Είδαμε τον «Συνεργό» Συνεργός του Γιώργου Χριστοδούλου στο Επί Κολωνώ

Μετά την θερμή ανταπόκριση κοινού και κριτικών, η παράσταση «Ο Συνεργός» σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιώργου Χριστοδούλου επιστρέφει από τις 9 Μαρτίου στο Επί Κολωνώ για ένα νέο κύκλο παραστάσεων.

Ο Γιώργος Χριστοδούλου, νέος ηθοποιός,  στην τρίτη του προσωπική σκηνοθεσία, μαζί με τους ηθοποιούς της παράστασης, προσπαθούν να κατανοήσουν το πως ένας άνθρωπος, μια ολόκληρη κοινωνία, γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη συνεργοί. Θίγει με επάρκεια σε ένα θέμα σύγχρονο, αυτό των γυναικοκτονιών. Η πρωτοτυπία του είναι ότι απουσιάζει το θύμα. Παρακολουθούμε τις συνέπειες στους εναπομείναντες.

Το έργο                                                                                

Στις αρχές του 2000 μια νεαρή κοπέλα από την Βέροια εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Ο σύντροφός της, δηλώνοντας συντετριμμένος πως δε γνωρίζει τίποτα, την αναζητεί.

Η υπόθεση απασχολεί έντονα την ελληνική κοινή γνώμη και δεν αργεί να αποκαλυφθεί πως ο θύτης δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον άνθρωπο που την ψάχνει, ο οποίος αφού τη σκότωσε στη συνέχεια, με τη βοήθεια του ξαδέρφου του την εξαφάνισε.

Αυτή η πραγματική ιστορία, ενός από τα πιο γνωστά εγκλήματα που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία, αποτέλεσε την έμπνευση για τη συγγραφή και το ανέβασμα ενός νέου θεατρικού έργου, με μια διαφορά όμως ότι το ο έργο αυτό δεν επικεντρώνεται στο θύτη, ούτε στο θύμα. Πως γίνεται να εμπλακεί  κάποιος σε ένα έγκλημα, να το αποσιωπήσει  και καθώς το κάνει αυτό να εμπλέξει και άλλους σε αυτό μέσα από την σιωπή. Ένας τρομερός κύκλος εγκλήματος, που συμπαρασύρει και αθώους .

Ο Αποστόλης ζει ήρεμα τη ζωή του μαζί με τη γυναίκα του στο χωριό, όταν ένα βράδυ ο αγαπημένος του ξάδερφος θα του ομολογήσει πως σκότωσε την κοπέλα του, ζητώντας του να τον βοηθήσει να κρύψει το πτώμα. Οικογένεια, φιλία, αγάπη, έρωτας, έννοιες που σε μια στιγμή διαστρεβλώνονται, σε ένα γαϊτανάκι καταστροφής, ψεμάτων και ενοχών πίσω από τις κλειστές πόρτες της ελληνικής επαρχίας, με ήρωες ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Η παράσταση

Τέσσερις νέοι πολύ καλοί ηθοποιοί επιχειρούν αποτελεσματικά να δώσουν το περιρρέον κλίμα ενός εγκλήματος.

Ο Απόστολος, (Χρήστος Κοντογεώργης) θέλει να βοηθήσει  τον εξάδελφό του Θάνο (Γιώργος Τριανταφυλλίδης), με αδύναμο και εριστικό χαρακτήρα,  όμως καταδιώκεται από ηθικά διλήμματα. Η γυναίκα του και φίλη του θύματος ,η Τασούλα (Μαρία Προϊστάκη), με την οποία έχει μια λειτουργική και όμορφη σχέση υποψιάζεται ότι κάτι συμβαίνει και σύντομα μαθαίνει το γεγονός, όμως βρίσκεται δέσμια να μην μπορεί να καταδώσει τον δολοφόνο και βέβαια τον συνεργό του. Η  δύστυχη μάνα του θύματος (Φανή Παναγιωτίδου) με υποψίες και κρυφές ελπίδες ότι θα μπορέσει να εκμαιεύσει κάποια πληροφορία, για το χαμένο της  παιδί, όλο πλευρίζει την φίλη μήπως αυτή ξέρει κάτι και της το αποκαλύψει.

Στήνεται σωστά  στην σκηνή  η πλοκή, καθώς παρουσιάζεται στην τηλεόραση η γιορτή των γενεθλίων της θανούσης. Ένα κορίτσι όλο ζωή και χαρά, που εγείρει τη ζήλεια του συντρόφου της (Γιώργος Τριανταφυλλίδης). Ο θεατής βλέπει στην οθόνη το κορίτσι και μετά ταυτίζεται με το αδιέξοδο της μάνας και την συμφόρηση του εξαδέλφου του θύτη, που έχοντας μάθει πάντα να  τον στηρίζει, γίνεται μοιραία συνεργός του. Η Τασούλα,  φίλη  του θύματος και σύζυγος του Αποστόλη ζει το δικό της αδιέξοδο, ενώ ο θύτης (Γιώργος Τριανταφυλλίδης) παρουσιάζεται μέσω των άλλων σαν ένα άρρωστο , χειριστικό και επικίνδυνο άτομο.

Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Γιώργος Χριστοδούλου, με επιδεξιότητα εμπλέκει τον θεατή και τον προβληματίζει βαθειά. Οι ηθοποιοί παίζουν με μεγάλη φυσικότητα και ρεαλισμό ,  γεγονός που εντείνει τη συμμετοχή του θεατή. Τα βλέμματα, οι κινήσεις, η σκηνική κατάθεση και των τεσσάρων ηθοποιών, πράγματι συγκλονίζουν καθώς καλούνται να αποδώσουν το παρασκήνιο ενός εγκλήματος. Το πρόσωπο της κυρά Γεωργίας (Φανή Παναγιωτίδου),  μητέρα της Βίκυς, της δολοφονημένης κοπέλας, αυτό το άλλο θύμα, μια αξιολύπητη φιγούρα, μιλά με κάθε κοίταγμα και κίνηση του σώματος.  Όλοι ζουν έναν παροξυσμό και μαζί τους και ο θεατής. Εξαιρετική η σκηνή της μάνας με τον δολοφόνο της κόρης της (Γιώργος Τριανταφυλλίδης). Αυτός που πριν ήταν ένα φοβισμένο αγρίμι και ζητιάνευε τη βοήθεια του εξαδέλφου του, τώρα κάνει τον ανήξερο και πονεμένο, που η Βίκυ τον έχει εγκαταλείψει, αφήνοντας υπόνοιες ότι μάλλον έχει φύγει μα άλλη παρέα.

Η παράσταση κινείται σε λεπτές γραμμές. Οι ερμηνείες, λεπτομερώς δουλεμένες από όλους. Το ανοικτό τέλος επιμηκύνει τον πόνο της μάνας και τον κοινωνικό αντίκτυπο.

Ένα νεοελληνικό έργο με τέτοια δυναμική που παραπέμπει σε μεγάλους νεοέλληνες  θεατρικούς συγγραφείς.

Συγκλονιστική παράσταση και ερμηνείες.