Είδαμε τον Μισάνθρωπο του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα

Ο Γιάννης Κακλέας επιλέγει για 2η χρονιά στο Θέατρο Εμπορικόν τον δυναμικό λόγο του Μολιέρου, που ακόμα και σήμερα 400 χρόνια μετά τη γέννησή του ασκεί κριτική στο νωθρό κοινωνικό σώμα και στις ανθρώπινες αδυναμίες. Η μισανθρωπιά αναλύει αυτή ακριβώς τη σχέση του ανθρώπου με την κοινωνία. Οι «άλλοι» και η κοινωνία γενικότερα (θεσμοί, νόμοι, αξίες) υποβάλλουν και επιβάλλουν κανόνες, πρότυπα και ιδεολογίες που στενεύουν την “αναπνοή” του ατόμου.

Το έργο

Ο μισάνθρωπος Αλσέστ κατακρίνει τους ανθρώπους του κύκλου του για υποκρισία, ο ίδιος όμως είναι ερωτευμένος με την κοκέτα Σελιμέν που αρέσκεται να ενθαρρύνει πολλούς θαυμαστές γύρω της. Ο πυρήνας της δράσης του έργου κινείται γύρω από την προσπάθεια του Αλσέστ να κερδίσει τη Σελιμέν με τους δικούς του όρους, χωρίς όμως να καταφέρνει να της αποσπάσει ξεκάθαρη απάντηση. Παράλληλα βέβαια με την ερωτική ιστορία εκτυλίσσονται και άλλα επεισόδια που διαγράφουν τον χαρακτήρα του μισάνθρωπου και των ευγενών που συχνάζουν στο σαλόνι της Σελιμέν.

Η αλήθεια λέει είναι σχετική. Καθένας δημιουργεί μια επίπλαστη εικόνα για τον εαυτό του και πρώτα από όλα πείθει τον εαυτό του για αυτή και μετά την επιβάλλει στους γύρω του. Η υποκρισία είναι δημοφιλής διαστροφή στις μέρες του Μολιέρου και στις δικές μας. Πρέπει κανείς να συμπορεύεται με τις διαστροφές της εποχής του. Μιλάμε πια για ναρκισσισμό, για τοξικές σχέσεις, για ρατσισμό, για έμφυλη βία, επιδειξιμανία, σεξισμό, για την πρωτοκαθεδρία της εικόνας και του φαίνεσθαι.

Άξονας του έργου η Σελιμέν (Ευγενία Σαμαρά), μια γυναίκα που «παίζει» με τους ισχυρούς άνδρες γύρω της, χωρίς στην πραγματικότητα να ασχολείται μαζί τους, ούτε να τους δίνει αληθινό ενδιαφέρον. Διακρίνεται από ομορφιά και ανάλγητη φιλάρεσκη κίνηση της. Στο δεύτερο μέρος η Αρσινόη (Αθηνά Μουστάκα) μια δήθεν σεμνότυφη της εποχής, βρίσκει την ευκαιρία να κακολογήσει τη Σελιμέν και να τη διαβάλει από καθαρό φθόνο. Διεκδικεί ανεπιτυχώς τον Αλσέστ, μιας και αυτός δεν επιλέγει καμιά υποκρισία και δεν συμβιβάζεται.

Η παράσταση

Η εισαγωγή γίνεται με τη φωνή του Μολιέρου, που ακούγεται δια στόματος της Φωτεινής Αθερίδου, η οποία είναι ο DJ της παράστασης, τακτικός σχολιαστής και παντεπόπτης. Έξυπνη επινόηση του σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα αυτός ο ρόλος, υποστηρίζεται με επιτυχία από την ηθοποιό.

Η εγωπάθεια και η φιλαρέσκεια, οι κολακείες αποκρυσταλλώνονται στο πάρτι που έχει οργανώσει η Σελιμέν (Ευγενία Σαμαρά). Μεγάλες και έντονες κινήσεις των ηθοποιών, κοστούμια εποχής, πολύ ποτό, μια παραληρηματική τρέλα, που βρίσκει τον Αλσέστ (Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος) στη γωνία αποστασιοποιημένο να ζηλεύει παράφορα τη γυναίκα που αγαπά και που όμως είναι τόσο διαφορετική από εκείνον. Στην ουσία δεν αγαπά εκείνη, αλλά αυτό που πιστεύει ότι είναι εκείνη ή καλύτερα αυτό που θα ήθελε να είναι εκείνη και που εύχεται να πετύχει όταν την αλλάξει. Πολλές φιλοφρονήσεις, πολλά υπονοούμενα, κινήσεις γοητείας και αποπλάνησης, έξαλλος χορός. Στην κοινωνία είμαστε υποχρεωμένοι να γνωρίζουμε τον εαυτό μας μόνο μέσα από το βλέμμα και την κρίση των άλλων. Η ταυτότητά μας είναι οι “άλλοι”. Εδώ υπάρχει παραπλανητικός και παραμορφωτικός καθρέφτης.

Ο Ορόντ (Στέλιος Ιακωβίδης) έχοντας την έπαρση του ποιητή και καθώς διακατέχεται από άγνοια κινδύνου απαγγέλνει στίχους του, που αφιερώνει στη Σελιμέν. Κατορθώνει να γίνει όσο αντιπαθητικός χρειάζεται. Ζητά τη γνώμη του Αλσέστ, αλλά εκείνος επειδή γνωρίζει τον ευέξαπτο χαρακτήρα του αποφεύγει να εκφραστεί. Τελικά η κριτική του τον μαστιγώνει, όπως και όλους αυτούς τους δήθεν της αυλής της Σελιμέν.

Η κίνηση και οι χορογραφίες της Αγγελικής Τρομπούκη απόλυτα ενταγμένες στο κλίμα της μασκαράτας του πάρτι, αλλά και στη σύγχρονη θεώρηση για τον χορό. Υπέροχη η μουσική του Βάιου Πράπα, ακολουθείται έξυπνα από τους στίχους της Φωτεινής Αθερίδου. 

Εκπληκτικά τα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη. Και τα κοστούμια στο πάρτι, αλλά και τα σύγχρονα. 

Υπέροχος ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Μοναχικός ο δρόμος αυτού του σωκρατικού και ρομαντικού ήρωα, που όπως σε κάθε τέτοια περίπτωση είναι καταδικασμένος στη μοναξιά του. Η μοναξιά όμως από την άλλη υφαίνει ένα πλέγμα αρνητικών συναισθημάτων που διαβρώνουν την ψυχική ισορροπία του ατόμου και το καθιστούν ανενεργό.

Το περιβάλλον της Σελιμέν αποτελείται από τον Κλιτάντρ (Θάνος Μπίρκος) και τον Ακάστ (Αυγουστίνος Κούμουλος) που την πολιορκούν μαζί με τον Ορόντ και από τους φίλους Λορέντζο (Αλέξης Φουσέκης) και Φιλέντ (Κυριάκος Σαλής). Όλοι έχουν καταπληκτική κίνηση.

Ο Γιάννης Κακλέας κατάφερε να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα, σύγχρονη παράσταση του Μολιέρου δίνοντας την ευκαιρία σε κάποιους ηθοποιούς να βάλουν την προσωπική τους σφραγίδα.

Ταυτότητα της παράστασης
Σκηνοθεσία / Απόδοση κειμένου: Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη – Γιάννης Κακλέας
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Κίνηση: Αγγελική Τρομπούκη
Μουσική Σύνθεση : Βάϊος Πράπας
Στίχοι τραγουδιών : Φωτεινή Αθερίδου
Βίντεο- Επεξεργασία εικόνας: Παντελής Μάκκας
Χορογραφίες : Αγγελική Τρομπούκη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ρέα Σαμαροπούλου
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος : Αλσέστ
Ευγενία Σαμαρά : Σελιμέν
Στέλιος Ιακωβίδης : Ορόντ
Αθηνά Μουστάκα: Ρωξάνη- Αρσινόη
Θάνος Μπίρκος: Κλιτάντρ
Αυγουστίνος Κούμουλος : Ακάστ Φωτεινή Αθερίδου: DJL
Αλέξης Φουσέκης: Λορέντζο
Κυριάκος Σαλής: Φιλέντ
Φωτογράφοι : Πάτροκλος Σκαφίδας/ Δήμητρα Παντελάκη
Γραφείο τύπου - Επικοινωνία: Μαρία Τσολάκη
Social Media -Διαφήμιση: Renegade Media / Βασίλης Ζαρκαδούλας