«Ο πόνος είναι ένα συναίσθημα που δύσκολα μοιράζεσαι»

Για εμένα έμπνευση αποτελεί πάντα αυτό που με κινεί τη δεδομένη στιγμή που δημιουργώ κάτι. Όταν ξεκίνησα να δουλεύω τη “βάιζα”, βίωνα τρεις μεγάλες απώλειες. Θα ήταν αστείο να τις βάλω κάτω από το χαλί και να μιλήσω για κάτι άλλο. Δεν θα ήταν γνήσιο. Και αυτό είναι κάτι που το κοινό εύκολα καταλαβαίνει, είτε του αρέσει η παράσταση είτε όχι.

Η “βάιζα” είναι ένα πρωτότυπο έργο που γεννήθηκε από τα κείμενα του Παντελή Μπουκάλα “Μηλιά μου αμίλητη” και “Ο Χριστός στα χιόνια” και από κείμενα δικά μου που προσπάθησα να φέρω όσο το δυνατόν πιο κοντά στον ποιητικό του λόγο. Ένα έργο που, με αφετηρία την απώλεια, μιλάει για όλα αυτά που με έπνιγαν τη στιγμή της δημιουργίας του. Ο πόνος είναι ένα συναίσθημα που δύσκολα μοιράζεσαι. Έχει μια τάση να κρύβεται. Είναι ο λόγος μάλλον που ακόμα και στα χειρότερα, όταν μας ρωτάνε “πως είσαι;”, λέμε από συνήθεια “καλά”, και αυτό το “καλά” κρύβει πολλά μέσα του. Εγώ είπα “δεν είμαι καλά” και ξεκίνησα από αυτό.

Όσο φτιάχναμε την παράσταση, τα στάδια που περάσαμε ήταν πολλά και διαφορετικά. Νομίζω ότι έστειλα τουλάχιστον είκοσι διαφορετικές “τελικές” εκδοχές του κείμενου στις ηθοποιούς, με την υπόσχεση (που ποτέ δεν τηρήθηκε) ότι αυτή είναι “όντως” η τελική εκδοχή. Ένα χρόνο μετά, και έχοντας ολοκληρώσει δύο κύκλους παρουσίασης στο κοινό, το κείμενο αλλάζει ακόμα, γιατί κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι νέο. Και η πρόβα ξεκινάει λέγοντας “έχω κάνει κάποιες αλλαγές”. Σίγουρα συμβάλλει σε αυτό και το feedback που παίρνουμε από τον κόσμο.

Η παράσταση είναι και αυτή ένας ζωντανός οργανισμός που δεν μπορεί να λειτουργήσει ερήμην των πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μας και άρα οφείλει να κινείται και να εξελίσσεται. Ειδικά για τη “βάιζα”, που είναι και το πρώτο έργο που παρουσιάζω στο κοινό. Μέχρι να τη δω για πρώτη φορά πάνω στη σκηνή (ίσως και για δεύτερη, και τρίτη…) υπήρχε ένα τεράστιο κομμάτι αυτοαμφισβήτησης, αν η παράσταση θα έχει κάτι να πει, θα αρέσει, θα, θα, θα… Τις μέρες που οι πρόβες δεν λειτουργούσαν αυτό γινόταν εντονότερο, γιατί ναι, δυστυχώς, υπάρχουν και αυτές οι μέρες. Που δεν έχεις έμπνευση, που αυτό που σκέφτηκες δεν λειτουργεί, που όλα πάνε στραβά. Και είναι εντάξει να υπάρχουν. Γιατί όταν λειτουργήσουν, συμβαίνει κάτι μαγικό.

Νιώθω πολύ τυχερή για τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραστήκαμε αυτήν τη δημιουργία. Υπήρχε από την αρχή μεγάλη εμπιστοσύνη και πίστη να ακολουθήσουν αυτό που είχα στο μυαλό μου. Το ίδιο το έργο αλλά και ο τρόπος σκηνοθεσίας, ζητάει να καταθέσει μία ηθοποιός ένα πολύ προσωπικό κομμάτι της πριν φτάσει στο σημείο να πει την ιστορία της Μηλιάς. Και ευχαριστώ πολύ τους συντελεστές για αυτήν την κατάθεση.
Τώρα που η “βάιζα” ξεκινάει το τρίτο ταξίδι της, νιώθω γεμάτη από αυτά που μας έφερε.

Είδα ανθρώπους να φεύγουν συγκινημένοι, ταραγμένοι, θυμωμένοι. Σε άλλους άρεσε πολύ, σε άλλους όχι. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι άκουσα να μιλάνε και να διαφωνούν ή να προβληματίζονται για αυτό που είδαν, μου είναι αρκετό. Και αυτό είναι πολύ όμορφο όταν συμβαίνει. Ο καθένας παρατηρεί κάτι διαφορετικό ή δίνει ερμηνείες που μπορεί και εσύ ο ίδιος να μην έχεις σκεφτεί. Άλλοι στάθηκαν πολύ στην αισθητική και εικαστική αποτύπωση της παράστασης που είναι κάτι που επίσης με αφορά πολύ. Δουλεύω πολύ με εικόνες και με ενδιαφέρει η λεπτομέρεια στα πράγματα. Η υφή των υλικών, οι μυρωδιές που μπλέκονται από λουλούδια, χώμα, λιβάνι και καμένο χαρτί συμβάλλουν και αυτά στην αίσθηση που θα σου αφήσει αυτό που είδες, και είναι όλα μηχανισμοί ενεργοποίησης μνήμης και συναισθημάτων. Το σχόλιο “αυτή η εικόνα της νύφης δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου” είναι εξίσου σημαντικό για εμένα με το “το κομμάτι που μιλάει για τον έρωτα με διέλυσε”.

Η πορεία της παράστασης μέχρι τώρα ήταν ανέλπιστα καλή. Δεν μπορώ να μετρήσω την “επιτυχία” της με sold out, γιατί δεν ήταν αυτός ο στόχος μου. Σίγουρα το γεγονός ότι μια δουλειά με νέους, άγνωστους στο κοινό συντελεστές ήταν ασφυκτικά γεμάτη και κινήθηκε από στόμα σε στόμα κάτι δείχνει, αλλά αυτό που εγώ κρατάω ως ένα από τα ομορφότερα σχόλια που άκουσα είναι ότι “δεν φεύγεις ίδιος αφού τη δεις”.

Συντελεστές
Κείμενο: Διασκευή από τα έργα του Παντελή Μπουκάλα «Μηλιά μου αμίλητη» και «Ο Χριστός στα χιόνια», με αναφορές στον μύθο της LaLoba, με έμπνευση από την εκδοχή του που αποτυπώνεται στο βιβλίο της ClarissaPinkolaEstes«Γυναίκες που τρέχουν με τους Λύκους»
Σκηνοθεσία – Διασκευή: Χριστίνα Ματθαίου
Μουσική Σύνθεση και Επιμέλεια: Μυρτώ Στύλου
Κίνηση: Μαριάννα Τσικμανλή
Φωνητική Διδασκαλία – Βοηθός Μουσικού: Ραφαήλ Παπαδάκης
Code–DigitalArt: Κοσμάς Χαρεράς
Φωτογραφίες – Βίντεο Promo: Βασίλης Τσεμπερλίδης
Φωτογραφία Αφίσας: Αμάντα Μήλλα
Φωτογραφίες Παράστασης: Νάσος Αμπαζής
Παραγωγή: ArtEfficient
Διανομή Αλφαβητικά:
Ναυσικά Κοριαλού, Λίνα Λαζαρή, ΜαριαλέναΣκαρώνη, Γιολάντα Σοφούλη
Φωνή LaLoba:ΚρίναΔαλακλή