Catch the Butcher: Μαύρη κωμωδία στο Μικρό Γκλόρια

Η Λίνα Φούντογλου  επιχειρεί με επιτυχία την πρώτη της  σκηνοθεσία στο θέατρο και σκηνοθετεί στο Μικρό Γκλόρια το έργο του Adam Seidel, Catch the Butcher που συγκλόνισε το Broadway το 2015. Ένα σπουδαίο έργο με στοιχεία που παραπέμπουν σε screwball comedy, παρουσιάζεται ως μαύρη κωμωδία με θριλερικά χαρακτηριστικά, υποδόρια κριτική στο κατεστημένο, και καυστικό χιούμορ. Το κύριο χαρακτηριστικό της κωμωδίας σκρούμπολ (screwball comedy) , ήταν οι έξυπνοι, καλοδουλεμένοι και γεμάτοι υπονοούμενα, διάλογοι, που παραπέμπουν και σε άλλα είδη κωμωδίας, όπως στη ρομαντική κομεντί ή την κωμωδία ηθών. Σ’ αυτό το είδος κωμωδίας, απασχολεί περισσότερο η σχέση των δυο φύλων, ως υπεροχή του ενός απέναντι στον άλλον. Μεγάλο ρόλο, στο παραπάνω χαρακτηριστικό της κωμωδίας σκρούμπολ, παίζει η σταδιακή απελευθέρωση της γυναίκας κι η διεκδίκηση μιας θέσης, που θα της έδινε το δικαίωμα να συμμετάσχει ενεργά στο ερωτικό παιχνίδι μιας σχέσης.

Το έργο

Τέξας γύρω στο 1930-40.  Ένας κατά συρροή δολοφόνος, ο Μπιλ, απαγάγει το δωδέκατο θύμα του τη Νάνσυ, μια νεαρή, που ψάχνει νόημα στη ζωή της.  Η σχέση θύτη-θύματος, περνά διακυμάνσεις, μεταμορφώνεται, εξελίσσεται. Όμως ο ένας θέλει να επιβληθεί στον άλλον, ή να επιβάλλει αυτό που θέλει στον άλλον. Η συμβίωσή τους γίνεται πολύ δύσκολη, ενώ αρχικά και οι δυο την θεώρησαν σανίδα σωτηρίας στην άχαρη καθημερινότητά τους και τα προσωπικά του αδιέξοδα.

Πώς μπορεί να ειδωθεί μια σχέση; Ένα κυνήγι του άλλου φύλου διαφορετικό από κάθε μεριά. Μια εκδήλωση διαθεσιμότητας από τη γυναίκα και έκθεσης στον κίνδυνο και μια επιθετική συμπεριφορά αρπαχτικού από τον άνδρα. Μοιάζει κάπως σπλάτερ και πολλές φορές δυστυχώς εξελίσσεται σε κάτι τέτοιο. Θυμίζει επίσης «Το ημέρωμα της στρίγγλας» του Σαίξπηρ. Λίγο η απειλή που νιώθει η Νάνσυ (Λέα Κοντοστάνου-Βούλγαρη) μετά από αποτυχημένες σχέσεις, λίγο ο κατά συρροή δολοφόνος  Μπιλ (Χρίστος Κοκαράκης) που απομακρύνει τα θύματά του ( εδώ απομονώνει τη Νάνσυ από το γνωστό της περιβάλλον, τη φυλακίζει, την υποβάλλει σε μαρτύρια πείνας, σε έλλειψη υγιεινής, την έχει φιμωμένη για να μην ακούγονται οι φωνές της, ώστε να αναγκαστεί να υποταχθεί απόλυτα στην εξουσία του) παραπέμπουν στην Κατερίνα και τον Πετρούκιο. Στο «ημέρωμα της στρίγγλας» του Σαίξπηρ ο Πετρούκιος τυρρανά την Κατερίνα, μέχρι να του είναι πια πλήρως υποταγμένη. Τίθεται το ερώτημα αν είναι ικανοί οι άνθρωποι ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν.

Η παρουσία της περίεργης και κουτσομπόλας γειτόνισσας Τζόαν (Ναταλία Αθανασίαδη), που στην κυριολεξία εισβάλλει στο σπίτι τους κατασκοπεύοντας, αντιπροσωπεύει την εισβολή του κοινωνικού φαίνεσθαι, του κοινωνικά αποδεκτού που διαφοροποιεί τα πάντα και τους καταδυναστεύει.

Η παράσταση

Ο Μπιλ (Χρίστος Κοκαράκης), τρελός επιστήμονας, έχει συχνά εκείνο το ύφος του ιδιόρρυθμου ανθρώπου, που ζει στον κόσμο του. Το βλέμμα του χάνεται και  συχνά φαίνεται σα να ανήκει αλλού. Είναι υποχόνδριος, ψυχαναγκαστικός και ενίοτε ψυχάκιας. Θέλει συντροφιά, αλλά δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί και μεταλλάσσεται σε τέρας. Όταν μπαίνει στην κοινωνική σύμβαση φαίνεται ότι δυσφορεί και οπωσδήποτε σε αυτό δεν θέλει παρατηρητές.

Η Νάνσυ (Λέα Κοντοστάνου-Βούλγαρη) από το παγωμένο πάρκο, περνά στην αιχμαλωσία της καρέκλας σ’ένα υπόγειο, για να γίνει νοικοκυρά, δούλα και κυρά, όπως έχει μάθει ότι πρέπει να κάνει. Να φροντίζει, να υπηρετεί, να κοινωνικοποιεί το σπίτι, πράγμα που δεν είναι επιθυμητό από τον Μπιλ.  Έτσι εμφανίζεται η απόσταση μεταξύ τους και η πάλη των δυο διαφορετικών νοοτροπιών. Είναι συνεχώς στο ρόλο της και περνά όλες τις διακυμάνσεις, από τον φόβο, την ανάγκη να γνωρίσει τον θύτη της, να τον σαγηνεύσει, να μπει στη ζωή του και μετά να διεκδικήσει την οντότητά της μέσα εκεί.

Η γειτόνισσα Τζόαν (Ναταλία Αθανασίαδη) με την συμπεριφορά της, με τη νευρικότητά της, την ελεγχόμενη κίνησή της, αποδίδει απόλυτα τον απαίσιο ρόλο της κοινωνίας στη διαμόρφωση της ζωή του άλλου και την επιβολή της νόρμας. Όλα πρέπει να δείχνουν «τέλεια» χωρίς πραγματικά να είναι. Η ευτυχισμένη στον γάμο της Τζόαν κατακεραυνώνει με ερωτήσεις το ζευγάρι και συγκεκριμένα τον ακοινώνητο Μπιλ. Δημιουργείται ένταση. Ίσως  το επόμενο θύμα δυο διαστροφικών μυαλών;

Πρέπει να σημειωθεί ότι τα σκηνικά και τα κοστούμια της Λούκιας Λιμπέρη είναι  πολύ μελετημένα και προσεγμένα. Εξαιρετικά τα κοστούμια των γυναικών.

Οι ήχοι επικίνδυνης αποστολής και η πρωτότυπη μουσική του Δημήτρη Μαραμή, δημιουργούν ένα κλίμα θρίλερ, που «σπάει» από μικρά αστεία θέματα, όπως το δώρο της γειτόνισσας, που τελικά το έφερε για να το πάρει πίσω, ή ο εκφοβισμός της και η άτακτη φυγή της.

Στην αίσθηση του θρίλερ καίριο ρόλο έπαιξαν και οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη.

Ένα έργο- κωμικοτραγική μελέτη της μοναξιάς και των συνέπειών της. Η αφέλεια, ακολουθείται από τη διαστροφή, ο έρωτας από την αμηχανία, η κοινωνικότητα από τον έλεγχο, η συμβίωση από την καταπίεση. Μια συνεχής πάλη. Η σκηνοθεσία της Λίνας Φούντογλου μπόρεσε να αναδείξει αυτές τις πτυχές του έργου, που είναι την ίδια ώρα ένα σατιρικό θρίλερ και ένα φλεγματικό έργο πάνω στην αδυναμία του ανθρώπου να επικοινωνήσει πραγματικά.

Εξαιρετικές οι ερμηνείες των ηθοποιών. Προβλημάτισαν ευχάριστα, χωρίς να ταράξουν αρνητικά τους θεατές.