Είδαμε το «Το αμάρτημα της μητρός μου» στο Θέατρο Εν Αθήναις

Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. «Το αμάρτημα της μητρός μου», είναι το πρώτο ελληνικό αυτοβιογραφικό διήγημα  (1883)με ψυχογραφικό χαρακτήρα, που καταφέρνει να ξεπεράσει τα στενά όρια της ηθογραφίας, διεισδύοντας στο βάθος της ψυχολογίας των ηρώων. Ο Βιζυηνός πρωτοπορεί, καθώς είναι η πρώτη φορά στην ελληνική διηγηματογραφία που ανοίγει ο κόσμος της ψυχής.

Ο Μιχαήλος, ο πατέρας του  και η μητέρα του, η  Δέσποινα  έκαναν πέντε παιδιά.  Αυτό που διαπερνά το διήγημα είναι η ασθένεια της μοναχοκόρης, της Αννιώς και οι μάταιες προσπάθειες της μητέρας να τη σώσει, για να εξιλεωθεί από μια κρυφή αμαρτία.

Το έργο

Η ιστορία ξεκινά από τα παιδικά χρόνια του αφηγητή - Γιωργή, που σημαδεύονται από την αρρώστια της αδελφής του Αννιώς και τον απελπισμένο αλλά μάταιο αγώνα της μητέρας του να σώσει από το θάνατο, το ασθενικό της κορίτσι. Η μητέρα του ήταν πιο πολύ ευλαβής ,παρά δεισιδαίμων, στην απελπισία της όμως μεταχειριζόταν κάθε μέθοδο. Οι ενοχές της απώλειας ακολούθως, την ωθούν σε δύο  αλλεπάλληλες υιοθεσίες νέων κοριτσιών, που γίνονται όμως αιτία να παραμεληθούν τα άλλα τρία ορφανά από πατέρα αγόρια της, και να στερηθούν  και την μητρική φροντίδα. Το σύνδρομο της στέρησης της μάνας σε συσχετισμό με το οιδιπόδειο σύμπλεγμα που πιθανόν είχε, τον έκανε να υποφέρει βαθιά. Με την αυτοθυσία της μητέρας στο ποτάμι, ο αφηγητής μας γυρίζει πίσω στον χρόνο, στον καιρό της πρώτης υιοθεσίας, όταν θέτοντας τη ζωή της η μητέρα σε κίνδυνο τον έσωσε από βέβαιο πνιγμό.

Όταν μετά από χρόνια, επιστρέφει από τις σπουδές του στη Γερμανία, ο Γιωργής, έρχεται σε αντίθεση με την μητέρα του ως προς την διατήρηση της δεύτερης ψυχοκόρης της, γεγονός που την υποχρεώνει να του αποκαλύψει το τραγικό μυστικό της.

Η παράσταση

Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος σκηνοθετεί με εξαιρετική επιμέλεια τον εαυτό του καθώς υποδύεται τον Γιωργή, τον ίδιο το Βιζυηνό.

Όλα όσα τον έχουν πληγώσει όπως η επιδείνωση της ασθένειας της Αννιώς, η αυξανόμενη αφοσίωση της μητέρας σ’ αυτήν και η κλιμακούμενη αδιαφορία της μητέρας προς τα αγόρια αποτυπώνονται στο πρόσωπό του, στη μελαγχολία του, στις κινήσεις του, στη  φωνή του. Πληγώνεται όταν ακούει τη μητέρα του να λέει στην Παναγία «-Σου έφερα δύο παιδιά μου στα πόδια σου … χάρισέ μου το κορίτσι!». Ο Γιώργης  διακατέχεται από την στέρηση της μητρικής στοργής και αυτό φαίνεται  στις περισυλλογές του. Τρέχει να ξεφύγει τρομαγμένος, χτυπιέται, προσπαθεί να δει γιατί δεν αγαπήθηκε όπως το επιθυμούσε από τη μητέρα του πληγώνεται  που ο πατέρας του τον ονόμαζε το «αδικημένο του». Συρρικνώνεται από φόβο κάτω από το τραπέζι. Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος απλώνει τα τάματα για την εμμονική προσπάθεια της μητέρας να ανατρέψει το αναπότρεπτο. 

Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος αποδίδει όλον τον γλωσσικό πλούτο του Βιζυηνού με μεγάλο σεβασμό.  Δημιουργεί εικόνες και ακουμπά τον θεατή με την κίνησή του σε όλη τη σκηνή (Βρισηίδα Σολωμού), με τον κατάλληλο φωτισμό (Χριστίνα Θανάσουλα) και με την υποβλητική μουσική του Θοδωρή Οικονόμου.

Το σκηνικό του Πάρη Μέξη, ένα πολυχρηστικό τραπέζι (πότε τάφος, πότε σταυρός μαρτυρίου για το σφάλμα της μητέρας) και ένα λαβομάνο είναι αρκετά για να δημιουργήσουν την κατανυκτική εκείνη εικόνα για την απόδοση της αυτοτιμωρίας της μητέρας και την παραμέληση των γιων της.

Μια παράσταση που αξίζει την προσοχή των θεατών, πάνω σε ένα μνημειώδες κείμενο, με την ουσιαστική, ευρηματική και βαθειά διεισδυτική ερμηνεία του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου.