Είδαμε τις «Στρακαστρούκες» στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια

Η Εταιρεία Τέχνης Ars Aeterna παρουσιάζει τις Στρακαστρούκες του Δημήτρη Σαμόλη σε σκηνοθεσία Μάριου Κακουλλή κάθε Τετάρτη στις 20.00 και Κυριακή στις 18.00 στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια από 25 Οκτωβρίου.

O ηθοποιός και τραγουδοποιός Δημήτρης Σαμόλης στο πρώτο του θεατρικό έργο, βάζει στο μικροσκόπιο την "αγία ελληνική οικογένεια", τη ζωή στην επαρχία και τον εκφοβισμό σε ένα συνταρακτικό μονόλογο-κατάθεση. Οι «Στρακαστρούκες» είναι μια καθηλωτική ελεγεία αγάπης για την ανθρώπινη φύση αλλά και  μια ανίχνευση, μια εξερεύνηση όλων αυτών που μας πόνεσαν βαθιά.

 Είναι αποτρόπαιο και αχαρακτήριστο όταν ορισμένοι αποκαλούν τους ομοφυλόφιλους «βδελύγματα της κοινωνίας» και τους αρνιούνται το δικαίωμα να υπάρξουν μέσα στην «διαφορετικότητά τους».

Το έργο

Το έργο λαμβάνει χώρα σ' ένα χωριό της Κρήτης ακριβώς δέκα λεπτά πριν χτυπήσουν οι καμπάνες για την Ανάσταση. Ο Κωσταντής προσεγγίζοντας την συμμαθήτριά του, πρώτη μαθήτρια, Σωτηρούλα κρατάει στη μια του χούφτα καραμελάκια που σκάνε στο στόμα για δροσερή αναπνοή και στην άλλη αυτοσχέδιες στρακαστρούκες, σκορδάκια.  Από ατύχημα δίνει τα σκορδάκια στην Σωτηρηρούλα, προκαλώντας βλάβη στην οδοντοστοιχία της. Συμβολική κατάρρευση της  σχέσης τους πριν καν αρχίσει. Ο Κωσταντής είναι ένα από αυτά τα ιδιαίτερα παιδιά, που  δέχονται μπούλινγκ στο σχολείο, που δεν τους αρέσουν τα παιχνίδια πολέμου και το ποδόσφαιρο ενώ αγαπά τη μουσική. Ήταν το πέμπτο παιδί μιας οικογένειας με άλλα τέσσερα κορίτσια, τη Σοφία, την Αγάπη, την Πίστη και την Ελπίδα. Η επιλογή των ονομάτων ήταν ακριβώς ό,τι έλειπε από την οικογένειά του με έναν πατέρα σατράπη, χωρίς συναισθήματα. Στην οικογένεια δεν τον φώναζαν με το όνομά του, παρά μόνο Βενγιαμίν, γιατί ήταν ο μικρότερος. Αυτό έδωσε πάτημα στους συμμαθητές του να τον φωνάζουν Μπέντζη και μετά Μπεντζίνα, κοροϊδεύοντας τον.  Δεν άργησαν τα κοινωνικά σχόλια για τον Μπέντζη. Οι συμμαθητές του έως παραβατικοί, το παιδί εγκλωβισμένο σε ένα σχήμα βίας, ο Διευθυντής να παρακολουθεί αμέτοχος σα να βλέπει ταινία τρόμου, ο πατέρας του να τον ανεβοκατεβάζει «Άχρηστο». Απόλυτη απουσία της συμπεριληπτικότητας στην εκπαίδευση και μοιραία στην κοινωνία.

Για την κλειστή κοινωνία της επαρχίας, οτιδήποτε δεν είναι συνηθισμένο σημαίνει ότι δεν είναι φυσιολογικό, οπότε λοιδορείται και πατάσσεται, αυτό κάνει με επιτυχία ο ίδιος ο πατέρας του Κωνσταντή.

Από νωρίς τυχαία δίπλα σε έναν συμμαθητή του, τον οποίο ονόμαζε Ασκομαντούρα,  επειδή έπαιζε  αυτό το πνευστό μουσικό όργανο, που έμοιαζε με τσαμπούνα , ενώ ήταν είδος γκάιντας άρχισε να συνειδητοποιεί τον εαυτό του. Ενώ έπαιζαν οι δυο τους μουσική ανακάλυψε την ιδιαιτερότητά του και  βρήκε και τρόπους να την κρύβει. Έκανε προσπάθεια να αντιγράφει τους ανδροπρεπείς συμμαθητές του και η κατασκευή μπαρουτιού και ηχηρών βαρελότων έγινε η δική του καταπιεσμένη φωνή, η δική του καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και η πνιγμένη του λατρεία για τη μουσική.

Για τη ζωή του όλα τελειώνουν όταν εκείνος έχει πια αποδεχτεί και αναγνωρίσει τον εαυτό του και τη φύση του μέσα από μεγάλη και σκληρή, επώδυνη διαδρομή. Μοιάζει με τον τζίτζικα που ζει 17 χρόνια μέσα στη γη και στην επιφάνεια μόνο λίγες μέρες.  Έτσι και ο Μπέντζη.

Ο ήρωας θα είναι πάντα το θύμα άγριου καθημερινού μπούλινγκ από συγκεκριμένους συμμαθητές του και αργότερα από συμφοιτητές. Η μετάβασή του στη μεγάλη πόλη για σπουδές δεν άλλαξε και πολύ τα δεδομένα του. Πέρα από την φίλη του την Περσεφόνη, που τον ξεμπλόκαρε και τον απελευθέρωσε  έγινε και εκεί αποδέκτης ρατσισμού.

Η βάναυση συμπεριφορά των αγοριών, τα άγαρμπα αυτά «παιχνίδια» τους, πέρα του ότι καλύπτουν μια ομοφοβική συμπεριφορά,  φανερώνουν ανθρώπους που εν δυνάμει γίνονται εγκληματίες, μάλλον αντιδρώντας σε δικές τους  παρορμήσεις, βλέποντας τον εαυτό τους στο πρόσωπο του θύματος. Πόσο απάνθρωπος μπορεί να γίνει κάποιος απέναντι σε έναν που θεωρεί πιο αδύναμο από εκείνον. Με τι μένος χτύπαγαν το κεφάλι του Ζακ, τι βάναυσο θάνατο βρήκε ο Γιακουμάκης. Πόσα παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν καθημερινά!

Η παράσταση

Ο Δημήτρης Σαμόλης είναι αναμφισβήτητα ένας ταλαντούχος άνθρωπος με πολλές ευαισθησίες. Με χιούμορ αντιμετωπίζει την δυστοπική αυτή κατάσταση, που πολλοί ζουν ανάμεσά μας. Βρίσκει τις στρακαστρούκες, ένα ωραίο πρόσχημα ηχηρό για να καλύψει τον πόνο και το κλάμα, αλλά και το καταπιεσμένο ταλέντο.

Από ένα πολυμορφικό σκηνικό του Λουκά Μπάκα, από το οποίο ξεπροβάλλει και στο οποίο έχει στην κυριολεξία εγκιβωτιστεί, προκύπτουν διάφοροι κόσμοι, με σημεία και αντικείμενα που αποκαλύπτει προβάλλοντας ολόκληρη τη ζωή του Κωνσταντή, του Μπέντζη. Όλα ρέουν με μια φυσιολογική ροή. Ο Δημήτρης Σαμόλης με μεγάλη άνεση και πειθαρχία υπακούοντας στις σκηνοθετικές οδηγίες, μιλά για το πάνω (βιλαρίμπα) και κάτω χωριό( βιλαμπάχο) που στην Ανάσταση συμμετέχουν σε πόλεμο με βαρελότα μέχρι τελικής πτώσης. Αυτά τα δυο επίπεδα προκύπτουν και στη ζωή του ήρωα.

Το έργο είναι συνάμα ποιητικό και συγκινητικό.

Ο σκηνοθέτης Μάριος Κακκουλής έχει αφουγκραστεί τη γραφή και έχει δημιουργήσει έντονες εικόνες. Εκπληκτικό εύρημα το ζευγάρι παπούτσια που  εκπροσωπεί τον φίλο του ήρωα. Ο Ασκομαντούρα θέλει να κρύψει τον Κωνσταντή στο αφαλό του για να τον προστατεύει και να μην τον πειράξει πια κανένας.

Επίσης πολύ ωραία δοσμένη η σκηνή με τις τεχνικές που δοκίμασε ο ήρωας για να βρει τον εαυτό του. Σκηνοθετική ευρηματικότητα και πολυμορφία( Μάριος Κακκουλής) και ερμηνευτική δεινότητα του Δημήτρη Σαμόλη είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της παράστασης. Ο Δημήτρης Σαμόλης έχει γράψει το κείμενο, κάνει όλους τους ρόλους και τις φωνές και επίσης τραγουδά. Γίνεται ο αυταρχικός πατέρας του, πρώτο δείγμα κακοποιητικής συμπεριφοράς, οι αδελφές του, ο Ασκομαντούρα, η Περσεφόνη και βέβαια ο Μπέντζη. Ο φωτισμός του Στέφανου Δρουσιώτη και η μουσική του ECATI έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτή την υπέροχη παράσταση.

Ένα κείμενο αφύπνισης, ώστε να εκλείψουν επιτέλους οι ρατσιστικές, σεξιστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές.

Ταυτότητα της παράστασης

Κείμενο - Ερμηνεία - Τραγούδια:  Δημήτρης Σαμόλης

Σκηνοθεσία: Μάριος Κακουλλής

Σκηνικά - Κοστούμια: Λουκάς Μπάκας

Φωτιστικός σχεδιασμός - Δραματουργία: Στέφανος Δρουσιώτης

Βοηθός σκηνοθέτη: Δανάη - Αρσενία Φιλίδου

Μουσική: ECATI

Ερμηνεύει ο Δημήτρης Σαμόλης

Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Graphic design: Μιχάλης Δέμελης

Βίντεο: Θωμάς Παλυβός