείσουν ότι «το 'χω». Δεν ξέρω αν το έκαναν επειδή είναι φίλες μου και δεν ήθελαν να με φέρουν σε δύσκολη θέση με αυτά που άκουγαν. Όπως και να' χει τώρα είναι αργά. Κάθε φορά που γράφω κάτι καινούργιο είναι οι πρώτες που το ακούν...
Πόσο βοηθάνε οι παλιοί και ήδη καταξιωμένοι τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με την τραγουδοποιϊα και τη μουσική γενικότερα;
Τι να σου πω; Εμένα δεν μου έχει τύχει κάτι τέτοιο. Έχω ακούσει όμως ιστορίες για καλλιτέχνες που έχουν βοηθήσει και για άλλους που έχουν βοηθηθεί.
Σε μια εποχή όπου το αγγλόφωνο τραγούδι έχει γίνει μόδα και όλο και περισσότεροι το προτιμούν, θεωρείς ότι ο ελληνικός στίχος και η παράδοση έχουν μπει στο ράφι της ιστορίας;
Ο πρώτος μου δίσκος είναι με ελληνικό στίχο, αλλά έχω πειραματιστεί στο παρελθόν και με ξένο στίχο και ίσως κάποια στιγμή να ετοιμάσω μια δουλειά σε αγγλικό στίχο. Τη μόδα δεν την καταλαβαίνω ούτε όσον αφορά τα ρούχα ή τα παπούτσια , ούτε στη μουσική. Μόδα στη μουσική θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί η mainstream μουσική, τα τραγούδια που γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό και γίνονται αμέσως επιτυχίες και στην Ελλάδα.
Για μένα αυτό δεν είναι μόδα, απλώς κάποιοι καλλιτέχνες μπορούν να πιάσουν τον παλμό του κόσμου. Δεν θα μπορούσα να είμαι επικριτική απέναντι σε κάτι τέτοιο. Όσον αφορά την παράδοση, εδώ δυσκολεύουν τα πράγματα. Δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις ότι όλοι μας πλέον μετέχουμε μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Στο Τόκιο, στη Νέα Υόρκη, στη Μαλαισία, στο Πακιστάν και στην Ελλάδα βλέπουμε τις ίδιες ταινίες, μας αρέσουν οι ίδιες μουσικές και γελάμε με τα ίδια αστεία. Στην Ταϊλάνδη μπορείς να ακούσεις blues, στην Ελλάδα Fados και στη Νέα Υόρκη ρεμπέτικα. Στη ζωγραφική υπάρχει μια νέα τάση που λέγεται mixed media όπου ο καλλιτέχνης μπορεί να συνδυάσει πολλές διαφορετικές τεχνικές και υλικά στον ίδιο έργο. Έτσι μου αρέσει να δουλεύω και εγώ το υλικό μου, να μπερδεύω διάφορα στοιχεία τόσο της ελληνικής παράδοσης όσο και άλλων παραδόσεων, όχι και τόσο “ξένων” πλέον στα αυτιά μας, και να φτάνω έτσι σε κάτι καθαρά προσωπικό. Η παράδοση δεν είναι ένα ποτάμι που λιμνάζει αλλά ρέει, εξελίσσεται και δεν ξέρεις ποτέ που μπορεί να φτάσει.
Οι δισκογραφικές έχουν πεθάνει; Ποντάρουν σε νέο υλικό; Το Ίντερνετ τι ρόλο θα παίξει τα επόμενα χρόνια όσον αφορά τη μουσική;
Στην Ελλάδα ναι. Εξαρτάται τι νούμερο σουτιέν φοράς . To Ίντερνετ παίζει ήδη σημαντικό ρόλο στον χώρο της μουσικής. Πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι οι Radiohead που διέθεσαν τον τελευταίο τους δίσκο μέσω Ίντερνετ όπως και ένα tribute album για τους Nirvana στο οποίο συμμετείχαν πολλοί γνωστοί ξένοι καλλιτέχνες και το οποίο επίσης διατέθηκε μέσω του Ίντερνετ. Τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα μπορείς να γίνεις γνωστός πρώτα μέσω του youtube και μετά να κάνεις συμβόλαιο με μια δισκογραφική εταιρία. Και αυτό νομίζω ότι είναι μόνο η αρχή. Πιστεύω ότι ο χώρος της μουσικής θα ακολουθήσει τον δρόμο της λογοτεχνίας στο ίντερνετ. Έχουν ήδη ψηφιοποιηθεί ολόκληρες βιβλιοθήκες τις οποίες μπορείς να βρεις διαδικτυακά. Ακόμα και Νομπελίστες συγγραφείς όπως η Ελφρίντε Γέλινεκ διαθέτουν πλέον την δουλειά τους μέσω της προσωπικής τους ιστοσελίδας.
Ποιες οι επιθυμίες, οι φιλοδοξίες αλλά και οι φόβοι σου;
Θα σου απαντήσω (για όλα) με τους παρακάτω στίχους του Lewis Carroll:
In a Wonderland they lie,
Dreaming as the days go by,
Dreaming as the summers die:
Ever drifting down the stream-
Lingering in the golden gleam,
Life, what is it but a dream?
