Είδαμε την παράσταση «Ο Χρυσός Δράκος» του Ρόλαντ Σιμελπφένιχ στο Θέατρο Χώρος

Μετά την ενθουσιώδη υποδοχή κοινού και κριτικών, η παράσταση «Ο Χρυσός Δράκος» του πιο γνωστού και πολυπαιγμένου σύγχρονου Γερμανού συγγραφέα Ρόλαντ Σιμελπφένιχ σε σκηνοθεσία Γιώργου Ματζιάρη, επιστρέφει ανανεωμένη στο Θέατρο Χώρος τον Ιανουάριο 2024!

Νούμερο 74: Αλά-Μπανγκόγκ: πάπια με νωπά λευκά μανιτάρια, πιπεριά, μπαμπού, κρεμμύδι, λεμονόχορτο και σάλτσα από κόκκινο κάρι και καρύδα (καυτερό).

Πέντε πρόσωπα μεταμορφώνονται επί σκηνής σε δεκαεπτά διαφορετικούς ανθρώπους μιας σύγχρονης πολυεθνικής κοινωνίας. Πέντε Ασιάτες μάγειρες, στην κουζίνα του ταϊλανδο-κινεζο-βιετναμέζικου εστιατορίου, ο Χρυσός Δράκος, αφηγούνται τις ιστορίες των ενοίκων πάνω και δίπλα από αυτό το οίκημα, καθώς και το τι συμβαίνει μέσα στην κουζίνα.

Το έργο

Ο Χρυσός Δράκος είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο που καταπιάνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις, τη βία, τη μετανάστευση, το trafficking, την ανάγκη για επιβίωση. Στο κέντρο της ιστορίας, ένας νεαρός Κινέζος που υποφέρει από πονόδοντο και η χαμένη μικρή αδελφή του με την οποία έχουν χαθεί και που, χωρίς να το γνωρίζει, ζει κάπου κοντά του. Δεν μπορεί να ζητήσει επίσημα βοήθεια από πουθενά, γιατί δεν έχει χαρτιά.

Ο πονόδοντος του νεαρού Κινέζου, αποσπά και δυσκολεύει τους μάγειρες στη δουλειά τους, μέχρι που αποφασίζουν να του βγάλουν το δόντι οι ίδιοι, με μια τανάλια και ο μικρός πεθαίνει από αιμορραγία.

Παράλληλα ξετυλίγονται και οι ιστορίες των ενοίκων που μένουν πάνω από τον «Χρυσό Δράκο». Ένα ζευγάρι που χωρίζει επειδή η γυναίκα έχει ερωτευτεί έναν άλλον άνδρα, μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ενός νεαρού ζευγαριού γύρω στα δεκαεννιά, τα γηρατειά- τον χρόνο δηλαδή ενός ηλικιωμένου άνδρα που θα ήθελε να επιστρέψει στη νεότητα.

Η παράσταση

Πέντε ηθοποιοί ξετυλίγουν το νήμα αυτών των σύντομων, σχεδόν «κινηματογραφικών» σκηνών με όσο το δυνατό λιγότερα μέσα, με μοναδικά οχήματα τα σώματα και τις φωνές τους. Οι σαράντα οκτώ σύντομες σκηνές μιλούν για το Πεπρωμένο, το Χρόνο, τον Έρωτα, τη Μοναξιά, τη Μετανάστευση. Όλα με μια υπέροχη κίνηση και μια λεπτομερή, μελετημένη ερμηνεία. Σε αυτό συμβάλλει η εξαιρετική μετάφραση της Έρις Κύργια και οι καθοριστικοί φωτισμοί της  Μελίνας Μάσχα.

Με ένα άκρως έξυπνο κείμενο και γραφή γεμάτη χιούμορ και ευαισθησία, ο Σιμελπφένιχ κατορθώνει να αποτυπώσει το σύγχρονο πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι, σχολιάζοντας όλες της πληγές του δυτικού κόσμου, παρουσιάζοντάς μας την εικόνα μιας φθαρμένης Ευρώπης που λίγο- λίγο φτάνει στη δύση της. Όταν πεθαίνει τελικά από αιμορραγία ο ένας στην κουζίνα, και το ξεπερνούν εύκολα γιατί όσο πόναγε τους δυσχέραινε  τη ζωή, αμέσως ένας άλλος διαμαρτύρεται για κάτι άλλο. Φαύλος κύκλος, κάποιος άλλος θα βρεθεί στη θέση του προηγουμένου.

Πρόκειται για έναν φρενήρη ρυθμό μιας γραμμής παραγωγής που δίνεται με απόλυτη συνέπεια. Εκεί, κάθε εργασία που απαιτείται για να ολοκληρωθεί ένα προϊόν γίνεται διαδοχικά και στη σειρά0 η μία μετά την άλλη,  και κάθε εργάτης εξειδικεύεται σε μόνο μία εργασία. Φωνάζουν, ανακοινώνουν παραγγελίες, ετοιμάζουν τα πιάτα και τα προωθούν στον χώρο. Αυτός ο τρόπος εργασίας απεκδύει τον άνθρωπο από τη δημιουργικότητά του και τον κάνει ένα ρομπότ, ένα μηχάνημα παραγωγής. Το άτομο χάνει τα προσωπικά του στοιχεία και παύει πια να κάνει σχέσεις ζωής. Δεν ενδιαφέρεται κανένας για τον διπλανό του.

Το μόνο ενδιαφέρον είναι να δουλεύει ασταμάτητα, όπως το μυρμήγκι. Με έξυπνο και ποιητικό τρόπο έχει εμπλέξει ο συγγραφέας πολύ όμορφα τον μύθο του Τζίτζικα και του Μέρμηγκα, όπου το μυρμήγκι εκμεταλλεύεται το μικρό τριζόνι, επειδή το τριζόνι χαρούμενο χόρευε και τραγουδούσε, ενώ το μυρμήγκι δούλευε ασταμάτητα. Κάποια στιγμή έρχεται ο χειμώνας, το τριζόνι κρυώνει, πεινάει και ζητάει βοήθεια από το μυρμήγκι. Έτσι εμπλέκεται η έννοια του trafficking να ξετυλίγεται μέσα από αυτόν το μύθο. Το μυρμήγκι «εκδίδει» το τριζόνι, γίνεται ο προαγωγός τους για να βγάλει λεφτά, μέχρι την απόλυτη εξαθλίωση και εξαΰλωση του.

Όλα γίνονται  μόνο με τα σώματα και τις φωνές των ηθοποιών, χωρίς καμιά άλλη βοήθεια παρά εκείνη ελάχιστων σκηνικών αντικειμένων. Όλοι μπαίνουν σε όλους τους ρόλους. Το σώμα του ηθοποιού είναι το μέσο. Τα κοστούμια είναι στολές μαγείρων (Χριστίνα Τσουτσουλίγα) που με τον τρόπο αυτόν αποδίδουν το καθολικό της κατάστασης.

Το παζλ της ιστορίας συντίθεται μέσα από έναν καταιγιστικό ρυθμό, παραγγελίες εξωτικών φαγητών και καυστικό χιούμορ.

 Δεν υπάρχει πια συμπάθεια. Δεν συμπάσχει κανένας με κανέναν. Μόνο η δουλειά του μετρά. Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις καταρρέουν;

Γιατί είμαστε τόσο απομονωμένοι; Πόσο αποδυναμώνονται οι άνθρωποι όταν είναι μόνοι τους; Σιωπηλή η κραυγή του σύγχρονου ανθρώπου «Μακάρι να μπορούσα να είμαι κάποιος άλλος από αυτόν που είμαι. Κάποιος τελείως διαφορετικός».

Είναι μια συγκλονιστική παράσταση, ειδικά καθώς ο θεατής νιώθει να είναι εκκρεμής σε έναν αδιόρατο και καθόλου συμπονετικό κόσμο, που θεωρεί κάθε άτομο χρηστικό και υπηρέτη ενός απρόσωπου συστήματος. Τον χρησιμοποιεί και τον αντικαθιστά στο επόμενο λεπτό.