Παραστάσεις για να περάσουν καλά οι έφηβοι και να μάθουν να αγαπούν το θέατρο -αυτό είναι το στοίχημα απέναντι σε κινητά και λοιπές οθόνες. Ιδού τέσσερεις τέτοιες.
γράφει:
Aνήκω σε μια γενιά που προσπαθεί περισσότερο από οποιαδήποτε προηγούμενη να δουν τα παιδιά της θέατρο. Έτσι εξηγείται το γιατί οι παιδικές σκηνές εδώ και χρόνια είναι πολύ συχνά γεμάτες, δίνοντας δουλειά σε ουκ ολίγους ηθοποιούς, αναγνωρίσιμους και μη. Θυμάμαι μάλιστα χρονιές μέσα την κρίση κατά τις οποίες οι παιδικές παραστάσεις άνθιζαν, ενώ τα θέατρα ενηλίκων χειμάζονταν από τους περιορισμένους πόρους.
Όπως και πολλοί άλλοι γονείς, επί μία περίπου δεκαετία όργωσα τα παιδικά θέατρα, πηγαίνοντας τα δύο πιτσιρίκια που είχα, 12 και 15 ετών σήμερα, από κουλτουροπαράσταση σε κουλτουροπαράσταση έχοντας την προσδοκία να αγαπήσουν το θέατρο και να γίνουν θεατρόφιλοι.
Όμως αφού τα παιδιά πέρασαν την ηλικία του παιδικού θεάτρου η μητέρα τους και εγώ ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα μεγάλο κενό: Τώρα τι; Πού ήταν το νεανικό-εφηβικό θέατρο; Η κατηγοριοποίηση αυτή έλειπε από το ρεπερτόριο των αθηναϊκών σκηνών, αφήνοντάς μας μόνους στον σχεδιασμό των επόμενων βημάτων για τους εκκολαπτόμενους θεατρόφιλους.
Μετά από μια σύντομη συζήτηση καταλήξαμε ότι το σοφότερο θα ήταν να τα στρέψουμε σταδιακά στο θέατρο των ενηλίκων. Άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος των ταινιών και των σειρών που πλέον μόνα τους επιλέγουν να δουν έχουν δημιουργηθεί για ενήλικες. Όμως τι ψάχναμε εμείς για τα παιδιά στο ενήλικο θέατρο; Εύκολα καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να αποφύγουμε τις «αφαιρετικές» και υπερεαλιστικές παραστάσεις και να διαλέγουμε γραμμικές αφηγήσεις και εύκολη θεατρική γλώσσα που να θυμίζει σχεδόν τηλεοπτική παραγωγή. Στην ηλικία της εφηβείας ο σκοπός είναι να καταλάβουν τα παιδιά ότι μπορούν να περνούν ωραία με το θέατρο- κάτι διόλου αυτονόητο στην εποχή της οθόνης, του βίντεο και των κινητών.
Με αυτό το κριτήριο επιλέγω ορισμένες από τις φετινές παραστάσεις που δεν θα καταλήξουν με τους έφηβους γόνους μπαϊλντισμένους και αμίλητους, ενώ θα τους αφήσουν θετική ανάμνηση- ό,τι πρέπει για να κανονίσετε μαζί τους την επόμενη θεατρική εξόρμηση.
12 ένορκοι
Η ασπρόμαυρη ταινιάρα του Σίντνεϋ Λιούμετ διασκευασμένη για το θεατρικό σανίδι παίζεται στο θέατρο Αλκμήνη για σχεδόν μία δεκαετία (!) έχοντας αλλάξει κατά καιρούς διανομές. Ένα δικαστικό δράμα δωματίου, μια λαϊκή σπουδή για τη δικαιοσύνη και πώς πρέπει να απονέμεται στις δημοκρατίες. Πολλοί ωραίοι και διαφορετικοί χαρακτήρες (αυτό που χάνουν τα παιδιά που δεν διαβάζουν λογοτεχνία) συζητούν για μια δολοφονία χωρίς ποτέ να δει ο θεατής ούτε το θύμα, ούτε την πράξη, ούτε σταγόνα αίματος. Πότε μπορούμε να πάψουμε να υπερασπιζόμαστε την ενδεχόμενη αθωότητα των ανθρώπων; Ποτέ. Ιδανικό για το πρώτο κρυφοκοίταγμά τους στον κόσμο των ενηλίκων. Πολύ καλό για ηλικίες από 11-12 χρονών έως και 17-18.
Θέατρο Αλκμήνη: Εισιτήρια και πληροφορίες εδώ
Ο κύκλος των χαμένων ποιητών
Όσοι έχουν έφηβα παιδιά σήμερα πιθανότατα έχουν κλάψει στον κινηματογράφο με την θρυλική στα τέλη των 80s ταινία ενηλικίωσης. Στο θέατρο Βρετάνια τα… άλλοτε παιδιά μπορούν να παρακολουθήσουν την θεατρική μεταφορά της ιστορίας οικογενειακώς. Η ερμηνεία του Άκη Σακελαρίου στον ρόλο του «captain, my captain» είναι αναμενόμενα πολύ καλή, αν και για τους έφηβους το προσόν της είναι κυρίως οι αρκετές σκηνές σχολείου με τις οποίες μπορούν να ταυτιστούν και (λιγότερο) η εναλλακτική εκπαίδευση την οποία ευαγγελίζεται ο καθηγητής Κήτινγκ. Από 14-15 χρονών και επάνω.
Θέατρο Βρετάνια: Εισιτήρια και πληροφορίες εδώ
Μάρτυρας κατηγορίας
Για να είμαι ειλικρινής, δεν το έχω δει ο ίδιος. Το είδε όμως με φίλους του ο 12χρονος γιος μου, τον οποίο «ανέκρινα» αμέσως και ενώ ήταν σε κατάσταση ενθουσιασμού. Κλασική Αγκάθα Κρίστι με δικαστική- αστυνομική πλοκή, η οποία ρέει εύκολα προς τους έφηβους δέκτες. Ιδιαίτερος ενθουσιασμός για το «τεράστιο πλοτ τουίστ στο τέλος», όπως και για την συμμετοχή ενός τηλεοπτικού ηθοποιού, που πάντα βοηθά. Εδώ μετέχει ο Γιάννης Δρακόπουλος κατά κόσμον «ο Μιχάλης από “Το σόι σου”»- για όσους γνωρίζουν.
Θέατρο Άνεσις: Εισιτήρια και πληροφορίες εδώ
Ο τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού
Η υποκριτική εποποιΐα του Πάνου Βλάχου αλλά και των υπόλοιπων συντελεστών που έχει κάνει την παράσταση τη μεγαλύτερη θεατρική επιτυχία της τελευταίας δεκαετίας συνδυάζεται με την βατή σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα και, φυσικά, με την απίστευτη ιστορία του Ντάριο Φο. Άφθονο χιούμορ, γρήγοροι ρυθμοί, μικρές δόσεις βωμολοχίας- όσο χρειάζεται για να γίνει πικάντικη- και πολιτικοποίησης. Κερδίζει μικρούς και μεγάλους. Παρότι, την τρίτη χρονιά που παίζεται, είναι το απόλυτο sold out αξίζει να επικοινωνήσετε με το θέατρο καθώς συχνά υπάρχουν ακυρώσεις. Αξίζει την προσπάθεια. Από 14 και πάνω, λόγω γλώσσας, αλλά κυρίως λόγω του γρήγορου ρυθμού.
Θέατρο Γκλόρια εισιτήρια και πληροφορίες για την παράσταση εδώ
