Γιατί ένα μικρό νησάκι του Σαρωνικού λέγεται και Νησί των Βρυκολάκων;

Αν έχεις μεγαλώσει σε νησί, και είσαι και μιας κάποιας ηλικίας, μπορεί και να το έχεις ακούσει: Όποιος πεθαίνει στην θάλασσα δεν πρέπει να θάβεται στην στεριά, αλλιώς βρυκολακιάζει. Έτσι λέει μια πανάρχαια δεισιδαιμονία, την οποία παράκουσαν οικογένειες και οικογένειες θυμάτων φουρτουνών τε και ναυαγίων, εξ ου και η Ελλάδα είναι γεμάτη βρυκολακονήσια, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τα ομώνυμα της Σκύρου, το Μπάου απέναντι από το λιμάνι της Μυκόνου, και την Καμένη της Σαντορίνης. Έχουμε όμως και εδώ κοντά μας Νησί των Βρυκολάκων, το οποίο πιθανότατα σου σύστησε το drone βίντεο που έγινε βάιραλ τις τελευταίες μέρες.

Η Σιδερώνα, που λες, είναι ένα μικρό ακατοίκητο νησάκι απέναντι από την παραλία με το ίδιο όνομα στις ακτές της Κορινθίας. Η ιστορία της ξεκινά το 1848, όταν τρεις άνδρες από το Σοφικό Κορινθίας ξεκινούν και πάνε στον Κόρφο, όπου το ρίχνουν λιγάκι έξω γιατί άνθρωποι είναι, και παρότι μεθυσμένοι μπαίνουν σε μια βάρκα να πάνε να ψαρέψουν. Τους πετυχαίνει όμως καταιγίδα στη διαδρομή, κι έτσι νηφάλιοι καθώς δεν ήταν, στη φουρτούνα καλοί καπετάνιοι δεν φάνηκαν. Πνίγηκαν και οι τρεις.

Οι οικογένειές τους βρήκαν τις σωρούς, και θέλησαν να τις θάψουν στο χωριό, οι συγχωριανοί τους όμως τους θύμισαν την παλιά κατάρα σύμφωνα με την οποία το Σοφικό θα αποκτούσε τρεις βρυκόλακες στα καλά καθούμενα. Τι να κάνουν και οι πενθούντες, που δεν ήθελαν να πετάξουν τα πτώματα στην θάλασσα καταπώς έπρεπε και καταπώς κάνουν οι πειρατές, τα πήραν και τα πήγαν στο απέναντι ακατοίκητο νησάκι και τα έθαψαν εκεί. Αυτό που ακολούθησε ήταν φυσικά ανεξήγητες επιθέσεις από αλλόκοσμες οντότητες με απέχθεια στα σκόρδα σε κατοίκους του χωριού, οι οποίοι την ψυλλιάστηκαν τη δουλειά κι έβαλαν τους συγγενείς να ξεθάψουν τα πτώματα. Αυτοί το έκαναν όντως, πάλι όμως δεν τους πήγε η καρδιά να τα ρίξουν στην θάλασσα, και απλά τα μετέφεραν σε λίγο πιο απομακρυσμένη τοποθεσία.

Επειδή βέβαια στα χωριά δεν υπάρχουν μυστικά, το νέο μαθαίνεται γρήγορα και οι κάτοικοι του Σοφικού κατηγορούν τις οικογένειες ότι δεν μπορούν να ησυχάσουν από τους βρυκόλακες που τους τρομάζουν κάθε βράδυ. Το θέμα, μάλιστα, φτάνει στην Ιερά Σύνοδο (στα γενικά αρχεία του κράτους υπάρχει η αναφορά του αρχιμανδρίτη Ζαχαρία Μαθά προς την Ιερά Σύνοδο με ημερομηνία 18 Ιανουαρίου 1848) κι εκείνος που καλείται να δώσει τέλος σε αυτή την τρέλα με εξορκισμούς και ευχέλαια είναι ο τότε επίσκοπος Αιγίνης, Σαμουήλ (στο βίντεο θα ακούσεις πως ήταν ο Διονύσιος, μετέπειτα Άγιος, ο οποίος όμως έζησε από το 1547 ως το 1622, και η ιστορία παίρνει άλλες διαστάσεις).

Το νησάκι στον χάρτη είναι εδώ, ακριβώς απέναντι από την ομώνυμη, βοτσαλωτή παραλία που είναι ό,τι πρέπει για μονοήμερη, έχει κι ωραίο ταβερνάκι, για ουζάκια πλάι στο κύμα με θέα στο μάλλον-όχι-στοιχειωμένο νησί. Οι τοπικές διηγήσεις, βέβαια, λένε ότι οι ντόπιοι ψαράδες αποφεύγουν να περνούν κοντά από το νησί τη νύχτα, και δεδομένου ότι οι βρυκόλακες ζουν κάμποσους αιώνες, πάρε καμιά σκελίδα σκόρδο μαζί σου, ποτέ δεν ξέρεις.