Non Serviam για πάντα: Όσα ζήσαμε στα 35 χρόνια των Rotting Christ στον Λυκαβηττό
Ανεβήκαμε στον Λυκαβηττό, κοπανηθήκαμε και μεταδίδουμε όσα ζήσαμε στην επετειακή εμφάνιση της μεγαλύτερης metal (και όχι μόνο) μπάντας που έχει βγάλει η Ελλάδα.
μεταδίδει ο Αιμιλιανός Σιδέρης
Γονείς με τα παιδιά τους, πιτσιρικάδες, μεσήλικες, χιλιάδες κόσμου παρευρέθηκαν το περασμένο Σάββατο στον Λυκαβηττό για να διαπιστώσουν το προφανές: οι Rotting Christ παρά τα 35 χρόνια που κουβαλάνε στις πλάτες τους, διατηρούν ατσάλινο το μέταλλο που τους έφερε στην κορυφή της metal σκηνής παγκοσμίως.
Τη δάδα της βραδιάς ανέλαβαν να ανάψουν οι Varathron. Το συγκρότημα από τα Ιωάννινα είναι όχι μόνο είναι ένα από τα πρώτα ελληνικά black metal συγκροτήματα που εμφανίστηκαν στον παγκόσμιο χάρτη (ναι, μαζί με τους Rotting Christ), αλλά και από τα πιο χαρακτηριστικά.
Συνδυάζουν στην κατά βάση μεσαίων ταχυτήτων μουσική τους μουντά κιθαριστικά θέματα που μέσω της επανάληψης δημιουργούν μια αίσθηση απολλώνιου κυκλώνα, διονυσιακές μελωδίες που μπορούν να μαγεύσουν και καθηλωτικά, αυστηρά φωνητικά που αντηχούν σαν καλέσματα ιεροφάντη. Όλα μαζί αυτά σμιλεύουν μια μοναδική ηχητική εμπειρία που τόσο απαιτεί όσο και ανταμοίβει.
Έχοντας διανύσει επίσης 35 χρόνια δισκογραφικής καριέρας και απολαμβάνοντας το σεβασμό του κοινού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, αποτελούσαν την ιδανική μπάντα για να εκκινήσει τις διαδικασίες και, παρά τον έντονο ήλιο και τον ακόμα πιο έντονο αέρα στην ώρα της εμφάνισής τους, κατάφεραν να μεταδώσουν άψογα τη μουσική τους αύρα. Παρουσιάσαν υλικό από τις πρώτες τους κυκλοφορίες (Genesis of Apocryphal Desire) μέχρι και το πολύ πρόσφατο, εκρηκτικό τους album “The Crimson Temple”, περνώντας φυσικά από παλιότερα (Son of the Moon, Cassiopeia’s Ode) και νεότερα (Tenebrous) κομμάτια, που αποτελούν σημεία αναφοράς.
Οι Γιαννιώτες πήραν τον κόσμο με το μέρος τους – και όσους τους ήξεραν και όσους όχι. Σε αυτό βοήθησε το άψογο δέσιμο των μελών μεταξύ τους, ο πολύ καλός ήχος (ποτέ μην υποτιμάτε τη σημασία του σε οποιαδήποτε εκδήλωση) καθώς και η απαράμιλλη παρουσία του τραγουδιστή (και αρχηγού) τους Stefan Necroabyssius.
Ο κόσμος όμως είχε έρθει για να καταθέσει τα σέβη του και να γιορτάσει τα 35 χρόνια ύπαρξης του μεγαλύτερου metal (και όχι μόνο) συγκροτήματος που έχει βγάλει η Ελλάδα από το ’80 και μετά. Συνεπείς στην ώρα τους, οι Rotting Christ εμφανίστηκαν στη σκηνή στις 21:00 και για τις επόμενες διόμιση ώρες περίπου μας άφηναν, λεπτό προς λεπτό, με το στόμα ανοιχτό. Ξεκίνησαν με ύμνους από την τελευταία περίοδό τους, πηγαίνοντας σιγά-σιγά προς τα πίσω και υπενθυμίζοντάς μας με κάθε ευκαιρία της σπουδαιότητα του έργου τους – όχι μόνο εμπορικά και ποιοτικά, αλλά και καλλιτεχνικά.
Έχοντας περάσει τουλάχιστον τρεις σαφώς διαφορετικές φάσεις σαν δημιουργοί (Passage - Triarchy, A Dead Poem – Genesis, Theogonia – Pro Xristou), η μπάντα πήρε πολλά ρίσκα στην καριέρα της και κατάφερε πάντα να παρουσιάσει πλήρη, συγκλονιστικά, μαγευτικά albums.
Χάνομαι όμως στην ιστορική αναδρομή ενώ στη σκηνή το σφυροκόπημα ήταν ανελέητο και ακατάπαυστο, με το συγκρότημα να μη χάνει στιγμή την προσήλωσή του στη σωστή απόδοση, αλλά ούτε και τη λύσσα του όσον αφορά στη σκηνική παρουσία. Χαίρεσαι να τους βλέπεις, χαίρεσαι να τους ακούς!
Ο ηγέτης τους Σάκης Τόλης που γιόρταζε τα 52α του γενέθλια εκείνη τη νύχτα, δε σταμάτησε να διοχετεύει νεανική ενέργεια επί σκηνής, καλώντας και παρασύροντας τον κόσμο σε ένα διαρκές ξεσάλωμα.
Έπη όπως τα King of a Stellar War, Archon, Nemesis, Aealo, Κατά τον Δαίμονα Εαυτού και, φυσικά, Non Serviam, έβαλαν φωτιά στις ψυχές όλων όσων παρακολούθησαν τη μυσταγωγία εκείνη τη νύχτα.
