Έφυγε σε ηλικία 85 ετών ο μεγάλος συνθέτης Δήμος Μούτσης
Φτωχότερο άφησε σήμερα τον κόσμο της μουσικής ο σπουδαίος συνθέτης Δήμος Μούτσης, που θα ζει για πάντα μέσα από τα ακούσματά μας.
Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα, σε ηλικία 85 ετών, ο μεγάλος έλληνας συνθέτης, πιανίστας και τραγουδοποιός Δήμος Μούτσης.
Γεννημένος στον Πειραιά το 1938, ο Δήμος Μούτσης ξεκίνησε τις μουσικές του σπουδές στο Ωδείο Αθηνών, σε ηλικία μόλις 7 ετών. ««Παιδί μιας παραδοσιακής Ελληνικής οικογένειας κάπου στον Πειραιά, που το μόνο περιουσιακό της στοιχείο ήταν η εξασφάλιση της καθημερινής επιβίωσης ο Δήμος Μούτσης, στα επτά του χρόνια «απαίτησε» να μάθει μουσική, κάτι αδιανόητο για ένα παιδί της εποχής που δεν ήταν ούτε πλούσιο, ουτε καν ζούσε σε περιβάλον που να ‘χε σχέση με τα μουσικά πράγματα» διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, γνωρίζεται με τον Νίκο Γκάτσο και τον Μάνο Χατζηδάκι σε γνωστό ζαχαροπλαστείο-στέκι καλλιτεχνών της εποχής. Ο Γκάτσος ήταν που του πρωτοέδωσε στίχους το 1967, οι οποίοι θα γίνονταν σύντομα οι πρώτες του συνθέσεις. Η πρώτη τους συνεργασία, το «Βρέχει ο Θεός» ερμηνεύτηκε από τον Σταμάτη Κόκοτα και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Η συνεργασία Γκάτσου και Μούτση συνεχίστηκε με τραγούδια όπως «Μην μου χτυπάς τα μεσάνυχτα την πόρτα», «Πειραιώτισσα» με τον ίδιο ερμηνευτή, «Σ΄ έβλεπα στα μάτια» με την Βίκυ Μοσχολιού.
Το 1970 ο Μάνος Χατζιδάκις αναθέτει στον Μούτση, την ενορχηστρώση και τη μουσική διευθύνση των τραγουδιών του στον δίσκο «Επιστροφή». Όλα σε στίχους Νίκου Γκάτσου και με ερμηνευτές τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την πρωτοεμφανιζόμενη τότε Δήμητρα Γαλάνη. Στον δίσκο αυτό συμπεριλήφθηκαν τα τραγούδια του Χατζιδάκι «Μίλησε μου», «Φιλντισένιο καραβάκι», «Η πίκρα σήμερα», με ενορχηστρώσεις του Μούτση. Την ίδια εποχή ο Μούτσης συνεχίζει να γράφει επιτυχίες όπως το «Αυτά τα χέρια» (στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου) και το «Στην Ελευσίνα μια φορά» (στίχοι Βασίλη Ανδρεόπουλου) με ερμηνεία από τον Μητσιά.
«Ύστερα από μια ολόκληρη ιστορία μεγάλων λαϊκών τραγουδιών, 50 περίπου τον αριθμό, σε δίσκους 45 στροφών με συμμετοχή γνωστών, αλλά και πρωτοεμφανιζόμενων τραγουδιστών (Μητσιάς – Γαλάνη) φτάνει στο 1971, όπου με τον «Άγιο Φεβρουάριο», ένα πολύ σημαντικό έργο, τελειώνει νοηματικά και μορφολογικά, όλη την πρώτη αυτή περίοδο, ανοίγοντας μάλιστα μ’ αυτό το έργο, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, καινούργιους δρόμους στη μετέπειτα Ελληνική δισκογραφία» διαβάζουμε στο επίσημο site του. «Ακολουθούν ακόμα 2 δίσκοι με λαϊκά τραγούδια, ο «Συνοικισμός Α» κι οι «Στροφές» και το ’74 με τη μεταπολίτευση, ένα ακόμα σημαντικό L.P. οι «Μαρτυρίες» με διάφορα σπουδαία τραγούδια, “κομμένα” μέχρι τότε από τη λογοκρισία. Το 1975 επιχειρεί την «Τετραλογία», με πρωτοεμφανιζόμενη την Α. Πρωτοψάλτη, ένα αρκετά δύσκολο εγχείρημα, αποφασίζοντας να αναμετρηθεί με θηριώδη κείμενα της ελληνικής ποίησης (Καβάφη, Σεφέρη, Καρυωτάκη, Ρίτσο)».
Και αργότερα, τη δεκαετία του ’80, διαβάζουμε στο ίδιο site, «Και να το «Φράγμα» 1981 με τον Τριπολίτη. Μια στροφή 180 μοιρών, θα ‘λεγε κανείς : «Ερηνούλα», «Γράμμα από τη λεγεώνα των ξένων», «Δε λες κουβέντα», κι ένας Μούτσης απ’ την αρχή. Μια ιδεολογική μουσική κι αισθητική πρόταση, που σ’ όλα τα επίπεδα είχε να προτείνει κάτι φρέσκο και νέο, και το πέτυχε. Και δικαιώθηκε στο χρόνο, και δημιούργησε σχολή ανοίγοντας συγχρόνως στον εαυτό του το δρόμο, γι’ αυτή την τόσο πολυσυζητημένη μετέπειτα, μοναχική του πορεία».
