Είδαμε τον «Τόρνο» στη δεύτερη χρονιά του στο Olvio

Τα θεατρικά έργα που αντλούν την θεματολογία τους από την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα έχουν τα τελευταία χρόνια το δικό τους, ολοένα και πιο ένθερμο κοινό. Το ενδιαφέρον είναι ότι το κοινό δεν φαίνεται να τα προτιμά λόγω… εθνικότητας, αλλά λόγω θεματολογίας. Δηλαδή τα ανακαλύπτει από την αρχή, συνήθως από στόμα σε στόμα και πολλές φορές τα κάνει επιτυχίες- αρκεί να αναφέρουμε ενδεικτικά τον Άγριο Σπόρο και τα Αξύριστα Πηγούνια του Γιάννη Τσίρου ή τα 170 τ.μ. του Γιωργή Τσουρή.

Ο Τόρνος του Γιάννη Κεντρωτά που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Olvio σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κοιλάκου αποτελεί ένα ακόμη δείγμα της επιτυχίας την οποία είναι ικανά να σημειώσουν τα σύγχρονα ελληνικά έργα στις αθηναϊκές σκηνές. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι το δεύτερο ανέβασμα του Τόρνου- το πρώτο ήταν το 2015 σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα, το οποίο ήταν επίσης επιτυχημένο.

Θέμα του έργου ο κύκλος της ζωής του πρωταγωνιστή, Αλέξη. Βλέπουμε σκηνικά αποσπάσματα από τη ζωή του- μια ζωή γόνου εργατικής τάξης και περιορισμένου ορίζοντα. Ένα προβληματικό σπίτι, μηδενικά πολιτισμικά εφόδια, κάποιες μέτριες επιλογές και μια ατυχής έκβαση και το βάδισμα στα καταθλιπτικά επαγγελματικά χνάρια του πατέρα -τορναδόρος- φαντάζει πια η καλύτερη -ή μάλλον η μόνη- επιλογή.

Μια στενάχωρη περιήγηση από την προσδοκία και τις ελπίδες ενός παιδιού ως την συνειδητοποίηση ότι τα ταξικά όρια δεν είναι κάτι αφηρημένο και τυχαίο, αλλά ένας από τους βασικότερους ρυθμιστές της ζωής μας. Ο τόρνος, το εργαλείο που δούλευε ο πατέρας και τώρα δουλεύει ο γιός, γυρίζει και παραπέμπει στην κυκλική περιπλάνηση του πρωταγωνιστή, τον κύκλο της ζωής του και όλα όσα των περικυκλώνουν καθορίζοντας την πορεία του.

Έτσι, η διάσταση της κοινωνικής και πολιτικής κριτικής είναι διαρκώς παρούσα, ακόμη και αν δεν υπάρχουν τέτοιες ρητές αναφορές στο κείμενο της παράστασης.

Ο «Τόρνος» θα μπορούσε λόγω θεματικής να είναι ένα βαρύ και καταθλιπτικό έργο, μια βαριά και καταθλιπτική παράσταση. Αυτό δεν συμβαίνει καθώς το χιουμοριστικό στοιχείο, που ξεκινά το κείμενο του Κεντρωτά, είναι σχεδόν διαρκώς παρόν, ελαφραίνει την διάθεση και χαρίζει στην πλατεία ένα γέλιο αυθόρμητο και την ίδια ώρα τραγικό.     

Η σκηνοθεσία του Μιχάλη Κοιλάκου ισορροπεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και σε μια ναΐφ, σχεδόν παιδική, προσέγγιση του κειμένου και της δραματουργίας, η οποία δημιουργεί αμεσότητα όσων διαδραματίζονται στη σκηνή και επιτρέπει στον θεατή να επιλέξει εκείνος τον βαθμό της συναισθηματικής του εμπλοκής. Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές που το κείμενο μοιάζει να παριστάνεται «στρογγυλεμένο» και όχι όσο κοφτερό θα περίμενε κανείς, λόγω της κοινωνικής του θεματολογίας.  

Η παράσταση έχει ρυθμό και πολύ καλές ερμηνείες, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, μια και η καλή χημεία των ηθοποιών είναι εμφανής. Υποκριτικά ξεχωρίζει ο Σήφης Πολυζωίδης με την στέρεη παρουσία σε πολλαπλούς ρόλους, και ο «Αλέξης» Φοίβος Συμεωνίδης στον βασικό ρόλο της παράστασης. Την τετράδα των ηθοποιών συμπληρώνουν ο Ελισσαίος Βλάχος και η Τάνια Παλαιολόγου.

Ο Τόρνος είναι μια καλή παράσταση με ματιά πάνω στη σύγχρονη ελληνική θεματική και καλά μετρημένη σκηνική παρουσία της υποκριτικής ομάδας. Βλέπεται πολύ ευχάριστα και μπορεί να προκαλέσει συζητήσεις- κοινωνικές και θεατροφιλικές