Σου έχουν λείψει κι εσένα οι εγχρήματες συναλλαγές;

Προτού ξεκινήσουμε, μια διευκρίνιση. Ναι, κάθε επιχείρημα αυτού του κειμένου μπορεί να θεωρηθεί άκυρο σε κάθε στιγμή που η ανέπαφη συναλλαγή από το κινητό θα σου σώσει τη ζωή – και είναι μπόλικες οι στιγμές αυτές στην καθημερινότητα, θα το παραδεχτούμε. Κι όμως. Ίσως ακόμα περισσότερο εκείνες τις στιγμές θα νοσταλγήσουμε μια εποχή που σκεφτόμασταν «Ε, να μην βγω απ’ το σπίτι χωρίς λεφτά στη τσέπη».

Και θα εξηγήσουμε γιατί.

Με τον πιο απλό τρόπο που μπορούμε να το θέσουμε, οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: Αυτούς που έχουν τρύπια χέρια και αυτούς που δεν έχουν. Για τους δεύτερους, η εδραίωση του ανέπαφου ως νόρμα στις συναλλαγές μάλλον δεν έκανε και τόση ζημιά, μιας και κατείχαν από πριν καλύτερες δεξιότητες στο να ελέγχουν τα χρήματά τους. Εκτός κι αν χειροπιαστή μορφή του χρήματος ήταν η βάση για αυτόν τον έλεγχο, και το ανέπαφο τούς χάλασε κι αυτούς. Ας πούμε ότι ένα πέμπτο των οικονόμων είδαν την πειθαρχία τους να κάνει φτερά με τα πανταχού παρόντα POS.

Με τους τρυπιοχέρηδες τι γίνεται, ρε παιδιά; Και μιλάμε για τους τρυπιοχέρηδες που δεν έχουν λεφτά και στο τέλος του μήνα έχουν μείνει με πενταροδεκάρες του μισθού – χωρίς να υπολογίζουμε αυξήσεις σε ενοίκια, ρεύμα, στα πάντα, που μπορούν να σε στείλουν αδιάβαστο.

Πριν από αρκετό καιρό είχε γίνει μια εξοργιστική δήλωση, ότι «οι νέοι μπορούν να αποταμιεύσουν μεγάλα ποσά, αρκεί να πίνουν λιγότερα καφεδάκια». Και ήταν εξοργιστική επειδή α) όχι, δεν ξέρω σε τι κόσμο οι καφέδες μου βγάζουν συλλογικά προκαταβολή για να πάρω, ας πούμε, σπίτι, και β) επειδή το ξέρω ότι οι καφέδες μου συλλογικά δεν θα ήταν πρόβλημα αν αγόραζα μια καφετιέρα, αλλά και τι να κάνεις;

Το φαινόμενο του να κατηγορείται ο κόσμος που γενικά δεν είναι ιδιαίτερα εύπορος για τις «πολύ πλούσιες για την φάση σου» επιλογές του δεν είναι καινούριο. Και, ό,τι μορφή και να του δώσεις, θα είναι για πάντα ανόητη σκέψη. Αλλά με τις αχρήματες συναλλαγές, η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει πολύ εύκολα από κάθε πλευρά: Και ο τρυπιοχέρης που κυνηγά φτωχές απολαύσεις για να παλέψει την ζωή του μπορεί να χάσει την αίσθηση του πόσο θα εξαγοράσει την θλίψη του, αλλά και ο έτοιμος να κρίνει θα βλέπει περισσότερα συμβολικά καφεδάκια γύρω του και θα λέει «αυτή η νέα γενιά μόνο να τεμπελιάζει ξέρει».

Και κάπου στη μέση έχεις άτομα που κάποτε το να μετράνε τα χρήματα στο πορτοφόλι τους ήταν το μόνο που τους κρατούσε κάπως πιο προσγειωμένους, και τώρα που άλλαξε εντελώς αυτό το μοτίβο δεν ξέρουν από πού να κρατηθούν.

Συνεπώς, ναι. Μου λείπουν οι συναλλαγές με χρήματα και μου λείπει η εποχή που η κάρτα μου ήταν μόνο για κάποια μεγάλη αγορά, για κάποια (σπάνια, όχι καφεδάκι) online αγορά. Μου λείπει να ξέρω ανά πάσα στιγμή πόσα χρήματα έχω στο πορτοφόλι μου και να μην χρειάζεται να τσεκάρω μια εφαρμογή. Μου λείπει ακόμα και να τσεκάρω τα κέρματα που μου έδωσε ρέστα ο περιπτεράς μπας και δω κανένα σχέδιο που δεν έχω ξαναδεί.

Μου λείπει η αθωότητα του να πληρώνω για ένα αγαθό χωρίς υποσημειώσεις για online, νυχτερινή ή έξτρα και απροσδιόριστη χρέωση. Μου λείπει να ξέρω ότι κάποια αγαθά βρίσκονται σε συγκεκριμένα σημεία και περισσότερο από κάθε τι μου λείπει το μυαλό μου προτού αποκτήσει την πεποίθηση ότι, με μια μικρή έξτρα χρέωση, όλα έρχονται στο σπίτι σου.

Αν ξεκινήσω εγώ να κάνω την διαφορά όμως, και χειρίζομαι τα πάντα ξανά με μετρητά, θα κάνω διαφορά; Ή θα έχω πάνω-κάτω τον ίδιο αντίκτυπο με ένα καφεδάκι; Ή ένα πλαστικό καλαμάκι.