Μαίρη Μαρκογιαννάκη, πώς είναι να ζεις ένα δράμα στο ελληνικό Facebook;

Το Ζω ένα Δράμα δημιουργήθηκε τον περασμένο Νοέμβριο, και πλημμύρισε ταχύτατα τα newsfeed μας με θεατροφιλικά ποστ: Απολαυστικές αναλύσεις, ακόμα απολαυστικότερες γκρίνιες, αυθόρμητες γνώμες, εποικοδομητικές και μη διαφωνίες για ό,τι ανεβαίνει αυτή τη στιγμή στα θέατρα της Αθήνας. Όλα γραμμένα από κόσμο που μοιράζεται μόνο την αγάπη του για το θέατρο, έξω από διαχωρισμούς σε συγκεκριμένα είδη, προτιμήσεις, δημιουργούς και ρεύματα.

Στον χρόνο που μεσολάβησε, διαβάσαμε για παραστάσεις που μπορεί να είχαν περάσει απαρατήρητες μέσα στο θεατρικό χάος της Αθήνας, διαφωνήσαμε (ενίοτε και μαλώσαμε) για τα μεγάλα σουξέ της κάθε σαιζόν, μοιραστήκαμε θεατρικές αγάπες και ακόμα θεατρικότερους καημούς. Και, κυρίως, εκπλαγήκαμε όταν μέσα σε 12 μήνες η ομάδα ξεπέρασε τα οκτώ χιλιάδες μέλη, αποδεικνύοντας ότι σε πείσμα των καιρών και των socialmedia-κών τάσεων οι θεατρόφιλοι είμαστε όντως πολλοί.

Μιλήσαμε με την δημιουργό της ομάδας, Μαίρη Μαρκογιαννάκη, για το πώς είναι να ζεις ένα δράμα στο ελληνικό Facebook και για όλα όσα συμβαίνουν στην μεγαλύτερη θεατροφιλική ομάδα που υπάρχει αυτή τη στιγμή.

Πώς πήρες την απόφαση να δημιουργήσεις την ομάδα;
Το Ζω ένα Δράμα, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή που δεν πρέπει να κάνουμε, αλλά επιλέγουμε να κάνουμε, ξεκίνησε από μία προσωπική ανάγκη. Ανάγκη επικοινωνίας με ανθρώπους που μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη, χόμπι, λόξα, όπως θέλετε πείτε το. Αυτό δηλαδή που έκανα με τους φίλους μου από κοντά, θέλησα να το «ανοίξω» και σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω, αλλά με ενδιαφέρει η γνώμη τους. Τόσο απλά.

Το περίμενες ότι θα μαζεύονταν τόσο γρήγορα κοντά 9.000 χιλιάδες θεατρόφιλοι στο ελληνικό Facebook;
Όταν ξεκινούσε αυτό το εγχείρημα δεν είχα τίποτα στο μυαλό μου. Δεν υπήρχε συγκεκριμένος στόχος, ήταν μόνο μια ιδέα. Αυτό γρήγορα και μέσα από την ανταπόκριση και τη στήριξη των θεατρόφιλων απέκτησε υπόσταση, χαρακτήρα και ύφος. Τώρα κοντεύουμε 9.000 μέλη, αλλά οι θεατρόφιλοι σ’ όλη την Ελλάδα είναι πολύ περισσότεροι, οπότε ο στόχος είναι να τους εντάξουμε όλους στην ομάδα μας!

Ποια είναι τα αγαπημένα σου ποστ από όσα ανεβαίνουν στην ομάδα;
Διαβάζω ακόρεστα όλες τις κριτικές που γράφονται, όμως τα αγαπημένα μου ποστ, είναι αυτά που αποκαλύπτουν κάτι από τον καθένα μας. Κάτι που μας «μίλησε», κάτι που «ξύπνησε» μέσα μας, την προσωπική σύνδεση μεταξύ του θεατή και της παράστασης.

Επίσης, μου αρέσει όταν θυμούνται οι παλαιότεροι έργα που τους έμειναν αξέχαστα και τα μοιράζονται με τα νεότερα μέλη και χαίρομαι πάρα πολύ όταν σε όλη αυτή την κουβέντα συμμετέχουν και οι ίδιοι οι συντελεστές παραστάσεων. Διότι εξαρχής αυτός ήταν ο στόχος, η επικοινωνία γύρω από την παράσταση, ο καθένας να προσφέρει τη δική του οπτική, τη δική του ματιά. Οπότε και η εκ των έσω ματιά είναι πολύτιμη και άκρως ενδιαφέρουσα!

Τι θα ξεχώριζες ως χαϊλάητ της μέχρι τώρα πορείας; Παραστάσεις που δεν θα είχαμε ανακαλύψει αλλιώς, θεατροφιλίες που έχουν δημιουργηθεί μέσα από την ομάδα, κάτι άλλο που δεν μπορώ να σκεφτώ;
Το όμορφο στο «Ζω ένα Δράμα» είναι ότι πρόκειται για μια δημοκρατική ομάδα όπου όλες οι παραστάσεις έχουν ίσες ευκαιρίες απέναντι στους θεατές. Low-budget και πολυδιαφημισμένες, με γνωστά ονόματα και μη, όλες κρίνονται από τους θεατές και τελικά η ομάδα λειτουργεί ως «διαφήμιση» των ποιοτικών παραστάσεων. Έτσι ανακαλύπτουμε «διαμαντάκια» που ενδεχομένως λόγω περιορισμένης δυνατότητας προβολής μπορεί να μη γνωρίζαμε ποτέ. Επίσης, δημιουργείται μία κουλτούρα θεάτρου. Κρίνοντας από εμένα που δεν έχω καμία σχέση με την τηλεόραση, είμαστε πολλοί που γνωρίζουμε τους καλλιτέχνες αποκλειστικά μέσα από τη δουλειά τους στο θέατρο. Εκεί υπάρχει πραγματική επικοινωνία με τον θεατή και συνομιλία με το κείμενο.

Θέλω να πω, πως το «Ζω ένα Δράμα» δεν ενδιαφέρεται για gossip, followers και stars (γέλια), αλλά έχουμε αγαπημένους σκηνοθέτες που παρακολουθούμε -ο καθένας σύμφωνα με την προσωπική του αισθητική- αγαπημένους ηθοποιούς που ξεχωρίζουν στο «σανίδι» και λοιπούς καλλιτέχνες που εκτιμούμε. Το πιο σημαντικό όμως όλων είναι ότι η ομάδα πράγματι έχει μαζέψει τον κόσμο στο θέατρο. Πιστεύω βαθιά πως το θέατρο είναι από τα λίγα μέσα «παίδευσης» ενηλίκων. Η τριβή με τη λογοτεχνία, την ποίηση, τη μουσική, τον χορό, την Ιστορία και τις προσωπικές ιστορίες, η θεατρική εμπειρία ως καταβύθιση στα άδυτα του καθενός από εμάς, η διαφορετική οπτική, ο σπόρος της αμφισβήτησης, η ενδοσκόπηση και η αυτοκριτική είναι διαδικασίες που μόνο παραπέρα μπορούν να μας πάνε ως ανθρώπους.

Έχεις καμιά αστεία ή ασυνήθιστη ιστορία από την ομάδα που θέλεις να μοιραστείς;
Πριν κανένα μήνα ήμουν σε ένα σεμινάριο φιλολόγων -Φιλόλογος είναι το επάγγελμά μου, να το πούμε κι αυτό (γέλια)- για την προσέγγιση κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων στο σχολείο μέσω τεχνικών δραματοποίησης. Κατά τον χωρισμό μας σε ομάδες και τη γνωριμία μας με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, συζητήσαμε –τι άλλο!- τι παραστάσεις είδαμε πρόσφατα. Ανέφερε λοιπόν η μπροστινή μου κυρία μια παράσταση για την οποία είχαμε δώσει προσκλήσεις στην ομάδα. Ε, η κυρία ήταν η νικήτρια των προσκλήσεων στο «Ζω ένα Δράμα»! Όταν καταλάβαμε ποια είναι ποια, γελάσαμε πολύ! Και φυσικά δώσαμε ραντεβού για την επόμενη παράσταση.

Προκύπτουν καυγάδες κάτω από αναρτήσεις, ή είμαστε πολιτισμένο κοινό οι θεατρόφιλοι;
Το καλοκαίρι ζήσαμε ένα δράμα με τους «Σφήκες» της Κιτσοπούλου -η πιο αμφιλεγόμενη παράστασης έως τώρα- αλλά ευτυχώς τα πράγματα επέστρεψαν στην προτεραία πολιτισμένη κατάσταση (γέλια)! Οι θεατρόφιλοι είμαστε ως επί το πλείστον ένα κοινό που αγαπάει τον διάλογο και σέβεται την άλλη γνώμη, σπανίως έχουμε ζητήματα διαχείρισης προσβλητικών σχολίων. Επιπλέον, το κλίμα της ομάδας από μόνο του λειτουργεί αποτρεπτικά για τέτοιου είδους συμπεριφορές.

Υπάρχουν ποστ που απορρίπτετε οι διαχειριστές, και δεν ανεβαίνουν;
Τα μόνα ποστ που έχουμε απορρίψει είναι διαφημιστικά, καθώς αναγράφεται στον κανονισμό της ομάδας. Οι παραστάσεις διαφημίζονται εμμέσως μέσα από τις κριτικές των θεατών ή μέσω των διαγωνισμών που τρέχουν για προσκλήσεις στα μέλη μας.

Το ποστ με το οποίο συνδημιουργήθηκε το αφιέρωμα μας στις καλύτερες παραστάσεις της δεκαετίας είχε μεγάλο σουξέ. Εσένα ποιες ήταν οι αγαπημένες σου;
Εγώ μετά από αυτό το άρθρο μετανιώνω που δεν ξεκίνησε το «Ζω ένα Δράμα» νωρίτερα… Δεν θα είχα χάσει τόσο πολλές καλές παραστάσεις. Η παράσταση της δεκαετίας που ξεχώρισα ήταν η «Μεγάλη Χίμαιρα». Κείμενο, σκηνοθεσία, υποκριτική, όλα Άριστα 10. Η προηγούμενη που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου ήταν η «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», αλλά νομίζω πως πάμε ακόμη πιο πίσω στον χρόνο.

Υπάρχουν μελλοντικά σχέδια για την ομάδα στα σκαριά;
Ήδη κάναμε το επόμενο βήμα που είναι το site μας προκειμένου να έχουμε συγκεντρωμένες όλες τις συνεντεύξεις, άρθρα που έχουμε γράψει με τον συνδιαχειριστή της ομάδας Γεράσιμο Αρτελάρη και ό,τι άλλο θεωρήσουν τα μέλη μας ενδιαφέρον. Θα συνεχίσουμε με συνεντεύξεις θεατρανθρώπων που μας απασχολούν, θα ψηφίσουμε και φέτος τις καλύτερες παραστάσεις και σίγουρα έχουμε τα μάτια και τα αφτιά μας ανοιχτά σε όποια άλλη ανάγκη ή πρόταση προκύψει μέσα από την ομάδα μας.