Trans – port της Ειρήνης Δερμιτζάκη για2η χρονιά στον Πολυχώρο VAULT από 1 Νοεμβρίου έως 11 Ιανουαρίου

Το θεατρικό έργο «Trans-port» της Ειρήνης Δερμιτζάκη είναι ένα από τα δύο έργα του Outreach Project που διακρίθηκαν, το οποίο υλοποιήθηκε το 2021 από τις «Συνέργειες Πολιτισμού» και τον Κώστα Θεωνά στον Πολυχώρο VAULT, υπό την αιγίδα και την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και της Περιφέρειας Αττικής.
Το  «Outreach Project» (https://www.synergeies.org/), είναι μια μοναδική πρωτοβουλία που προάγει το νεοελληνικό θεατρικό έργο και αναδεικνύει καίρια ζητήματα αυτοπροσδιορισμού και ενθάρρυνσης της ορατότητας και της κοινωνικής αποδοχής. Μετά από τρίμηνο δημιουργικό εργαστήριο θεατρικής γραφής που επιμελούνται διακεκριμένοι δραματουργοί, δημιουργούνται από νέους δημιουργούς πρωτότυπα θεατρικά έργα, στα οποία διερευνώνται ζητήματα έμφυλης ταυτότητας και σεξουαλικότητας, σωματικών και ψυχολογικών προκλήσεων, εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας και ισότητας των ευκαιριών.

Ο Θοδωρής (Σωτήρης Δούβρης) ένας νταλικέρης μεταφέρει παράνομα με το φορτηγό του, μια γυναίκα από τη Συρία, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι τρανς. Το ταξίδι με προορισμό την Στοκχόλμη, ξεκινά από τον Πειραιά κι όσο τα χιλιόμετρα περνούν, οι δυο ήρωες, η Sabah κι ο Θοδωρής, ανακαλύπτουν όσα τους ενώνουν και όσα τους χωρίζουν.

Εκείνος ήθελε πάντα να μπαρκάρει στα καράβια, αλλά δεν τα κατάφερε, δεν τον άφησε ο φόβος της μάνα του και τώρα η σανίδα σωτηρίας του δεν είναι άλλη από αυτή την νταλίκα που τον απομακρύνει από την οικογένειά του, την οποία θεωρεί τέλμα και του δίνει αυτή την αίσθηση της ελευθερίας και διαφυγής. Βέβαια μιλάμε για έναν βαθιά έρημο άνθρωπο. Ο Σωτήρης Δούβρης προσωποποίηση του άνδρα,  με όλα τα στερεότυπα,  τις αγριάδες του, αναγκάζεται να συναναστραφεί μια γυναίκα τρανς  της Sabah (Kassandra El Najjar) και ούτε μια φορά δεν του περνά από το μυαλό ότι μπορεί να είναι τρανς. Στην πραγματικότητα την βλέπει σαν το φορτίο που μεταφέρει εντελώς απρόσωπα. Θα περάσει χρόνος και θα  βρεθούν σε εντάσεις  για να ξεδιπλώσει ο καθένας τον φόβο του, που νομίζω είναι το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό τους που τους ενώνει. Ο Θοδωρής δεν επιτρέπει στον εαυτό του να συνάψει πραγματικά σχέση για να αφουγκραστεί τον πόνο του άλλου. Ο ίδιος έχει έναν καημό, μιαν άρρωστη με σοβαρό αυτοάνοσο νόσημα αδελφή, την οποία υπεραγαπά, αλλά και αυτή από μακριά.

Μέσα από το road trip, μοιράζονται τα βιώματά τους, τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, τα ματαιωμένα όνειρα, τη βία, τον θάνατο που τον αντιμετωπίζουν καθοδόν. Όλα αυτά τους κάνουν να σκεφτούν διαφορετικά και να αποδεχθούν όσα τους έχουν στιγματίσει. Η Sabah (Kassandra El Najjar) έχει το φοβισμένο εκείνο βλέμμα του κατατρεγμένου ανθρώπου, διακατέχεται όμως και από μια γλυκύτητα, όσο και αν φοβάται, ξέρει να αγαπά και θέλει να αγαπήσει και να την αγαπήσουν, να την αποδεχτούν για αυτό που είναι. Δεν έχει χάσει την πίστη της στους ανθρώπους. Είναι το άτομο αυτό που τα μαθαίνει όλα από την αρχή και φοβάται. Έχει συνηθίσει να την εκμεταλλεύονται, να την κακοποιούν και να την κατηγορούν για αυτό που είναι.

Η «συνάντησή» τους αυτή θα τους καθορίσει. Εκείνη θα διεκδικήσει τη θέση της στον κόσμο και  θα κυνηγήσει τα όνειρά της, εκείνος για ξεπεράσει τον φόβο του Άλλου είτε αυτός είναι ξένος, είτε άλλο φύλο. Θα μπορέσει να δει τον άνθρωπο δίπλα του και να τον στηρίξει. Με την κίνησή του, της εκφράζει την αποδοχή, τον σεβασμό και την αγάπη του.

Και οι δυο τους πρέπει να απαλλαχθούν από τις άγκυρες του παρελθόντος τους, τα βάρη που μόνο σαν τροχοπέδη μπορούν να λειτουργήσουν και να πετάξουν προς τη δικαίωσή τους.

Ο Θοδωρής (Σωτήρης Δούβρης )είναι και αυτό ένα φοβισμένο πλάσμα. Το γεγονός ότι φεύγει  συνεχώς το αποδεικνύει. Φοβάται για την αδελφή του και κλαίει, αλλά δεν είναι παρόν να παλέψει μαζί της, να της συμπαρασταθεί πραγματικά.

Μετά την άφιξή τους στην Στοκχόλμη δεν θα είναι ποτέ πια οι ίδιοι.

Ένα ευαίσθητο έργο με ωραίες ερμηνείες, με πολύ λεπτή προσέγγιση του μέγιστου αυτού θέματος της αποδοχής του Άλλου. Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά, όπως πάντα απολύτως λειτουργική και προσαρμοσμένη στις ανάγκες του έργου.

Το σκηνικό της Γεωργίας Μπούρδα, ένα φορτηγό με μια καρότσα με όλα όσα χρειάζεται για να κρυφτεί η Sabah, δίνει ακριβώς το κλίμα, όπως και η μουσική του Μάνου Αντωνιάδη, αποδίδει τον φόβο τις εντάσεις και δίνει την ευκαιρία στη Sabah να χορέψει και να συμπαρασύρει στο χορό της και τον Θοδωρή. Αυτό το βήμα είναι καθοριστικό γιατί εκείνη θα γίνει χορεύτρια και εκείνος θα μετακινηθεί από την παγιωμένη θέση του. Εξαιρετική η κινησιολογία της Φένιας Αποστόλου. Ο χορός της Sabah πάντα σε ένα επίπεδο καλλιτεχνικό και απολύτως εκφραστικό. Τα στερεότυπα πέφτουν και  αποκαλύπτεται η πραγματική φύση του ανθρώπου, χωρίς στεγανά σκέψης.