Είδαμε το «Ο αδερφός μου, ο Αμαντέους» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

«Ο αδερφός μου, ο Αμαντέους», το ποιητικό έργο του Μηνά Βιντιάδη παρουσιάζεται για 2η χρονιά σε σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη, με τους Πέμη Ζούνη και Έλιο-Φοίβο Μπέικο από 18 Νοεμβρίου έως 30 Δεκεμβρίου στη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Το έργο πραγματεύεται το πως η Άννα – Μαρία, με το χαϊδευτικό Νάνερλ, αυτή η σπουδαία μουσικός, αδελφή του Αμαντέους Μότσαρτ πέρασε στο περιθώριο. Τα παιδικά τους χρόνια, την ανέλιξή τους, το πως έγραψε ο Αμαντέους τα κορυφαία έργα του, τη ζωή και τον μυστηριώδη θάνατό του, καθώς και την προσωπική ιστορία της αδελφής του. Όλα θα παρασταθούν σ’ έναν αρμονικό συνδυασμό θεάτρου και μουσικής. Η σύντομη σε διάρκεια – αλλά μεγάλη σε καλλιτεχνική παραγωγή– ζωή του κορυφαίου συνθέτη, ιδωμένη μέσα από τα μάτια της αγαπημένης και εξίσου ταλαντούχας αδελφής του, Νάνερλ. Μια ιστορία για τις ματαιώσεις, για τις αδελφικές σχέσεις, για το ταλέντο και την καλλιτεχνική υπεροψία, για τον έρωτα και τη μοναξιά.

Το έργο

Σε μια αίθουσα με πιάνο, ο σπουδαίος πιανίστας Διονύσης Μαλλούχος. Ο τρομερά αγχωμένος μαθητής (Έλιο-Φοίβος Μπέικο) που την επομένη θα παίξει την σονάτα για πιάνο του Μότσαρτ αρ 12 σε Φα μείζονα, το β’ μέρος, Adagio και επικαλείται τη συνδρομή «του μαγικού του πιάνου», ζητά λίγη ώρα με τον Μότσαρτ, με την πνοή του, την έμπνευσή του- αυτό μόνο θέλει. Αίφνης στο δωμάτιο εμφανίζεται μια γυναίκα με ρούχα εποχής.

Είναι η Νάρνελ, μια εξέχουσα διάνοια, που πάνω στις δικές της παρτιτούρες έμαθε μουσική ένας από τους κορυφαίους μουσουργούς που πέρασαν ποτέ από τον κόσμο, ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Ο Βόλφι και η Νάνερλ ήταν αγαπημένα αδέλφια και μοιραζόντουσαν την ίδια λατρεία για την μουσική. Εκείνη θεωρούνταν μια από τις καλύτερες πιανίστριες της Ευρώπης. Μαζί γύρισαν όλη την Ευρώπη- 88 χώρες- μέσα σε τρία χρόνια και γνώρισαν την αποθέωση σαν παιδιά θαύματα. Όλα αυτά μέχρι τη χρονιά που η Νάνερλ έκλεισε τα δεκαοκτώ της χρόνια και σύμφωνα με τα ήθη της εποχής ήταν πλέον σε ηλικία γάμου.

Στο έργο διηγείται η Νάνερλ τα παιδικά τους χρόνια, το πώς έγινε η αιτία ο κατά τέσσερα χρόνια μικρότερός της, Αμαντέους να αγαπήσει την μουσική, μιλά για την ανέλιξή τους και το πώς έγραψε ο Αμαντέους τα κορυφαία έργα του. Εκείνη, καθώς ήταν γυναίκα έπρεπε να θυσιάσει το ταλέντο της στον βωμό των κοινωνικών συμβάσεων.

Βάζει τον πιανίστα στη θέση του Μότσαρτ και εκείνος συνεπαίρνεται. Μέσα στην μυστηριακή ατμόσφαιρα των κεριών ευνοείται ένα κλίμα, που οδηγεί αλλού, σε μια άλλη αναμέτρηση με τον χρόνο του τότε και του σήμερα. Σκεφτόμαστε πόσο κρίμα ένα τέτοιο ταλέντο να «θαφτεί» λόγω κοινωνικών συμβάσεων και νορμών.

Η παράσταση

Το κείμενο του Μηνά Βιντιάδη, ιδιαίτερα ευαίσθητο, κατόρθωσε να μιλήσει γι’ αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα της Νανέρλ και του Αμαντέους Μότσαρτ. Τα δυο αυτά πρόσωπα είναι σαν τις δυο όψεις του φεγγαριού. Το ένα έπρεπε να λάμπει και το άλλο έπρεπε να είναι σκοτεινό.

Καίρια η διδασκαλία της κίνησης από τον Κυριάκο Κοσμίδη. Ο Έλιο-Φοίβος Μπέικο ιδιαίτερα εκφραστικός με μια καταπληκτική κίνηση, αλλά και η Πέμη Ζούνη με το παράστημά της, την ευαίσθητη εκφραστικότητά της, το μεγάλο ταλέντο της πρόβαλε το πρότυπο της διαχρονικής γυναίκας που δεν έχει ακόμα κατορθώσει να πάρει τη θέση που της αξίζει. Προβάλλει μέσα από την ομίχλη του χρόνου μια δυνατή προσωπικότητα με απέραντη αγάπη και θαυμασμό για τον αδελφό της, την προβολή του αδικαίωτου εαυτού της.

Εξαιρετικό το εύρημα του σκηνικού φορέματος του Γιώργου Λυντζέρη, ένα γλυπτό στην άκρη της σκηνής, που αποκτά υπόσταση με την παρουσία της Πέμης Ζούνη, της Νάνερλ Μότσαρτ, του παιδιού θαύματος τη δεκαετία του 1760.

Απολύτως λειτουργικοί οι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα δημιουργούν κάθε φορά την κατάλληλη ατμόσφαιρα, δίνοντας έμφαση στα σκηνοθετικά σημεία.

Η σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη ανέδειξε το κείμενο και την πρόθεση του συγγραφέα, να παρουσιάσει την προσωπικότητα μιας γυναίκας, ισάξιας με την μεγαλύτερη προσωπικότητα της μουσικής, που όμως έμεινε θολή μέσα στον χρόνο.

Οι ματαιώσεις αυτές της Νανέρλ και η αποθέωση από το κοινό του Αμαντέους συνέθεσαν μια εποχή, που μέσα από τον δάσκαλο και τον μαθητή (Έλιο-Φοίβος Μπέικο) ήρθαν στο σήμερα.

Μια παράσταση με τεράστιο ενδιαφέρον για κάθε ηλικία και κοινό.

Ταυτότητα της παράστασης

Κείμενο: Μηνάς Βιντιάδης

Σκηνοθεσία- Δραματουργία: Βάνα Πεφάνη

Βοηθός σκηνοθέτη: Ντέπυ Πάγκα

Σκηνικά- κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης

Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Ήχοι- Πρωτότυπη μουσική: Orestis

Κινησιολογία: Κυριάκος Κοσμίδης

Παίζουν

Πέμη Ζούνη

Έλιο-Φοίβος Μπέικο